Monday 12 September 2011

Inner Peace



Na zo'n 6 weken niet geschreven te hebben, ontplof ik zowat. Mijn zogenaamde 'Inner peace'  waar ik zo naar op zoek was, is ook ver te zoeken! Ik was op de juiste weg, de onrust in mij, de 'steen op mijn maag', was weg, maar na alles weer opgekropt te hebben, dreigt hij weer op mijn maag te willen blijven liggen. Ik wil het niet! No way, José! Na alle challenges die ik via de 30 day challenge gedaan heb en wat ik daardoor over mezelf geleerd heb, ga ik niet weer terug naar (voor mijn gevoel) af. 


Vandaar een nieuwe blog. Al jaren schrijf ik, en al jaren zijn het korte verhalen, gedichten en pas de laatste maanden ook stukken die mij tot zelfinzicht laten komen. Neigt een beetje naar spiritualisme, boeddhisme, maar ik voelde me er uitstekend bij. Door mijn hoofd niet meer leeg te maken op 'papier', mijn ei niet meer kwijt te kunnen, ging het mis. Heel erg mis. 


Gisteravond bijvoorbeeld. Oudste zoon van 17 is een dwarse puber bij tijd en wijle. Hij is vorig jaar op het mbo blijven zitten op een opleiding die hij ook totaal niet zag zitten. Kan iedereen overkomen. Nu zit hij op een opleiding die echt iets voor hem is. Hij kan tekenen, hij krijgt projecten, zit niet de hele dag in de boeken. (die hebben ze niet eens) Maar wat doet hij ermee? Het is weer lang leve de lol en alles draait om meneer. Na weer een weekend lanterfanten bij vrienden vroeg ik vriendelijk hoe het met zijn project stond (huiswerk is zo ouderwets). Hij zat gewoon tv te kijken met zijn laptop op schoot onder het mom van: kijk mij eens hard werken. Niet dus. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar dan probeer ik toch maar weer om hem uit te leggen hoe belangrijk het is dat hij dit jaar laat zien dat hij het wél kan! Om een lang verhaal kort te maken: het monde uit in ruzie, hij ontplofte, kort lontje de laatste tijd. Ik voel me schuldig al sinds de scheiding met zijn pa, nu helemaal nu zijn pa ziek is. Had ex ook een hartoperatie nodig gehad als wij nog getrouwd waren? Ja. Had hij dan ook tia op tia gehad daarna? Ja. Dus heeft die scheiding daar iets mee te maken? Welnee maar in mijn hoofd... Zucht. Ik voel me schuldig dat Oudste het moeilijk heeft soms. Hij wordt snel boos en ik denk dat hij de scheiding nog steeds niet verwerkt heeft. 
Gelukkig is de ruzie weer uitgepraat maar het was even heel heftig. Slaan met deuren, geschreeuw (wat heel lang geleden was) en weg mijn goede voornemen mijn innerlijke rust door wie dan ook te laten verstoren. 


Ondertussen beneden waren hond en lief allebei van slag. Hond omdat zij de scheiding het meest bewust heeft meegemaakt en daar het meest door heeft geleden. Lief omdat hij nu eenmaal Pdd-nos heeft en niet tegen iets kan wat anders dan anders is. 
Ik ben er nog van slag van. Mijn voornemen is dan ook om mijn innerlijke rust weer terug te krijgen, mijzelf weer te herpakken en vooral me niet meer schuldig te voelen omdat ik destijds ervoor koos die steen op mijn maag voorgoed weg te gooien en voor innerlijke rust te kiezen! Dat het niet mee zal vallen, met een lief met autisme, daar ben ik me van bewust. Dat is zwaar, heel zwaar. En het vergt het nodige werk van allebei, maar het zal moeten.


Nee, ik kies voor mezelf, weer opnieuw. Een new and improved Kati. En als de mannen in mijn leven het daar niet mee eens zijn, dan hebben ze pech gehad! O zo! :D


© KH

4 comments:

By Aline said...

Het blijft vechten voor die innerlijke rust, het zijn namelijk alle dingen van buiten af, en de mensen om je heen die je steeds weer blijven testen... En ik zou ook tegen mijn zoon gezegd hebben dat hij dit jaar zeker iets te bewijzen heeft, tegenover hem zelf, maar ook tegenover zijn ouders... om ze vorig jaar te doen vergeten... en om ze te laten zien dat hij nu echt de goede richting gekozen heeft, eentje die echt bij hem past... ik zou echt gezegd hebben bewijs het maar eens even jongen... (maar ik heb makkelijk praten, ik heb geen kinderen)...

Kati said...

Nou precies Aline, maar ja, pubers (denkt aan zichzelf op die leeftijd! ;) )

xxx Kati

By Aline said...

Nou ik had toch echt wel te doen wat mijn ouders zeiden... kon daar echt niet mee weg komen, en ruzie maken al helemaal niet...

hanneke said...

met pubers blijft het aanklooien.
geef jezelf niet teveel de schuld van ontstane situaties, zoals jezelf al schrijft het leven neemt toch zijn loop, ongeacht wat je er mee doet.
focus je op die dingen waar je wél invloed op kunt uitoefenen en blijf je zoon aansporen, ooit....zal hij het waarderen.
echt waar!