Alleen

Soms voel ik me alleen. Niet zielig alleen, maar gewoon alleen. Ik ben natuurlijk niet alleen, maar soms kan het me ineens treffen. Dat gevoel van alleen staan. Van alles alleen moeten oplossen. Het gevoel dat ik er alleen voor sta. Sta ik er alleen voor? Ik heb natuurlijk een partner. Maar Lief, hoewel een lieve Lief, heeft zoveel steun en begeleiding nodig, dat ik gerust kan zeggen dat ik het inderdaad alleen moet doen.
Ik denk dat toen ik er nog niet was, in zijn leven, zijn moeder veel dingen voor hem deed. De hete hangijzers voor hem uit het vuur haalde. Maar ja, zijn moeder ligt nu in het ziekenhuis en wordt vandaag naar het revalidatiecentrum gebracht. Het heeft Lief van zijn stuk gebracht. Het brengt hem ook tot vreemde dingen.

Ooit hebben Lief en ik afgesproken dat hij ten eerste meer zou vertellen, en alles eerlijk zou bespreken. Het kwam wel eens voor dat hij handelde en dacht alsof hij nog single was. Dat is hij al vijf jaar niet meer, dus zo denken hoeft niet meer. Ten tweede spraken we af dat hij geen moeilijke en onrust brengende zaken net voor het slapen gaan zou bespreken. Hij draait zich om en slaapt maar ik lig er nog een tijd mee te worstelen. Kom dan maar eens in slaap!
Gisteravond brengt Lief onder het in bed stappen ineens te sprake dat hij zijn baas gevraagd heeft een dag in de week minder te mogen gaan werken. Verbaasd kijk ik hem aan. Nog minder? En ze werken daar al zo weinig. Werkweken van 36 of 32 uur zijn heel normaal. Waarom in vredesnaam? Omdat zijn moeder over een paar weken in onze woonplaats in het verzorgingstehuis komt? Gaat hij haar daar dan de hele dag verzorgen? Daar is personeel voor hoor. Ja, dat wist hij ook wel maar toch. De gedachte erachter ontgaat mij volledig. Helemaal omdat het in deze tijd toch al geen vetpot is, crisis in de banenmarkt dus zie maar weer eens aan de slag te komen als het misloopt. Wat niet ondenkbaar is als hij zo doorgaat. Dat hebben we al gehad, niet nog eens! Ooit zei de sociaal verpleegkundige waar Lief regelmatig gesprekken mee heeft tegen mij: 'Jij zult hem de rest van zijn leven moeten sturen.' Destijds leek me dat een volslagen belachelijk idee. Lief kan dat zelf toch wel leren onderhand? Hij is oud en wijs genoeg. Maar keer op keer komen er van dit soort dingen naar boven waaruit blijkt dat hij misschien niet die lichte vorm van een autistische contactstoornis heeft, maar wat zwaarder. De vreemde gedachtegangen die Lief vaak heeft en erger nog: Zijn handelen zonder mij daarvan op de hoogte te stellen, maken mij ongerust, en laten mij voelen dat ik het inderdaad alleen moet doen.



De zorg voor Lief zijn moeder neem ik graag op mij overigens. Samen met Lief. Al weet ik dat het bovenop de zorg voor de rest komt, dat geeft niet. Het is zijn moeder tenslotte. Maar dat de vooruitgang die Lief zelf geboekt heeft de afgelopen tijd, langzaam weer teniet gedaan wordt is erger.
Het punt is alleen, ja alleen, ik voel me alleen. Ik kan niet zomaar bij iedereen terecht. Zeggen: Zeg, die broer van jullie of die zwager van jullie weten jullie wel echt wat daarmee aan de hand is? Zien jullie dat? Weten jullie hoe het is om met hem te leven, iedere dag? Het is zo'n schat van een man, maar weten jullie hoe het écht met hem gaat? Weten jullie hoe het voor mij is? En vooral, zouden jullie in deze toch al zo moeilijke tijd met moeder alsjeblieft ook een oogje op hem willen houden? Dat gaat dus niet. Iedereen heeft zijn eigen leven, altijd al gehad. Alleen zwager en schoonzus zijn er altijd, verder niemand die ziet hoe het Lief vergaat. En al helemaal niet hoe moeilijk het voor mij is. Ik doe er niet toe, eigenlijk. Klinkt zieliger dan het is, overigens.

De laatste maanden of ik denk zelfs al wel langer, zijn wij ook erg op onszelf geworden. Lief had rust nodig, ikzelf ook. De hectiek van de afgelopen jaren werd wat teveel. En zoals altijd, juist als je eindelijk in wat rustiger vaarwater zit, komen de woeste golven. Van mezelf weet ik dat ik het aan kan. Natuurlijk. Je kunt meer dan je denkt. Alleen, ik moet denk ik ook even leren een beetje egoïstischer te worden. Op zijn tijd aan de bel trekken en aan mezelf te denken.
Het erge is dat gevoel van er alleen voor staan. Van de onzekerheid: wat gaat hij nu weer doen. Wat verzint hij nu weer? Maar ook het zelf regelen, denken aan de dingen van zijn moeder. Zijn broer lijkt het allemaal wel best te vinden, en ik heb honderd-en-een dingen aan mijn hoofd: Dit regelen dat regelen. Terwijl ik denk: Dat zijn 2 volwassen mannen, het komt niet in ze op die zaken te regelen. Ongelooflijk.
Maar ik denk dat het komt omdat schoonmoeder altijd alles zelf regelde, ook voor haar zoons. Zij hoefden nooit wat te regelen. Ik ken het, hoefde ik ook nooit, tot ik ging scheiden en het zelf moest regelen.

Ik ga momenten van rust in bouwen, voor mij maar ook voor mijn zonen. Aan een gestreste moeder hebben zij ook niks. En dan kan ik kalm en rustig de boel in het gareel gaan houden. Niet alleen voor Lief, maar vooral voor mijn schoonmoeder. Ooit zorgde zij dat er niks in het honderd liep dat iedereen verzorgd werd, nu wordt het tijd dat zij alle zorg en aandacht krijgt.

© KH



Orchidee


Als een van je orchideeën

die je vol liefde laat bloeien

niet te veel 

en niet te weinig

precies genoeg

zo zul jij ook verzorgt worden

precies zoals

je het mij geleerd hebt

En je zult zien

uiteindelijk

zul ook jij

weer volop 

gaan bloeien

© KH