Meningen

The opinion which other people have of you is their problem, not yours. - Elisabeth Kubler-Ross





Ik had weer eens zin in een challenge en vroeg Daan of zij ook zin had om mee te doen. Gelukkig is zij altijd in voor een uitdaging dus lees vooral ook bij haar mooie inspirerende blog even! 

Ik kwam de quote van mevrouw Kubler-Ross gisteren op een quote-site tegen nadat ik weer eens (digitale) woorden had gehad met mijn ex-man. Iemand die mij als geen ander hoort te kennen. Iemand die mij in my worst moments heeft meegemaakt (bijna want de aller-ergste waren toen hij al vertrokken was), daarvan zou je zeggen dat hij als geen ander mij zou nemen zoals ik ben. Niets is minder waar, we zijn tenslotte ook niet voor niets uit elkaar. Aan de andere kant: ik verwacht dan wel weer dat hij weet dat ik dingen eerst zeg, zonder dat ik nadenk. Dat ik dingen goed bedoel, maar ze (soms) zo rottig mijn strot uit komen. Voor iemand die een groot deel van zijn volwassen leven met mij geleefd heeft, en beloofd heeft mijn vriend te blijven nadat we uit elkaar gegaan zijn, had ik verwacht dat hij mij zou nemen zoals ik ben, zelfs als ex-vrouw.


Echter, blijkt dat in de praktijk nogal tegen te vallen. Net zoals mijn eigen moeder overigens, die een nog groter deel van haar leven met mij doorgebracht heeft en mij nog steeds tot iemand anders wil vormen. Iemand die zij wil dat ik ben in plaats van iemand die ik gewoon ben. Of wil zijn. 


In ieder geval die quote kwam ik dus tegen omdat ik iets zocht om mijn algehele frustratie te uiten. Deze sloot daar wel bij aan. Mijn hele leven krijg ik al te horen dat ik anders moet zijn dan ik ben. Als kind zijnde kreeg ik regelmatig te horen dat ik rustiger moest doen. Vooral bij familiebijeenkomsten. Ook al waren andere neefjes en nichtjes ontzettend wild en druk, mijn moeder zat te sissen en te vermanen. Ik moest rustiger doen, niet zo druk doen, niet te hard lachen. Als je dat ingeprent krijgt als kind, dat je eigen zelf niet goed genoeg is, word je vreselijk onzeker. Dan kijk je naar anderen voor zekerheid, ben ik wel goed genoeg? Voldoe ik wel aan de verwachtingen en doe ik het wel goed? Hoe zijn de meningen over mij?
Ik denk dat als er toen stempels uitgedeeld werden in mijn jeugd die van ADHD op mij gezet kon worden en ik heel wat rustiger en zekerder geworden was. Achteraf. 


Mijn moeder vond en vindt nog, dat ik niet voldoe aan de 'norm'. Maar wát is de norm vraag ik me af? Moet je je anders voordoen dan je bent, om maar aardig gevonden te worden? Om maar niet af te wijken van de rest? 
Ik zeg altijd: What you see is what you get! Ik doe me nooit anders voor dan ik ben! Nooit! Al zou ik de koningin voor me hebben dan nog zou ik er iets uit weten te flappen! En later denken: O sufferd, je flapte weer! Het is de aard van het beestje. Je doet er vrij weinig aan al is het wel minder dan vroeger. Ik word tenslotte ook ouder en hopelijk wijzer. 


Vroeger maakte ik me behoorlijk druk om wat anderen van mij vonden en kon ik me dat enorm aantrekken. Kreeg er last van, een soort van zenuwachtig gevoel van in mijn maag. Later toen ik veel alleen moest doen, omdat ik eenmaal gescheiden was, heb ik geleerd hoe sterk ik eigenlijk was. En dat er totaal geen reden was om aan mezelf te twijfelen. En waarom zou ik me aantrekken wat anderen van mij vinden? Dat is toch hun probleem? Niet het mijne! Vooral omdat als t nodig is, ik voor iedereen klaar sta. Als je weet voor jezelf dat je iets goed doet, waarom zou je je dan nog aantrekken wat een ander daarvan vindt? 


Eigenlijk ga ik zo'n beetje mijn eigen gang volg niks en niemand en trek me (of probeer dat dan) zo min mogelijk aan van wat anderen van mij vinden.Vooral de laatste tijd, leer ik 'schijt' (excusez le mot) te hebben aan de mening van anderen over mij en wat ik wel of niet moet doen. (in t begin niet makkelijk maar gaat me steeds beter af) Vooral lastig als dit je moeder betreft. Toen ik merkte dat ik op mijn 43ste nog voor de kast stond te denken: wat wil mijn moeder dat ik aan zou trekken, dacht ik: Ik lijk wel niet goed bij mijn hoofd! En zoals gisteren dat ex om niks boos wordt dan denk ik: Je zoekt het maar uit. Je denkt maar over mij wat je wilt, het is toch nooit goed in andermans ogen, wát je ook doet. Zolang je het voor jezelf maar goed doet, en weet dat je het goed doet... dát is het allerbelangrijkste! Dan doen andermans meningen er niet meer zoveel toe. Ik moet wel zeggen dat iedereen wel complimenten kan gebruiken maar er is al genoeg negativiteit in deze wereld, toch? 


© KH