I write therefore I am

“Books are the best of things, well used. What is the right use? What is the one end, which all means go to effect? They are for nothing but to inspire.” 
- Ralph Waldo Emerson





Welk boek heeft jou het meest geïnspireerd en waarom? En waardoor dacht jij op een dag: Dat wil ik ook, schrijven. Dat wil ik ook kunnen bijvoorbeeld. Of heb je een boek waarvan je denkt: Ik wil ook zo graag mensen inspireren, die man of vrouw heeft mij zoveel leesplezier gebracht: Ik zou zo graag willen dat ik dat ook kon én ik wil dat ooit bereiken; Een boek of bundel uitgegeven. En wat hoe denk je dat je dat zou kunnen bereiken?


Samen met Daan vond ik het wel weer eens tijd voor een challenge, wat ik op mijn weblog ook gedaan heb:


Wanneer ik ben begonnen te schrijven weet ik nog goed. Ik was in mijn puberteit. Eerst begon ik alleen, later samen met mijn vriendin. We pakten een woord ergens vandaan en samen maakten we rond dat woord een verhaal en vergeleken dan samen dat verhaal: wat had zij ervan gemaakt en wat ik. Ik heb de verhalen nog en ze zijn niet eens gek. Ik las van kinds af aan alles wat los en vast zat. Overal waar je mij zag zat ik met een boek. Vaak dikke boeken ook nog. In de puberteit had uitgeverij Lemniscaat mijn voorkeur. Boeken van Thea Beckman, Jan Terlouw, Evert Hartman. Later ben ik de boeken van Virginia Andrews gaan verzamelen. Ik heb ze niet allemaal, ben er op een gegeven moment mee gestopt. 


Heb ik 1 echt lievelingsboek? Nee ik geloof het niet. Op het moment lees ik graag historische romans, dan weer duik ik onder in de wereld van Harry Potter, om alles weer eens te herlezen. Af en toe glipt er eens een Chicklit tussendoor. Om lekker te ontspannen. 
Allemaal inspirerend. Maar sinds kort heb ik iets ontdekt: Nicci French. Nog nooit had ik boeken van hun hand gelezen. Ik hield zelf van korte verhalen schrijven, liefst met een open einde. En liefst ook nog met wat spanning erin. Ik lees zulke verhalen echter zelden tot nooit. Tot ik Nicci French las. Verrek! Mijn Oudste zoon die mijn verhalen wel gelezen heeft las over mijn schouder mee en zei: 'Mam, dat zou jij geschreven kunnen hebben.' Ik keek hem aan of ie gek was maar bedankte hem voor het compiment. 'Nee echt,' zei hij nog. Het leek wel heel erg op iets wat ik al geschreven had, maar ik had echt nog nooit 1 boek van hen aangeraakt. Zou mijn toekomst liggen in dat soort boeken? Ik lees ze nooit! Ik kan niet eens de concentratie opbrengen om een heel boek te schrijven. Een kort verhaal lukt me prima, maar een heel boek? Echt niet! Of   toch? 
Als ik dan moet kiezen, zou ik Nicci French kiezen, om dát te bereiken, voor zo veel publiek te mogen schrijven. Überhaupt je werk uitgegeven te zien! Een droom die ik hoop ooit nog uit te zien komen! I wish!
En soms als zo'n verhaal dan af is, kan ik met n mengeling van verbazing en trots naar een verhaal kijken en denken: is dat nu mijn verhaal? Heb ik dat geschreven? Is toch eigenlijk wel heel erg goed! Om dan meteen tegen mezelf te zeggen: Doe normaal Kati! Terug naar de realiteit.
Back to life, back to reality... Maar soms heel soms kun je als schrijver dus even in de huid van een ander kruipen, en dat is wel even heel erg fijn! 


© KH


Dit schreef ik er in 2009 over op mijn andere/oude weblog: 


Wie schrijft..

Ik ben begonnen met bloggen op een forum samen met een vriendin. Mijn vriendin stopte op het forum te bloggen en ik besloot ‘solo’ verder te gaan. Omdat ik al mijn blogs van dat forum opgeslagen heb, en het zonde vind dat daar verder niets mee gedaan wordt, wil ik ze toch hier op mijn eigen weblog plaatsen:

Immers het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het kriebelt al weer! Mijn vingers jeuken en na het lezen van diverse blogs wil ik ook! Ik wil ook schrijven.
Ik schrijf al lang, al vanaf mijn vroegste puberteit denk ik. Korte verhalen daar is het zo’n beetje mee begonnen. Vriendin en ik pikten een woord uit een boek en daagden elkaar uit tot een ‘schrijversduel’.
Om dat woord heen moesten we ieder een verhaal schrijven en als het af was keken we wat we gemaakt hadden. Ik heb ze laatst weer gevonden die verhalen, zowel die van haar als van mezelf. Ik las ze en dacht: Nou, Kati! Niet gek! Voor een puber! Om meteen in de lach te schieten van zoveel eigendunk.
Sinds een paar jaar schrijf ik korte verhalen, gewoon voor mezelf. Niemand ziet ze ooit. Ze blijven op mijn eigen pc staan, kan ze niet op een weblog zetten ook, omdat ze eh.. soms erotisch getint zijn!  Sinds vorig jaar zijn daar de columns bij gekomen en sinds dit jaar de blogs.
Heb ik ze wel eens ingestuurd? Ja hoor, die columns zeer zeker. Maar als je dan na een paar keer het bericht krijgt dat ze nu niemand nodig hebben, terwijl je weet dat ze niet eens gelezen zijn…
Balen, ja och. Maar de aanhouder wint toch? En schrijven is vooral voor de fun, om je ei kwijt te kunnen. Daarvoor ben ik in eerste instantie ook op een forum terecht gekomen. Maar om echt gelezen te worden moet je wel goed zijn, beter zijn. En aangezien ik ook erg kritisch op mezelf ben…
Weet ik dus niet of en wanneer ik er überhaupt wat mee zal gaan doen. Zal ik wel mijn verhalen of het langere verhaal waar ik mee bezig ben, laten lezen? Zal ik wel verder gaan met bloggen in mijn eentje? Of met de columns? Waarom ben ik zo kritisch op mezelf? (het sterrebeeld Maagd staat nu eenmaal bekend als een Pietje Precies)
Wat een twijfels en aangezien ik de eerste ben die altijd roept: bij twijfel niet doen…

Nee, Kati doorzetten,
Spread your wings and fly…
Dit was oorspronkelijk de eerste van Kati solo.
We wagen de sprong in het diepe!

© KH