De frustratie van een kind van gescheiden ouders

Mijn zoon is gefrustreerd. En hoe. En met hem ben ik dat ook.
Had ik onlangs nog een blog geschreven over 'omgaan met je ex en grenzen stellen' , het is wel duidelijk dat die grenzen alleen gehanteerd worden door 1 partij. Misschien had ik die link aan mijn ex moeten mailen.

Na een (voor ons) gezellig weekend, kwamen de jongens gisteren thuis van hun vader. Jongste zoon ging naar zijn kamer na ons begroet te hebben en Oudste, tja, ik zag het al aan zijn gezicht. Uit pure frustratie bonkte mijn 17jarige met zijn hoofd tegen de kamerdeur. Ik schrok ervan.
Tegen mij durft hij gerust wat terug te zeggen. Tegen zijn stiefvader ook. Maar niet tegen zijn vader. Nooit. Waarom niet? Bang hem te kwetsen? Gewoon bang? Vaak hoor ik hem zeggen: Dat is zielig voor pap. Waarom is het altijd zielig voor zijn vader en nooit is een grote mond, grof gedrag, of wat dan ook, zielig voor zijn moeder? Of stiefvader?



Ik snap hem wel. Hij is een pleaser. Ergens. Hij wil er niet tussen zitten. Wie wel? Hij is de oudste en heeft meer meegekregen van voor de scheiding en tijdens dan dat wij dachten, waarschijnlijk. Hij is gevoelig en weet en voelt meer dan dat wij weten en dachten. In het begin hebben ex en ik ons beiden laten verleiden tot nare opmerkingen over en weer over elkaar. Ik ben daar al enige tijd mee gestopt, ik wilde zo iemand niet meer zijn en ik was van mening hij ook. Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd: We blijven goed met elkaar omgaan in het belang van de kinderen. Helaas, het is niet meer zo. Voor de buitenwereld doet hij alsof. O ja, daar is hij heel goed in en dat doet pijn.Niet voor mijzelf, dat interesseert mij niet, maar voor hem en zijn broer. Als ik hoor en zie hoe Oudste eronder lijdt. Gisteren vertelde hij me dat zijn vader onder het mom van 'een grapje' heel sarcastisch nare dingen over mij zegt. Zijn moeder. En in het openbaar roept ex zo vaak hij kan hoe goed wij het toch doen samen als gescheiden stel voor de kinderen en dat iedereen dat zo moet doen. Inmiddels heeft hij al 2 maanden niet betaald, is hij verhuisd naar onze woonplaats en heeft vele kosten. Ik snap het. Maar dat hij daar de kinderen in betrekt is meer dan kwalijk te noemen.
Ooit was ik ervan overtuigd dat ex nooit maar dan ook echt nooit, mij af zou vallen, tegen niemand, ook niet na de scheiding. Vooral niet tegen zijn kinderen. Inmiddels weet ik dat hij veranderd is en niet ten goede helaas. 

Jammer genoeg heb ik gisteren me even laten gaan. En heb ik, ook uit pure frustratie, tegen Oudste ook wat dingen gezegd die ik niet meer terug kan nemen. Maar waarom is zijn vader altijd zielig en zijn moeder die altijd voor ze klaar staat, alles doet en geeft, niet? Ik begrijp het niet, sterker nog, ik denk dat ik het niet eens meer wil begrijpen. Vader hangt de leuke papa uit, elk weekend dat ze daar zijn een uitje of uit eten en ondertussen maakt hij met woorden hun moeder af. Ondertussen is Oudste murw en apathisch. Hij kijkt voor zich uit, weet het niet meer. Zijn vader wil niks meer voor hem betalen, dreigt met van alles en nog wat, scheldt zijn moeder uit en hij vindt zijn vader zielig want hij heeft tenslotte een hartoperatie gehad en een aantal tia's. Dat laatste is zielig, maar geen reden om de acties te doen die hij doet.

Een kind is de dupe van een scheiding. Hoe je het ook wendt of keert. Vroeg of laat komt het eruit. Gaan ze worstelen met hun identiteit. Wie ben ik? Wat ga ik zelf doen? Maak ik later dezelfde fouten als mijn ouders? Oudste praat niet, die wordt boos. Sluit zich af en raakt snel gefrustreerd. Maakt zichzelf wijs dat het niet aan de scheiding ligt, die is immers al zolang geleden. Maar dat heen en weer gereis en dat getrek aan hem, alleen aan hem niet aan zijn jongere autistische broertje, door zijn vader eist zijn tol. Er wordt veel van hem geëist. Misschien wel meer dan hij aan kan op dit moment. Misschien ziet zij moeder het te somber in, misschien niet. Het enige wat ik weet is dat mijn hart huilt voor deze bijna volwassen jongeman die worstelt met zichzelf, die zijn vader wil pleasen en niet voor zichzelf durft op te komen.


Een belangrijk element bij een echtscheiding is loyaliteit. Als kind heb je een onlosmakelijke band met allebei je ouders, een echtscheiding doet iets met deze band. Alle kinderen zijn wat dat betreft hetzelfde; ze willen allemaal loyaal blijven naar beide ouders toe. De omgeving houdt hier meestal geen rekening mee, integendeel vaak wordt er aan je getrokken. Ouders beseffen vaak niet wat het voor jou als kind betekent wanneer ouders elkaar over en weer beschuldigen.
Je kan niet verwachten dat dit niets doet met jou als kind als je vader of moeder zich steeds weer negatief uitlaten over hun (ex) partner. Hoe dubbel is het als je steeds hoort hoe slecht die ander is, en vervolgens wordt er tegen jou gezegd dat het goed is als jij wel gewoon contact hebt. Deze 'dubbels' kunnen je als kind emotioneel verscheuren. Zeker wat oudere kinderen hebben een extra gevoeligheid voor deze bewuste en onbewuste signalen, zij kiezen vaak voor de ouder die in de steek is gelaten en/of het moeilijkst heeft. Een kind kan dan zelfs in de `partnerrol' schieten.



En even weet ik niet meer wat ik moet doen om hem te helpen hier doorheen te komen en zit ikzelf ook even vast. 

Het enige wat ik zou willen doen is zijn hand vasthouden en hem laten weten dat we er samen wel komen. Dat hij er wel komt. Als hij maar zou praten en misschien wel hulp zoeken bij wat hem dan ook dwars mocht zitten. Maar misschien zie ik het wel te zwaar en komt hij straks weer vrolijk uit school en is hij het weer helemaal vergeten, zoals wel vaker. En heb ik me voor niks zorgen zitten maken. Zoals wel vaker.

© KH


Bron: http://www.internethulpverlening.nl/jongeren/168061_115-kind-van-gescheiden-ouders