Friday 30 September 2011

Web

In een web
Van leugens
Spin jij je vast
En hoe
De zon er ook
Op schijnt
Bij ieder
Gouden draadje
Zie ik het
Verraderlijk
Kleverig
Web van bedrog

© KH

Thursday 29 September 2011

Thursday's Challenge:Golden



Ook meedoen? Klik  hier

Pour l'amour

(verhaal van mijn oude weblog van een jaar geleden: Tip:  Klik even de muziek aan en begin dan te lezen)



Verdwaasd liep ze door de straten van Parijs. Wat was er in de jaren veel veranderd. Zo druk was het indertijd niet. Het greep haar aan, ze werd er emotioneel van. De Notre Dame bezocht ze en ze stak er een kaarsje aan. De Sacre Coeur, Montmartre, zoveel herinneringen lagen hier. Hier op Montmartre had hij haar portret nog laten schilderen. De gedachte daaraan probeerde ze snel te verdringen.Het was half oktober, de bomen verkleurden, de herfst hing in de lucht en ze snoof de geur op. Door de kleinere straten en steegjes stegen geuren op die haar deden terugdenken aan die tijd. Ze rook bij vlagen de geur van kaneel dan weer lavendel. Ze stopte bij een kraampje en ze rook jasmijn toen de verkoper haar iets onder haar neus stopte. Jasmijn… ineens was ze weer helemaal terug. Ze wankelde achteruit en greep de kraam vast. Vaag hoorde ze de verkoper vragen of het wel goed met haar ging. Ze stamelde wat en strompelde weg. Eerst moest ze wat drinken en zitten. Ze was de jongste niet meer. Verderop was een restaurantje en ze zonk neer op een stoel op het terras buiten. Ze trok de kraag van haar jas wat verder op. Bij het meisje bestelde ze een café latte. Haar gedachten waren mijlenver, jaren ver…

Haar eerste en grote liefde ontmoette ze hier, toen ze op vakantie was in de jaren 50. Onafscheidelijk waren ze. Hij liet haar zijn geboortestad zien, elk hoekje van Parijs kende hij op zijn duimpje. Ze had de tijd van haar leven. Ook toen ze weer terug moest, bleven ze contact houden.Ze pijnigde haar hersens terwijl ze van haar café latte nipte. Waarom kwamen haar brieven ongeopend weer terug na een tijdje? Ze was zelfs nog afgereisd naar Parijs ook al hadden haar ouders haar dat verboden. Zo’n Franse nozem was niks volgens haar strenge vader. Er had wat gezwaaid toen ze terug kwam, uiteraard zonder dat ze hem gevonden had.
En nu, nu zou ze hem weer ontmoeten, na al die jaren. Zou ze naar hem toe gaan. Ze glimlachte stilletjes voor zich uit en dronk de laatste slok van haar koffie. Ze betaalde, knikte naar het meisje en stond op. Ja, het was tijd. Ze zou naar hem toe gaan, hem weer zien, na al die jaren. Ze kon de glimlach niet van haar gezicht krijgen en zo liep ze de drukke straat uit. 

Aangekomen op de plek waar hun ontmoeting zou plaats vinden, was ze wat vermoeid geraakt. Het was een hele wandeling tenslotte.Maar ze was er. Het was een prachtige plek voor hun ontmoeting. De bomen hier waren al net zo mooi in hun prachtige herfstkleuren als in de rest van de stad maar hier, op deze bijzonder plek, leken ze wel nog feller geel en rood af te steken. Ze ging op een bankje zitten. Af en toe kwam er iemand voorbij en ze keek op. Ze glimlachte: ‘Ben je daar?’ Hij zag er geen dag ouder uit dan toen ze hem voor het laatst gezien had. Zijn zwarte lok over zijn ogen. Hij streek het uit zijn gezicht en lachte zijn mooie witte tanden bloot. Wat wilde ze hem veel vragen, veel vertellen. Hij vroeg haar van alles. Over haar leven, haar man, haar kinderen en kleinkinderen. Ze opende haar tas en liet de foto’s van ze zien. Hij bekeek ze bewonderend. Ze keek hem glimlachend aan. Ze zuchtte diep. Wat zou er gebeurd zijn als ze hem toen gevonden had? Zou ze met hem getrouwd zijn? Hij keek haar aan. Zijn donkerblauwe ogen in haar grijze. Hij grijnsde. Zijn ondeugende grijns die ze nog zo goed kende. Ze stopte de foto’s weg en sloot haar tas. ‘Je ziet er goed uit’, zei hij. Ze schokschouderde… och het kon beter, ze was oud. 

‘Ik maak me vreselijk zorgen, Pierre, mama is al uren weg! We moeten haar gaan zoeken.’ Resoluut stond ze op en trok haar broer mee. Dat ze nog een laatste keer een reisje naar Parijs wilde maken dat snap ik, maar jij zou haar in de gaten houden! Ik snap nog niet hoe ze heeft weten weg te glippen zonder dat jij haar hebt zien weggaan!’ Pierre zuchtte weer diep: ‘Irene, nu even rustig, ik snap dat je ongerust bent, dat ben ik ook. Ik denk dat ik weet waar ze is. Als we nu gaan zijn we er aan het eind van de middag. Aan de andere kant, we nemen gewoon een taxi, kan ons het schelen! Dan zijn we er zo.’‘Hoe kun jij weten waar ze is?’ Verbaasd keek ze haar broer aan. Pierre trok zijn zus ondertussen de taxi in en gaf de chauffeur het adres op. Verbluft keek Irene hem aan: ‘Dat had ik zelf ook moeten weten’, verzuchtte ze.
De taxi was nog niet gestopt of ze waren er al uit. Snel betaalde hij en gearmd liepen ze verder. ‘Weet je wel hoe groot het hier is?’ Pierre knikte. ‘Heel groot, maar ik weet waar het is, weet je wel’, veelbetekenend keek hij zijn zus aan. Ze knikte. Even later zagen ze hun moeder op een bankje zitten. Ze leek geanimeerd te zitten praten. Met … ja met wie? Ze bleven even op een afstandje staan kijken. Ze glimlachte tegen iemand zo leek het. Ze praatte met iemand. Ze leek gelukkiger dan ze in jaren was geweest. Even keken ze elkaar aan. Toen liepen ze naar voren en raakten haar arm aan: ‘Mam? Mam, met wie praat je?’ Verstoord keek ze op. Toen ze haar kinderen zag leek ze even van haar stuk gebracht en keek naast zich op het bankje en weer naar haar kinderen. ‘Ik ben bij hem’, zei ze simpel. En ze glimlachte. ‘Mam ga je weer mee? Het wordt zo donker we moeten gaan.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dat kan nog niet, nu nog niet. Ik kom zo’. Ze wuifde met haar hand of ze hen wilde zeggen dat ze maar verderop moesten wachten en begon weer te praten en te glimlachen tegen de onzichtbare iemand naast haar.

Ze liepen een eindje terug toen Pierre bleef staan. Hij keek om zich heen en zijn ogen vulden zich met tranen. Zijn zus zag het en sloeg haar arm om hem heen. ‘Hier is het’, fluisterde hij. Hij draaide zich om, op nog geen 100 meter van zijn moeder en keek naar een simpele, gladde steen.
Er stond: Pierre Louis Junot 22 octobre 1957. ‘Het jaar dat jij geboren bent, Pierre.’ Irene zuchtte.
Pierre keek om en zag hoe zijn moeder opgestaan was, ze zwaaide naar hem. Hij wilde naar haar toelopen maar toen ineens zag hij zijn moeder als jonge vrouw naast een man met zwart haar, de lok schoof voor zijn gezicht. Ongeduldig haalde de man een hand door zijn haar en lachte naar haar.
De man keek om, lachte naar hem en pakte de hand van zijn moeder. Ze liepen weg en het beeld van de jonge man en vrouw werd heel vaag. Hij keek naar het bankje waar hij zijn oude moeder in elkaar gezonken zag zitten. Hij keek weer naar het jonge stel dat nu helemaal verdwenen was. Hij stootte Irene aan en geschrokken renden ze naar hun moeder toe.
Ze had gelijk gehad, ze was naar hem toegegaan. Gestorven op die enorme begraafplaats Père Lachaise waar haar grote liefde al zolang begraven lag.

© KH


Wednesday 28 September 2011

Ranting hormones


Hormones ranting
Emotions overflowing
Well, you say
I'm in puberty mum
Outbursts flying
Characters colliding
You smile and say
Well, that happens mum
And in the middle
Of yet another argument

I say to you
Why is it so damn hot in here?
You start laughing
And you say, mum
Are you having
Hot flashes again?
Damn those hormones
Ranting again
Not only with him
But also with me

© KH

(een gedicht van mijn 'oude' weblog omdat t zo toepasselijk is op t moment)

De vrouw

Inleiding: in een bijlage van het tijdschrift Flow zat een vel met: 365 ideeën voor 365-dagen-projecten. Daar heb ik al de maandag-foto uitgehaald en daar stond ook een leuke opdracht om een mini verhaal van 10 woorden te schrijven met een illustratie erbij. Omdat ik 10 woorden voor een mini verhaal echt te kort vind en de illustratie (tot mijn frustratie) niet wilde lukken, heb ik een wat langer verhaal plus een kunstwerk van iemand die dat wel kan erbij. Omdat ik meer kunst op mijn blog wilde komt dat toch goed uit zo.


Er was eens een vrouw. Zij zocht een man.
Maar hoe ze ook zocht,
Geen enkele man paste in haar beeld van hoe een man zijn moest. 
De vrouw zocht en zocht. En was met niets tevreden dan perfectie.
Ze zocht zo lang, tot ze op haar oude dag met een zucht van ontevredenheid, besefte dat geen enkele man kon voldoen aan het plaatje wat zij in haar hoofd had. Heel haar leven had ze tevergeefs gezocht naar 'de volmaakte echtgenoot' om te beseffen dat zijzelf niet volmaakt was. Ze verzuchtte: 'Heel mijn leven heb ik gezocht naar perfectie. Als ik van het leven had genoten in plaats van te zoeken naar iets dat ik zelf ook niet ben, misschien was die man dan ook niet gekomen, maar dan had ik wel een mooier leven gehad.' Bij dat besef dat ze op haar oude dag toch nog wijzer geworden was, stierf ze met een glimlach op haar lippen. 

© KH

Rembrandt: Portrait of an old woman

Tuesday 27 September 2011

Meningen

The opinion which other people have of you is their problem, not yours. - Elisabeth Kubler-Ross





Ik had weer eens zin in een challenge en vroeg Daan of zij ook zin had om mee te doen. Gelukkig is zij altijd in voor een uitdaging dus lees vooral ook bij haar mooie inspirerende blog even! 

Ik kwam de quote van mevrouw Kubler-Ross gisteren op een quote-site tegen nadat ik weer eens (digitale) woorden had gehad met mijn ex-man. Iemand die mij als geen ander hoort te kennen. Iemand die mij in my worst moments heeft meegemaakt (bijna want de aller-ergste waren toen hij al vertrokken was), daarvan zou je zeggen dat hij als geen ander mij zou nemen zoals ik ben. Niets is minder waar, we zijn tenslotte ook niet voor niets uit elkaar. Aan de andere kant: ik verwacht dan wel weer dat hij weet dat ik dingen eerst zeg, zonder dat ik nadenk. Dat ik dingen goed bedoel, maar ze (soms) zo rottig mijn strot uit komen. Voor iemand die een groot deel van zijn volwassen leven met mij geleefd heeft, en beloofd heeft mijn vriend te blijven nadat we uit elkaar gegaan zijn, had ik verwacht dat hij mij zou nemen zoals ik ben, zelfs als ex-vrouw.


Echter, blijkt dat in de praktijk nogal tegen te vallen. Net zoals mijn eigen moeder overigens, die een nog groter deel van haar leven met mij doorgebracht heeft en mij nog steeds tot iemand anders wil vormen. Iemand die zij wil dat ik ben in plaats van iemand die ik gewoon ben. Of wil zijn. 


In ieder geval die quote kwam ik dus tegen omdat ik iets zocht om mijn algehele frustratie te uiten. Deze sloot daar wel bij aan. Mijn hele leven krijg ik al te horen dat ik anders moet zijn dan ik ben. Als kind zijnde kreeg ik regelmatig te horen dat ik rustiger moest doen. Vooral bij familiebijeenkomsten. Ook al waren andere neefjes en nichtjes ontzettend wild en druk, mijn moeder zat te sissen en te vermanen. Ik moest rustiger doen, niet zo druk doen, niet te hard lachen. Als je dat ingeprent krijgt als kind, dat je eigen zelf niet goed genoeg is, word je vreselijk onzeker. Dan kijk je naar anderen voor zekerheid, ben ik wel goed genoeg? Voldoe ik wel aan de verwachtingen en doe ik het wel goed? Hoe zijn de meningen over mij?
Ik denk dat als er toen stempels uitgedeeld werden in mijn jeugd die van ADHD op mij gezet kon worden en ik heel wat rustiger en zekerder geworden was. Achteraf. 



Mijn moeder vond en vindt nog, dat ik niet voldoe aan de 'norm'. Maar wát is de norm vraag ik me af? Moet je je anders voordoen dan je bent, om maar aardig gevonden te worden? Om maar niet af te wijken van de rest? 
Ik zeg altijd: What you see is what you get! Ik doe me nooit anders voor dan ik ben! Nooit! Al zou ik de koningin voor me hebben dan nog zou ik er iets uit weten te flappen! En later denken: O sufferd, je flapte weer! Het is de aard van het beestje. Je doet er vrij weinig aan al is het wel minder dan vroeger. Ik word tenslotte ook ouder en hopelijk wijzer. 


Vroeger maakte ik me behoorlijk druk om wat anderen van mij vonden en kon ik me dat enorm aantrekken. Kreeg er last van, een soort van zenuwachtig gevoel van in mijn maag. Later toen ik veel alleen moest doen, omdat ik eenmaal gescheiden was, heb ik geleerd hoe sterk ik eigenlijk was. En dat er totaal geen reden was om aan mezelf te twijfelen. En waarom zou ik me aantrekken wat anderen van mij vinden? Dat is toch hun probleem? Niet het mijne! Vooral omdat als t nodig is, ik voor iedereen klaar sta. Als je weet voor jezelf dat je iets goed doet, waarom zou je je dan nog aantrekken wat een ander daarvan vindt? 


Eigenlijk ga ik zo'n beetje mijn eigen gang volg niks en niemand en trek me (of probeer dat dan) zo min mogelijk aan van wat anderen van mij vinden.Vooral de laatste tijd, leer ik 'schijt' (excusez le mot) te hebben aan de mening van anderen over mij en wat ik wel of niet moet doen. (in t begin niet makkelijk maar gaat me steeds beter af) Vooral lastig als dit je moeder betreft. Toen ik merkte dat ik op mijn 43ste nog voor de kast stond te denken: wat wil mijn moeder dat ik aan zou trekken, dacht ik: Ik lijk wel niet goed bij mijn hoofd! En zoals gisteren dat ex om niks boos wordt dan denk ik: Je zoekt het maar uit. Je denkt maar over mij wat je wilt, het is toch nooit goed in andermans ogen, wát je ook doet. Zolang je het voor jezelf maar goed doet, en weet dat je het goed doet... dát is het allerbelangrijkste! Dan doen andermans meningen er niet meer zoveel toe. Ik moet wel zeggen dat iedereen wel complimenten kan gebruiken maar er is al genoeg negativiteit in deze wereld, toch? 


© KH

Monday 26 September 2011

Elke week een foto/Maandag

Vanmorgen met het uitlaten van de hond meteen mijn camera meegenomen en de wekelijkse foto gemaakt. De zon was nog aan het opkomen, de stralen nog ver om de vijver te beschijnen, maar het licht was wel mooi. De familie Meerkoet zat zich zo mooi te maken voor de dag dat ik het niet kon laten om ook hen vanaf het vaste plekje even mee te nemen vandaag, stiekem.
 ;-)

© KH












Sunday 25 September 2011

Muziek op zondag/Adele

Al bij de eerste tonen zit ik met kippenvel. Adele heeft een dijk van een stem, is ook nog eens een vrouw met pit en humor en voor veel vrouwen met (zoals ik) een maatje meer een voorbeeld. Ook haar nieuwste 'Rumour has it' bezorgd mij weer de rillingen over mijn lijf. Prachtig nummer en ik vind het knap gedaan, met die muziek die je pakt en dan nog die stem van Adele. Een heerlijk mens. Ze heeft een eigen website mét een eigen blog; http://www.adele.tv/home/
En hieronder een aantal heerlijke nummers die je raken, mij in ieder geval wel:


© KH






Saturday 24 September 2011

Slapstick

Op Twitter is het trending topic al een aantal dagen: Doe eens normaal man. Dé uitspraak van 'de heer' Wilders tegen onze premier Rutte. Nu kan ik denken wat ik wil over deze (niet door mij gekozen) regering, maar in mijn ogen zég je dat niet tegen een premier. Gedoogpartij of niet. Je zegt dat niet en zeker niet als volksvertegenwoordiger. Als volksvertegenwoordiger heb je in mijn ogen niet alleen als taak de vertegenwoordiging van het volk, (het woord zegt het al) maar ook een voorbeeldfunctie. Dat de heer Wilders daar nogal wat moeite mee schijnt te hebben is inmiddels algemeen bekend.
Ik heb de hele Algemene Beschouwingen niet gevolgd maar ik heb daar inmiddels spijt van gekregen. De korte filmpjes die ik na alle ophef terug gezien heb op YouTube leken wel een soort van slapstick uit de jaren '30. De heer Wilders kan zichzelf niet meer voor gek zetten dan dat hij nu aan het doen is. In zijn ogen is hij Henk en Ingrid nog steeds aan het vertegenwoordigen (vraag me nog steeds af wie dat zijn) en doet hij daar alles voor, maar in de ogen van zoveel anderen is hij van zichzelf een grote karikatuur aan het maken. De beledigingen vliegen over en weer in de Tweede Kamer voornamelijk komend uit de mond van dezelfde meneer Wilders. Zijn opmerking tegen mevrouw Sap dat er bij haar nooit een stekker ingezeten heeft, wekte in de Kamer de lachspieren op, maar is eigenlijk te triest voor woorden. De opmerking tegen dhr. Cohen dat hij de bedrijfspoedel van het Kabinet is, ging alle perken te buiten. Het schoothondje van premier Rutte. Het zal je maar gezegd worden. Overigens loste dhr. Cohen het prima op, maar moet dit allemaal? Is dit nu nodig? Is dit kleutertje luister of moet dit zooitje ons land door de crisis heen trekken?

Ons land verhard. Op de straat hoor je niet anders dan mensen die elkaar beledigingen naar het hoofd gooien.  Sterker nog: Nederland staat op nr. 1 voor wat betreft grof taalgebruik binnen de Europese gemeenschap.Niet iets om trots op te zijn denk ik. Ook iets waar dit Kabinet niet echt een voorbeeld geeft hoe het dan wel moet.
Overigens vind ik het Engelse Parlement nog steeds 1 van de meest geweldige om naar te kijken. Ook daar roepen ze door elkaar maar het 'Hear Hear' voor instemming en gemopper als je het er niet mee eens bent dat hoort daar gewoon. Grove beledigingen worden in de kiem gesmoord en het is daar leuk om naar te kijken.

En ja de afgelopen dagen waren misschien wel komisch maar tragi-komisch dan toch eigenlijk. Het komische was meer de filmpjes die daarna gemaakt werden: de remixen die mensen ervan gemaakt hebben. Maar tragisch is het. Ze hebben daar in Den Haag zou je denken toch wel wat beters te doen dan de gek uit hangen! (dat gezegd hebbende, deze filmpjes zijn hilarisch!)

© KH



Friday 23 September 2011

Eerste dag van de Herfst




Het is vandaag de eerste officiële dag van de herfst. Mijn favoriete seizoen! Straks kleuren de blaadjes aan de bomen weer geel, rood, bruin. Kan ik schoppen als een klein kind door de gevallen bladeren en loop ik met mijn camera door het bos de prachtige herfstkleuren en paddenstoelen te fotograferen. De geur van de herfst alleen al, het ruikt zo anders, zo tja, herfstig. Zo lekker. En ook al mopperen mensen dat het dan somber en donker is of regent. Het kan me niet schelen. Ik mopper niet, ook al moet ik altijd op mijn fiets door weer en wind. Het is zalig die wind door je haren, de jagende wolkenluchten, de vallende blaadjes. 
Nee hoor, voor mij kan de herfst niet lang genoeg duren! 


© KH



Thursday 22 September 2011

I write therefore I am

“Books are the best of things, well used. What is the right use? What is the one end, which all means go to effect? They are for nothing but to inspire.” 
- Ralph Waldo Emerson





Welk boek heeft jou het meest geïnspireerd en waarom? En waardoor dacht jij op een dag: Dat wil ik ook, schrijven. Dat wil ik ook kunnen bijvoorbeeld. Of heb je een boek waarvan je denkt: Ik wil ook zo graag mensen inspireren, die man of vrouw heeft mij zoveel leesplezier gebracht: Ik zou zo graag willen dat ik dat ook kon én ik wil dat ooit bereiken; Een boek of bundel uitgegeven. En wat hoe denk je dat je dat zou kunnen bereiken?


Samen met Daan vond ik het wel weer eens tijd voor een challenge, wat ik op mijn weblog ook gedaan heb:


Wanneer ik ben begonnen te schrijven weet ik nog goed. Ik was in mijn puberteit. Eerst begon ik alleen, later samen met mijn vriendin. We pakten een woord ergens vandaan en samen maakten we rond dat woord een verhaal en vergeleken dan samen dat verhaal: wat had zij ervan gemaakt en wat ik. Ik heb de verhalen nog en ze zijn niet eens gek. Ik las van kinds af aan alles wat los en vast zat. Overal waar je mij zag zat ik met een boek. Vaak dikke boeken ook nog. In de puberteit had uitgeverij Lemniscaat mijn voorkeur. Boeken van Thea Beckman, Jan Terlouw, Evert Hartman. Later ben ik de boeken van Virginia Andrews gaan verzamelen. Ik heb ze niet allemaal, ben er op een gegeven moment mee gestopt. 


Heb ik 1 echt lievelingsboek? Nee ik geloof het niet. Op het moment lees ik graag historische romans, dan weer duik ik onder in de wereld van Harry Potter, om alles weer eens te herlezen. Af en toe glipt er eens een Chicklit tussendoor. Om lekker te ontspannen. 
Allemaal inspirerend. Maar sinds kort heb ik iets ontdekt: Nicci French. Nog nooit had ik boeken van hun hand gelezen. Ik hield zelf van korte verhalen schrijven, liefst met een open einde. En liefst ook nog met wat spanning erin. Ik lees zulke verhalen echter zelden tot nooit. Tot ik Nicci French las. Verrek! Mijn Oudste zoon die mijn verhalen wel gelezen heeft las over mijn schouder mee en zei: 'Mam, dat zou jij geschreven kunnen hebben.' Ik keek hem aan of ie gek was maar bedankte hem voor het compiment. 'Nee echt,' zei hij nog. Het leek wel heel erg op iets wat ik al geschreven had, maar ik had echt nog nooit 1 boek van hen aangeraakt. Zou mijn toekomst liggen in dat soort boeken? Ik lees ze nooit! Ik kan niet eens de concentratie opbrengen om een heel boek te schrijven. Een kort verhaal lukt me prima, maar een heel boek? Echt niet! Of   toch? 
Als ik dan moet kiezen, zou ik Nicci French kiezen, om dát te bereiken, voor zo veel publiek te mogen schrijven. Überhaupt je werk uitgegeven te zien! Een droom die ik hoop ooit nog uit te zien komen! I wish!
En soms als zo'n verhaal dan af is, kan ik met n mengeling van verbazing en trots naar een verhaal kijken en denken: is dat nu mijn verhaal? Heb ik dat geschreven? Is toch eigenlijk wel heel erg goed! Om dan meteen tegen mezelf te zeggen: Doe normaal Kati! Terug naar de realiteit.
Back to life, back to reality... Maar soms heel soms kun je als schrijver dus even in de huid van een ander kruipen, en dat is wel even heel erg fijn! 



© KH


Dit schreef ik er in 2009 over op mijn andere/oude weblog: 


Wie schrijft..


Ik ben begonnen met bloggen op een forum samen met een vriendin. Mijn vriendin stopte op het forum te bloggen en ik besloot ‘solo’ verder te gaan. Omdat ik al mijn blogs van dat forum opgeslagen heb, en het zonde vind dat daar verder niets mee gedaan wordt, wil ik ze toch hier op mijn eigen weblog plaatsen:
Immers het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het kriebelt al weer! Mijn vingers jeuken en na het lezen van diverse blogs wil ik ook! Ik wil ook schrijven.
Ik schrijf al lang, al vanaf mijn vroegste puberteit denk ik. Korte verhalen daar is het zo’n beetje mee begonnen. Vriendin en ik pikten een woord uit een boek en daagden elkaar uit tot een ‘schrijversduel’.
Om dat woord heen moesten we ieder een verhaal schrijven en als het af was keken we wat we gemaakt hadden. Ik heb ze laatst weer gevonden die verhalen, zowel die van haar als van mezelf. Ik las ze en dacht: Nou, Kati! Niet gek! Voor een puber! Om meteen in de lach te schieten van zoveel eigendunk.
Sinds een paar jaar schrijf ik korte verhalen, gewoon voor mezelf. Niemand ziet ze ooit. Ze blijven op mijn eigen pc staan, kan ze niet op een weblog zetten ook, omdat ze eh.. soms erotisch getint zijn! ;) Sinds vorig jaar zijn daar de columns bij gekomen en sinds dit jaar de blogs.
Heb ik ze wel eens ingestuurd? Ja hoor, die columns zeer zeker. Maar als je dan na een paar keer het bericht krijgt dat ze nu niemand nodig hebben, terwijl je weet dat ze niet eens gelezen zijn…
Balen, ja och. Maar de aanhouder wint toch? En schrijven is vooral voor de fun, om je ei kwijt te kunnen. Daarvoor ben ik in eerste instantie ook op een forum terecht gekomen. Maar om echt gelezen te worden moet je wel goed zijn, beter zijn. En aangezien ik ook erg kritisch op mezelf ben…
Weet ik dus niet of en wanneer ik er überhaupt wat mee zal gaan doen. Zal ik wel mijn verhalen of het langere verhaal waar ik mee bezig ben, laten lezen? Zal ik wel verder gaan met bloggen in mijn eentje? Of met de columns? Waarom ben ik zo kritisch op mezelf? (het sterrebeeld Maagd staat nu eenmaal bekend als een Pietje Precies)
Wat een twijfels en aangezien ik de eerste ben die altijd roept: bij twijfel niet doen…
Nee, Kati doorzetten,
Spread your wings and fly…
Dit was oorspronkelijk de eerste van Kati solo.
We wagen de sprong in het diepe!
© KH

Wednesday 21 September 2011

Soms

Het is zo moeilijk om
Je te bereiken
Soms
Weet ik niet
Wat er in je
Omgaat
Of het tot je doordringt
Wat ik tegen je zeg

Ik vind het zo moeilijk
Om je te begrijpen
Soms
Dat je zo op
Jezelf bent
Stil
Geen behoefte aan anderen
Of lijkt dat maar zo

Ik vind het zo moeilijk
Zo'n andere man te hebben
Soms
Een waar ik minder
Dingen mee delen kan
Die mij bezig houden
Die jij soms
Minder vlug begrijpt

Niet altijd maar
Soms
Valt het me
Best wel zwaar
Jouw autisme

© KH

Tuesday 20 September 2011

Mood Music


Vaak beïnvloed muziek je humeur, de sfeer of kan muziek een herinnering oproepen. Zo heb ik een beeld bij bv de jaren 90 van bagger muziek, maar ergens ook weer een tedere herinnering aan die tijd. Het is immers de tijd dat ik in verwachting raakte van mijn beide kinderen en met een dikke buik, zwanger van Oudste , namen aan het bedenken was. Als het een meisje was zou het zelfs Laura geheten hebben, omdat Laura Pausini zoveel op de radio was in die tijd! (Oudste zoon is nog steeds blij dat hij geen meisje is en niet alleen om die reden overigens) Mijn humeur is door middel van vele liedjes nogal eens aan verandering onderhevig geweest. Bijvoorbeeld toen in de jaren 80 Genesis hun 'Mama' uitbracht. Een prachtig nummer. Frits Spits heeft tijdens zijn avondspits het heel vaak uitgebruld wat een gave plaat dat toch was. (platen, geen cd's in die tijd!) Maar toen een week of wat later mijn tante verongelukte kon ik om een of andere reden die plaat niet meer horen na het zien van mijn oma, in wanhoop trekkend aan haar kist. Ik had een heel ander beeld bij 'mama' van Genesis gekregen toen als 15-jarige. Ik heb het dan ook jaren niet meer kunnen horen, nu gelukkig weer wel want het blijft een prachtig nummer.

De nummers van Dido uit de jaren 00 (zoals ze dat noemen) maken mij altijd intens blij en gelukkig. Meer door haar stem dan door wat anders, want wat zij bezingt is niet altijd om gelukkig over te zijn. Mij maakt ze met haar stem in ieder geval helemaal happy en daar gaat het immers om. Zo zal iedereen wel zijn of haar nummer hebben waar ze helemaal happy van worden. Voor iedere gemoedstoestand een ander stuk muziek. Soms ben ik in de 'mood' voor klassiek, soms voor een lekker stukje oude disco uit de jaren 70. Het is maar waar ik op dat moment zin in heb.

Hieronder een paar van mijn lievelingsnummers:

© KH

Monday 19 September 2011

De Bloeiende Tuin

Er was niks op aan te merken dacht hij terwijl hij door zijn tuindeuren naar buiten keek zijn tuin in. Helemaal niks. Sterker nog, het was zelfs zijn trots, zijn levenswerk geworden. Het kleurenpalet van het groen vermengd met paars, violet, rood en geel schitterde hem tegemoet. De langgerekte zonnebloemen aan het eind van het tuinpad. De wuivende pluimen langs de waterkant. De zachtpaarse klokjes van de Campanula en het fellere paars van de Lupines. De Spirea die zacht wiegde in de wind, zijn stokrozen met hun diverse kleuren, zorgvuldig  uitgezocht en gezaaid door hem. De kamperfoelie die zo heerlijk rook in de avond. Zuchtend draaide hij zich om van het raam. Het zou nooit meer hetzelfde zijn wat hem betrof. 

Ooit was hij een slanke, gespierde en aantrekkelijke jongeman geweest. Toen hij in de bloei van zijn leven haar ontmoette. Hij dacht er niet graag aan terug maar de reden waarom zij hem uitgekozen had, was niet zijn uiterlijk geweest. Daar was hij later pas achtergekomen. Het fortuin dat hij zou erven van zijn vader, die een rijk man was door de textielfabriek, was blijkbaar voor haar reden geweest achter hem aan te lopen. Hij was stom genoeg in die valkuil gelopen. Verblind als hij was door het knappe uiterlijk, het slanke lijf en de geveinsde verlegenheid. Hij was jong en een idioot. Een jaar later trouwden ze. Ze betrokken dit huis waar zij, zo bleek achteraf, het nooit naar haar zin gehad had. Hij vond het er heerlijk. Een knus huis, een heerlijke tuin en zijn baan bij zijn vader op kantoor was voor hem voldoende. Echter niet voor haar. Ze bleven helaas kinderloos en hoewel hij het niet kon bewijzen, vermoedde hij tot op de dag van vandaag dat daar geen medische oorzaak aan ten grondslag lag. Zijn vrouw werd in de loop der jaren, hoe vervelend hij het ook vond te zeggen, een kille vrouw. Niet meer het warme, verlegen meisje dat hij had leren kennen. Hij verbleef langer en vaker in zijn tuin dan hij van plan was geweest. Zijn vrouw vermaakte zich ook wel zonder hem. Ze ging naar vriendinnen, ging tennissen en bezocht feesten en partijen. Ze was een graag geziene gast op menig feest. De enkele keer dat hij er niet onderuit kon mee te gaan, bemerkte hij dat zij vele mannelijke blikken toegeworpen kreeg. Menige nek werd op zo'n avond verrekt als zijn vrouw haar entree maakte. Niet alleen door mannen maar ook vrouwen al waren die blikken niet altijd even vriendelijk achter haar rug, zo zag hij. 

Naar mate de jaren van hun huwelijk vorderden had hij dan ook steeds minder zin zijn vrouw te vergezellen op zulke uitjes. De mensen vond hij meer leeg, en pompeus. Nietszeggend. Het was, zo zei hij zijn vrouw, hen maar om één ding te doen: Geld en uiterlijk vertoon. Zijn vrouw vond dat hij zich aanstelde en vertrok vervolgens met de duurste creaties naar weer een volgend evenement. 
Ondertussen werd zijn vader oud en zwak. Zijn vrouw, zo bemerkte hij, maakte toespelingen op de dood van zijn vader en het vrijkomende fortuin wat dat met zich mee zou brengen. Omdat zijn huwelijk steeds slechter en slechter ging en zijn vrouw volledig haar eigen gang ging, besloot hij een notaris te raadplegen, overigens zonder zijn vrouw daarvan op de hoogte te stellen. Hij sprak lange tijd met hem en kwam terug met een grote glimlach op zijn lippen. Hij had zijn besluit genomen. 
Hij bezocht zijn vader vaker en vaker nu diens gezondheid achteruit ging. Zijn moeder was overleden toen hij nog een klein jongetje was. Hij had geen broers en zussen dus was hij de enige erfgenaam. Hoe ziek zijn vader ook was, ook die maakte zich enorme zorgen over zijn schoondochter die ineens ook met enige regelmaat op bezoek kwam. Hij wist zijn vader gerust te stellen en na een aantal weken stierf zijn vader in zijn slaap op 85 jarige leeftijd. Er drukte ineens een enorme last op zijn schouders en hij wist het. 

Enkele weken na de begrafenis van zijn vader, kwam zijn vrouw de woonkamer binnen met twee koppen koffie en ging naast haar man zitten. Hij keek op van zijn krant en keek haar verbaasd aan. Ze ging elke avond weg en nu zat ze naast hem met koffie? Hij vouwde zijn krant op en keek haar aan. Dit zou het moment zijn waarop hij gewacht had. Ze aarzelde geen moment. Ze begon over groter wonen, het geld van zijn vader, de fabriek verkopen, dit verkopen, dat kopen. Over dat ze bij hem weg wilde, dat zij recht had op de helft van het geld. Ze had haar koffers al gepakt en zou bij hem weggaan. Haar vrienden wisten er al van, zij zou in het buitenland gaan wonen en eiste zijn geld op. 
Hij zag het in haar ogen. De hebberigheid, de wil van uiterlijk vertoon wat hij op al die vreselijke feestjes ook gezien had. Zijn vrouw, het meisje waar hij mee getrouwd was, was zijn vrouw allang niet meer, maar dit sloeg alles. Hij stond op en liep kalm naar boven. Zijn vrouw liep achter hem aan, schreeuwend bijna. Ze trok aan zijn colbert, dwong hem te luisteren. Het enige wat ze bereikte was dat hij struikelde en viel. Zij deinsde achteruit om hem te ontwijken en hij denderde van de trap af op zijn rug. Terwijl hij viel hoorde hij het. Knap, zei zijn rug. En terwijl hij met zijn rug op de koude tegelvloer in de hal lag, de koude die hij niet eens meer voelde, hoorde hij zijn vrouw langs hem heen lopen, hem recht in zijn gezicht aankijken met een triomfantelijke blik alvorens ze de telefoon pakte om de arts te bellen. 

Maanden later zat hij daar, voor de tuindeuren te kijken naar de bloemen in zijn tuin. Hijzelf had de moed niet gehad om iets in de tuin te doen, laat staan om er door te rijden. De tuinman die hij ingehuurd had, had het pad geëffend zodat hij er makkelijker met de rolstoel door kon rijden. Maar vooralsnog had hij er nog geen gebruik van gemaakt. Hij had zijn stoel omgekeerd van het raam af maar bedacht zich en draaide zich weer om. Hij keek naar de grote hortensia die eigenlijk nodig gesnoeid moest worden. Hij was er vorig jaar niet aan toe gekomen en het was nu nog te vroeg om te snoeien. Ineens kwam een glimlach om zijn lippen. Met een ruk draaide hij zijn stoel en reed naar de telefoon. Hij belde de tuinman en na een kort gesprek hing hij weer op. 
Nadat de tuinman die middag een groot gat gegraven had voor een mooi appelboompje naast de hortensia en hij de tuinman verzekerd had dat hij de rest echt zelf kon en wilde doen, bleef hij nog lang in de tuin zitten. Tot hij de voordeur dicht hoorde slaan en hakken hoorde tikken in de gang. Even later stond ze naast hem. De zon verdween achter een wolk en het werd ineens kil. Hij huiverde. Ze keek naar hem met minachting in haar ogen zag hij. Niet lang meer. Hij fluisterde iets en zij boog haar hoofd om hem te kunnen verstaan. Toen hief hij zijn arm met daar de tuin schop nog in en liet die hard neerkomen op haar hoofd. Met een zucht viel ze naast hem neer. Hij keek naar haar kille, mooie gezicht terwijl een dun straaltje bloed onder haar haren vandaan de stoep over sijpelde. Het rood vermengde zich met de paarse bloemetjes in de border. Het zou nog een hele klus worden maar zij zou een mooi plekje krijgen onder de hortensia, naast de appelboom. En terwijl hij zijn mouwen opstroopte speelde er een glimlach om zijn lippen. Eindelijk had zijn leven weer zin gekregen. 


© KH

Elke week een foto

Ik bof met het weer, de vijver is bijna rimpelloos. Er zwemt zelfs een eend. Het lijkt net of hij niet op de foto wil, zo snel zwemt hij de hoek van het eilandje in de vijver weer om. De bomen en struiken beginnen al te verkleuren en ik ben nét op tijd voor de pauze van de middelbare school dus kan ik op mijn gemak de foto maken. Niet 's avonds maar tussen de middag dus deze keer. Jammer genoeg had ik vanmorgen geen camera bij me toen de ochtendmist over het water hing. Volgende week toch aan denken! 


© KH


Sunday 18 September 2011

Muziek op zondag

Ik luister naar 3FM op de radio en deze week is het daar 90's request week. In mijn beleving is er in de jaren 90 alleen maar bagger gemaakt, maar als ik goed terug denk en zoek zijn er ook heel wat juweeltjes gemaakt in die jaren. Lekker om even op zondagmorgen te beluisteren en wakker te worden: 












Vooral die laatste geeft mij toch wel de 'chills'. Poor Freddie... 

© KH

Friday 16 September 2011

Yearning

Lonely me
Sitting here
While I just want 

To be there

Feeling sorry
For myself
All the time
Wondering why

Missing you
So very much
Seems like we
Are drifting apart

More and more
I wonder
When will 
I see you again

Hurt am I
I feel the pain
Aching deep in my gut
In my heart

Longing for
The time
I will see
You again

Till then
I'll have to
Go on, just
Wanting you

© KH