‘In het Zuiden gevolgd door hevige sneeuwval’. Ongeduldig draaide ze de knop van de radio zacht. Je meent het. Hevige sneeuwval! Hadden ze dat niet eerder kunnen aankondigen! Nu zat ze er middenin! En ze moest nog zo’n eind! Stapvoets reed ze op de snelweg. Nou ja, snelweg…. Erg snel ging het inmiddels niet meer. Verdikkeme. Waarom waarschuwden ze niet beter bij dit soort omstandigheden? Dat konden ze toch zien met die moderne snufjes van tegenwoordig? Even verderop zag ze een tankstation. Daar zou ze eerst stoppen en bij tanken. Kostte wat t kost, vanavond zou ze nog naar huis. Geen haar op haar hoofd die er aan dacht om weer om te keren. Ze dacht aan de jerrycan achterin. Ook die zou ze even volgooien en een thermoskan vol met koffie meenemen. Maar goed dat die ook voor noodgevallen achterin lag. Erg druk was het niet maar druk genoeg om in een klein rijtje te moeten wachten voor de pomp. Toen ze aan de beurt was, rilde ze van de kou terwijl ze uit de auto stapte. Het weer was echt enorm omgeslagen. Ze zette haar auto aan de kant voor de volgende en liep naar binnen met haar thermoskan. Daar vulde ze hem met warme koffie, nam wat te eten mee en ging naar de kassa. De man achter het loket keek haar aan: ‘Je bent toch niet van plan ver te rijden hè?’ Vroeg hij wijzend op haar thermoskan. ‘Nou eigenlijk wel’, antwoordde ze hem. ‘Ik moet nog een behoorlijk eindje en dat moet toch echt vanavond. Het is wel kerstavond hoor!’ De man schudde meewarig zijn hoofd. ‘Heb je het nieuws niet gehoord dan? Er komt een heuse sneeuwstorm aan vanavond. Daar wil je niet inzitten!’ ‘Ik zal toch moeten’, verzuchtte ze.
Ze betaalde en vertrok met haar thermoskan koffie en jerrycan benzine. Nog zo’n honderd kilometer schatte ze. Maar met dit weer zou ze er wel vreselijk lang over doen. Tijd voor de kerstliedjes. Ze zette de radio weer aan en kerstpopsongs schetterden uit de speakers. Veertig kilometer gehad, nog zo’n honderd te gaan, vooruit met de geit. Ze startte de motor en reed voorzichtig weg.
Het was niet echt druk op de weg, en het eerste stuk kon ze nog aardig doorrijden. Dat ging goed ondanks de voorspellingen, dacht ze. Even dacht ze terug aan vanmiddag. Het zou zo’n leuke Kerst worden. Pieter en zij zouden samen hun vijfde Kerst samen vieren. De hele week was ze druk in de weer geweest met de organisatie van een geweldige Christmas party. Alleen al omdat zij elkaar vijf jaar geleden ontmoet hadden op zo’n party. Pieter had het druk gehad op zijn werk en zij had alles op zich genomen. Niet alleen moest ze alles naast haar drukke baan regelen maar ook nog haar teleurgestelde moeder afwimpelen: ‘Nee mam, we komen echt niet met de kerstdagen, sorry, ik ben een feestje aan het regelen voor Pieter.’ Ze kon de blik van haar moeder door de telefoon heen voelen. Maar omdat ze wist dat Pieter toch al een hekel had aan het ‘opzitten en pootjes geven’ zoals hij het noemde, bij haar ouders, hield ze nu voet bij stuk. Het traditionele kerstfeest bij haar ouders werd opzij gezet voor een feestje ter ere van hun vijfjarig jubileum. En och ze had er ook eigenlijk wel zin in gekregen terwijl ze aan het regelen geslagen was. Meer van hun gezamenlijke vrienden zagen een feestje wel zitten in plaats van Kerstmis bij de ouders of schoonouders en het beloofde een geweldig feest te worden.
Maar dit alles ging volledig langs Pieter heen, die het vreselijk druk had en niets hoorde of zag van de plannen. Pas vanmiddag toen ze hem vertelde hoe laat iedereen zou komen en wat zij aan zou trekken, pas toen reageerde hij als door een wesp gestoken!
Maar dit alles ging volledig langs Pieter heen, die het vreselijk druk had en niets hoorde of zag van de plannen. Pas vanmiddag toen ze hem vertelde hoe laat iedereen zou komen en wat zij aan zou trekken, pas toen reageerde hij als door een wesp gestoken!
Hij was tekeer gegaan, wilde geen feest, hoe kwam ze erbij, hoe haalde ze het in haar hoofd? En zij stond er verslagen bij, wist niet wat Pieter bezielde. Tot het hoge woord eruit kwam, dat overwerken? Dat bleek geen overwerken te zijn. Hij had een ander, al een aantal maanden. Hij was alleen te laf om het te vertellen. En dat zij dat feestje aan het plannen was, was compleet aan hem voorbij gegaan omdat hij met zijn hoofd in die verdomde roze wolk liep.
Toen ze zijn geraas en getier aangehoord had, was ze naar boven gelopen, had haar koffer volgeladen met kleren en make-up en had haar moeder gebeld dat ze toch zou komen, vanavond nog. Beneden had ze de lijst met gasten aan Pieter gegeven en gezegd dat hij ze allemaal af mocht bellen, aangezien hij de boel belazerd had al die tijd. En hij mocht het ook betalen. Ze vertelde hem dat ze met Kerst bij haar ouders zou zijn en als ze terugkwam hem niet meer thuis verwachtte. Ze was eigenlijk vreselijk kalm gebleven. Knap vond ze eigenlijk van zichzelf. Maar nu ze alles zo overdacht, een paar uur later, alleen in de auto, kwamen de tranen toch wel. Ongeduldig veegde ze de tranen weg. De sneeuw kwam nu in alle hevigheid naar beneden en ze moest goed opletten. De stem van Frank Sinatra schalde uit de radio die een vrolijke Kerst beloofde. Ze snufte en haalde haar neus op. Nou, wat een vrolijke Kerst. Haar moeder vond het maar vreemd dat ze zo op het laatste moment belde en dan nog dat ze alleen kwam. ‘Komt Pieter niet mee? Waarom niet? Jullie hebben toch geen ruzie hè, Marleen? Denk erom hoor, het is Kerst en het is zo’n goeie jongen! Met zo’n goeie baan ook!’ Dat kan leuk worden, dacht ze. Kerst bij moeders thuis en te horen krijgen wat je allemaal fout gedaan hebt, want je hebt die ‘goeie jongen’ weggejaagd tenslotte. Ze zuchtte eens diep. Inmiddels was er nog maar 1 rijbaan beschikbaar en was ze pas halverwege.
Haar telefoon ging. Ze keek op het display: Pieter. Zou ze opnemen? Nee, toch maar niet, ook al kon ze handsfree bellen, ze wilde zich nu concentreren op de weg. De sneeuw kwam steeds harder naar beneden en het zicht was steeds slechter. Ondertussen was het nieuws bezig op de radio en de nieuwslezer waarschuwde dat als je niet de weg op hoefde je beter thuis kon blijven. Komt ie nou mee, dacht ze. Had je dat niet eerder kunnen vertellen? Nu zit ik halverwege en ik kan niet terug. Weer telefoon: haar moeder, die zal het weerbericht ook wel volgen. Ze drukte op het knopje: ‘Hoi mam’. ‘Marleen!’ Haar moeder klonk erg over haar toeren. ‘Marleen waar zit je? Pieter belde net hierheen dat hij je niet kan bereiken en het weer is zo slecht!’ ‘Mam, doe eens rustig! Dacht je nou werkelijk dat ik op zou nemen als Pieter belt? Wij gaan uit elkaar, mam, dan ga ik niet opnemen. Ik wil het je best allemaal uitleggen maar kan dat ook als ik bij je ben? Ik moet me echt op de weg concentreren! Het sneeuwt behoorlijk nu!’ ‘Marleen, kun je nog terugrijden? Dit is geen doen, ik maak me vreselijke zorgen!’ ‘Mam, Pieter is al maanden vreemd aan het gaan, nee ik ga niet terug! ZO! Nu weet je het, mag ik nu veilig rijden? Zonder dat ik zo meteen slip?’ Ze hoorde een hoop gemompel en toen ineens de stem van haar vader: ‘Marleen, waar zit je nu?’ ‘Pap, ik ben halverwege, ik kan niet terug, en ik ben er dus ook nog voorlopig niet’. ‘Kun je niet een hotel pakken?’ ‘Op kerstavond? Nou dat denk ik niet, ik kan beter doorrijden, dan ben ik er denk ik met een uurtje ok?’ ‘Goed, rijdt voorzichtig dan’, mompelde haar vader. ‘Tot straks’. Voor hij ophing hoorde ze de protesten van haar moeder nog, die wilde vast nog wat zeggen. Ze was blij dat haar vader het overgenomen had. Ze kon inmiddels echt niet harder rijden dan 40 km per uur. Het was verschrikkelijk. Ze reed maar op de achterlichten van haar voorganger.
Maar terwijl ze zich probeerde te concentreren en vooral probeerde niet te slippen op de gladde en verraderlijke weg, maalden haar gedachten aan 1 stuk door. Ze zag het gezicht van Pieter, zijn woede vanmiddag. De afgelopen maanden passeerden de revue. Let op, sprak ze zichzelf toe.
Last Christmas van Wham was op de radio. Ook lekker toepasselijk, dacht ze. De tranen welden op in haar ogen. Het zicht werd slechter en slechter en toen ook nog de auto voor haar de afrit op reed was ze haar focuspunt kwijt. De wagen begon te slippen en te glijden. Ze begon de controle over het stuur kwijt te raken. De auto draaide helemaal rond en klapte tegen de vangrail aan. Ze had niet zo’n vaart gehad maar reed hard genoeg om op zijn zijkant te belanden. Ze klapte met haar hoofd tegen het stuur en raakte buiten bewustzijn. Een straaltje bloed liep langs haar voorhoofd naar beneden. Haar gsm ging: Pieter, stond er op het display. Het autoportier was verwrongen en half open. Op de radio was te horen: Driving home for Christmas van Chris Rea. Maar zij hoorde het niet meer.
No comments:
Post a Comment