Saturday 30 June 2012

Thursday 28 June 2012

Herinnering



Er zijn soms momenten
Zomaar heel kort
Dat ik je even mis
Heel vluchtig
Als een voorbij drijvende
Schapenwolk
Glijdt er dan een 
Herinnering voorbij

Dan ruik ik iets
Of zie ik wat
Van de tijd samen
Komt er een herinnering
Boven aan jou en mij
Waar ik dan aan denk 
En vraag ik me af
Waarom

De tijd gaat snel voorbij
Het is al lang geleden
Van jou en mij
Maar soms, heel soms
Voel ik ineens die steek
En denk ik 
Hoe kan het toch
En dan is het even zo snel
Al weer afgelopen

Tijd heelt alle wonden
En zo ook deze
Het heeft zo moeten zijn
Alles gebeurt voor een reden
Soms heel soms
Vraag ik me af
Heb jij dat nou ook? 
Om meteen te denken
Ik denk het niet
Wat jammer eigenlijk

© KH

Wednesday 27 June 2012

Over de streep


In het KRO programma over de streep  leren middelbare scholieren elkaar in één dag tijd pas echt goed kennen door mee te doen aan een Challenge Day; een sinds twintig jaar beproefde Amerikaanse methode om onverschilligheid en onbegrip tussen scholieren tegen te gaan en wederzijds respect te stimuleren. Door spelletjes af te wisselen met serieuze gesprekken, is het de bedoeling dat muren tussen de verschillende kliekjes op middelbare scholen afbrokkelen en hun vooroordelen over elkaar veranderen. Centrale vraag: wat weten we nu eigenlijk echt van elkaar? Presentator Arie Boomsma volgt per aflevering een paar scholieren uit verschillende groepjes, elk met hun eigen verhaal.

Vorig seizoen had ik al een aantal afleveringen gekeken en gisteravond keek ik weer. Tot de tranen over mijn wangen rolden. Soms herkenning, soms verdriet over wat sommige kinderen al op jonge leeftijd mee moeten maken. En soms is er daar dat ene kind met die ene opmerking die mij doet beseffen: Was er dit maar toen ik die leeftijd had! Dan was ik misschien niet zo gepest, of meer begrepen waardoor ik niet gepest werd of...
Die jongen zei op de vraag van Arie Boomsma of hij het zou aanraden voor meer scholen: 'Ja echt wel, ze zouden het verplicht moeten doen op elke school!'


Veel jongeren beseffen niet wat ze elkaar aandoen door (in hun ogen) losse, grappige opmerkingen te plaatsen omdat ze zich niet kunnen inleven in het leven van de ander. Door zo'n Challenge day wordt bij velen de ogen geopend. Niet alleen is bij henzelf vaak hun houding een pose, om zich staande te houden, maar hun 'slachtoffer', het makkelijke doelwit, maakt vaak soortgelijke dingen in zijn/haar leven mee.
Het gaat van gescheiden ouders, tot mishandeling en zelfmoordpogingen aan toe. Je schrikt nog hoeveel kinderen niet de streep over gaan als de vraag gesteld wordt: Welk kind heeft wél kind mogen zijn, ga dan de streep over. Of hoeveel kinderen er nog mishandeld worden, en vooral zich niet veilig voelen op hun school, of in hun omgeving.

Het begrip naderhand en de opvang, is overweldigend. Dat is het doel van zo'n Challenge day. Begrip bij de ander kweken. Weten dat je niet alleen staat. Als het team van 'Over de streep' na maanden nog eens een kijkje gaat nemen blijkt de sfeer er zienderogen op vooruit gegaan te zijn, ook bij scholen die van te voren zeiden dat er bij hun school niks mis was! De kinderen die zich onbegrepen voelden of gepest werden horen er nu bij, of daar wordt anders tegenaan gekeken. En is dat niet de bedoeling geweest van deze dag?
Jongeren zeggen niet uitgepraat te raken over de Challenge day.

Ik hoop dat elke school zo'n Challenge day gaat krijgen. Het zou zeker bijdragen tot de ontwikkeling van de huidige jongeren in bewuste, begripvolle en evenwichtige volwassenen.

© KH

Tuesday 26 June 2012

Geduld is een schone zaak

Patience is the companion of wisdom.
- Saint Augustine


Geduld. Ik heb het niet. Nog niet. Of moet ik zeggen: Nog steeds niet. Ik ben een ongeduldig iemand. Ik kan slecht tegen mensen die dingen niet doen zoals ik ze in gedachten had bijvoorbeeld. Of mensen (of moet ik zeggen,mannen) die ziek zijn en dan net doen of ze dood liggen gaan. Daarvoor heb ik gemerkt, heb ik helemaal al geen geduld. Zelf ben ik uiteraard ook wel eens ziek, maar vaker wel dan niet, gaat het leven gewoon door. Wie doet het anders? Wie bracht anders de kinderen naar school? Of wie liet de hond uit, kookte er, enz enz.  Ik denk voor veel vrouwen een herkenbaar beeld.

Niet alleen met zieke mannen (of grote kinderen) heb ik dit maar ook met mezelf. Als er iets niet gaat zoals ik in mijn hoofd heb. Terwijl ik wel geduldig ben bij mijn 'oudjes'. Dat dan weer wel. (gelukkig)

Geduld is de metgezel van wijsheid, zegt St. Augustine. Steeds meer mensen zeggen mij dat ik door de jaren heen zo wijs geworden ben. Gisteren maakte mijn nicht op een van de sociale netwerksites nog een opmerking tegen me: 'Nicht, jij bent wijs geworden door de jaren heen.'
Ik mag het hopen. Maar geduld, dat heb ik nog niet. Ik oefen en oefen, maar dan ineens vlamt het in mijn binnenste weer op. Het ongeduldige in mij. Wat dat is? Ik ben er nog niet achter. Innerlijke onrust? Ik vermoed dat het dat is, maar zeker weten doe ik het niet.



Nog niet zo heel wijs dus, want je eigen innerlijke rust verstoren, is nog wel erger dan dat een ander die verstoort.
Zo ging er vanmiddag weer eens wat mis met de draadloze internetverbinding. Het wachtwoord moet er opnieuw opgezet worden en ik dacht het wel even te zullen doen. Na uren puzzelen kreeg ik het niet voor elkaar hoe mijn pc ook aanwijzingen dacht te geven. (alleen nergens een aanwijzing wáár ik dat dan in moest tikken) Oeh, als ik toch niet mijn blog op kan, mijn ei kwijt kan, mijn dingen doen kan die ik in mijn hoofd had dan laaien die vlammen van ongeduld weer in mij op. Het raam uit met dat rotding!

Inmiddels zit ik achter de vaste pc en ben ik nog niet  helemaal blij met mezelf en hoe ik weer reageer. Het is dan wel de aard van het beestje maar om nu alles daarop te gooien! Wilde ik mezelf niet veranderen? Dan dit ook. Ik was zo goed op weg, spreek ik mezelf streng toe. Dus nóg vaker uit die pc of die laptop. Dan heb ik daar ook minder ergernis over en meer tijd om eens lekker te lezen in mijn mooie boek!

Dat is nog eens een goed idee van mijzelf! :-)

© KH

Monday 25 June 2012

Make a difference



Gandhi zei het al: You must be the change you want to see in the world. 
Wat 1 van mijn favoriete quotes is. 
Maar om echt een verschil in de wereld te maken, moet je dan iets wereldschokkends doen? Of kan dat gewoon beginnen met iets kleins, iets wat dichter bij jezelf ligt bij voorbeeld? 

Als ik een blog wil gaan schrijven kijk ik vaak rond op het internet naar wat ik wil schrijven. Soms weet ik al waar ik het over wil gaan hebben maar als ik dat nog niet weet en rondkijk, kom ik dingen tegen die me inspireren. Zoals dit: 



One song can spark a moment
One flower can wake the dream
One tree can start a forest
One bird can herald spring
One smile begins a friendship
One handclasp lifts a soul
One star can guide a ship at sea
One word can frame the goal
One vote can change a nation
One sunbeam lights a room
One candle wipes out darkness
One laugh will conquer bloom
One step must start each journey
One word must start a prayer
One hope will raise our spirits
One touch can show you care
One voice can speak with wisdom
One heart can know what's true
One life can make a difference
--Unknown

Als je dit leest dan heeft iedereen in zijn/haar leven wel eens een verschil gemaakt in iemands anders zijn/haar leven. Wat een opbeurende gedachte! 
Maar hoe zit het met je eigen leven? Heb je daarin al een groot verschil gemaakt? Iets wat je altijd al wilde maar nooit gedaan hebt bijvoorbeeld? Iets wat je je altijd al voorgenomen hebt maar nooit gedaan hebt, omdat je dacht dat je het niet kon, niet durfde, niet de moed had om... enz. 
Ik denk nu puur en alleen aan mijn eigen leven. Er zijn daarin wel een aantal dingen die ik niet gedaan heb of niet doe omdat... Omdat ik denk dat ik het niet kan, omdat ik denk dat ik niet goed genoeg ben, omdat ik .. 
Laf ben? (mijn verhalen uitgeven) Het wel makkelijk vind? Gemakzuchtig, lui, laks ben?
Dat laatste slaat uiteraard op mijn overgewicht. Steeds weer kom ik daarbij uit. Als ik diep zou graven, en dat doe ik niet of nooit, dan zal daar best een psychologisch iets aan ten grondslag liggen. Maar waarom zou ik daar nu niet eens wat aan doen? 
Zaterdag zag ik in het winkelcentrum de vrouw die vorig jaar op tv was bij het programma 'Obese' waar ik niet naar keek, bewust niet, (struisvogel) maar die aflevering af en toe naar toegezapt ben, omdat haar begeleider een leerkracht van Oudste is geweest. Deze vrouw was erg zwaar maar nu! Zo mager dat het niet mooi meer is. Je kunt het dus ook te ver doordrijven. Toen ik er langs liep hoorde ik haar vertellen dat ze nog steeds zo vaak in de sportschool vertoefde. Ik keek even naar haar magere gezicht en dacht: 'Afvallen moet ik ook, ja moet omdat het gezonder is, maar ik wil niet naar een sportschool'. Waarom niet? Wat houd mij tegen? Waarom ga ik niet meer wandelen, bewegen? Waarom ben ik zo laks, of waarom zit ik mezelf keer op keer voor de gek te houden en zorg ik zo slecht voor mezelf? 'Your body is your temple', zeggen veel wijsgeren, je moet er goed voor zorgen. En dat doe ik niet. Je lichaam en geest staan in verbinding, innerlijke rust is met name goed voor je lichaam. Ook daar moet meer aan gewerkt worden.
Ik moet een verschil gaan maken door beter voor mezelf te gaan zorgen, anders te gaan denken over mezelf. Pas dan kan ik beginnen met een verschil gaan maken voor anderen. 
Als je niet goed voor jezelf zorgt.... daar begint het mee, lief zijn voor jezelf.
En daar schort nog een en ander aan. 

One life can make a difference. 
Can I make one for ME? I sure hope I can! (verkeerde instelling) YES I CAN! (anders gaan denken valt niet mee, nog steeds niet) 

© KH

Sunday 24 June 2012

Muziek op zondag: Debussy



Achille-Claude Debussy, zoals zijn volledige naam luidde, werd in 1862 in St. Germain-en Laye geboren. De jonge Claude begon al vroeg met pianolessen en werd al op zijn tiende aangenomen op het Parijse Conservatoire. Hij won de Prix de Rome met zijn cantate l'enfant prodigue in zijn studententijd en bleef in Italië studeren waar hij Liszt ontmoette. Parijs was begin 20ste eeuw een bakermat van kubistische schilders en symbolistische dichters wat weer andere gezelschappen aantrok zoals Russische balletgezelschappen, andere componisten en choreografen. Zijn meesterlijke orkestwerk, La Mer, of de ontroerende reeks Images en Préludes voor piano en tal van mélodies, bewezen dat hij een van de origineelste componisten van de geschiedenis was.
Debussy stierf aan de gevolgen van kanker in het laatste jaar van de Eerste Werldoorlog, op 25 januari 1918 in Parijs terwijl de stad werd gebombardeerd een paar maanden voor de overwinning van de geallieerden.

Luister zelf maar vooral geniet van al het moois wat hij heeft nagelaten:













© KH


Friday 22 June 2012

Waarneming

“Everything that irritates us about others can lead us to an understanding of ourselves.” ― C.G. Jung
 

De laatste tijd ben ik me een aantal dingen gaan afvragen. Ik luister of lees dingen die mensen zeggen, over mij, tegen mij. Commentaar dat ze geven op bepaalde zaken, of commentaar dat ze geven op dingen die gezegd worden, soms op mijn blog of op mensen die reageren op mijn blog. Het stemde mij tot nadenken. Waarom, vroeg ik mij af, reageert de een zo fel terwijl de ander gewoon rustig zijn standpunt kan verkondigen? Waarom? Omdat ieder mens anders is natuurlijk, dat ten eerste. Maar zou er ook niet iets anders aan ten grondslag kunnen liggen?

Dat wat je aan anderen irriteert, wat je dwars zit, irriteert je dat ook niet in meer of mindere mate aan jezelf? In plaats van de ander te proberen een spiegel voor te houden, hou je dan niet eigenlijk jezelf een spiegel voor? Ik doel uiteraard op een specifiek voorval wat onlangs de gemoederen nogal bezig heeft gehouden, maar dat is verder gegaan dan dat. Het gaat verder dan dat. Het gebeurd overal. Mensen die denken de waarheid in pacht te hebben en hun eigen mening vol verve verkondigen alsof hun waarheid de enige waarheid is en de ander werkelijk niet weet waar ze over praten.

Nu zijn 'de Nederlanders' over het algemeen een nogal irritant volkje, al zeg ik het zelf. Vanmorgen zaten we onder het koffie drinken bij de mensen waar ik werk ook over dit onderwerp te praten. Nederlanders menen dat zij alles maar kunnen maken en overal een mening over mogen hebben tegen wie dan ook en waar dan ook. En als het de ander niet zint, dan meppen ze er lustig op los. Men heeft een kort lontje gekregen. Het is in ons land erger dan in andere landen, zo lijkt het. Waar ligt dat toch aan? En waarom zou je dat willen? Die naam hebben bedoel ik. In het buitenland bekend staan als 'de bonte hond'.


Zei men vroeger 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' met andere woorden, je mocht niet opvallen, tegenwoordig moet iedereen overal een eigen mening over hebben. Het kan niet gek genoeg. Het liefst moet die eigen mening ook nog verkondigt worden tegen iemand waarvan ze weten dat die het niet met hen eens is. Alles maar om de ander te overtuigen van hun gelijk. Onder het mom van: 'Ik wil je een spiegel voorhouden', terwijl ze eigenlijk hun eigen spiegel aan je voorhouden. Ieder mens moet de kans krijgen in zijn eigen spiegel te kijken, te leren van zichzelf, niet omdat een ander dat nu eenmaal vindt dat het moet.
En vervolgens als het te moeilijk wordt, boos worden, of erger, er vandoor gaan.

We zijn een raar volkje. De een vindt het zweverig, terwijl het voor de ander niet zweverig genoeg kan. Van oorsprong is 'de Nederlander' een nuchter persoon. Bemoeizuchtig, misschien soms, maar eigenlijk van oorsprong dus, is 'de Nederlander' het liefst op zichzelf. Wanneer dat is veranderd weet ik niet, het zal de tijd wel zijn.
Is het soms zo dat wat je irriteert aan de ander, eigenlijk dat ook irriteert bij jezelf maar dat niet wilt zien?
Zou het dat zijn wat Jung bedoelde?

© KH

Thursday 21 June 2012

Cat in the Hat

Vroeger als kind had ik een boekje, van een gekke kat met een hoed. Het rijmde niet zo mooi als in het Engels, maar ik vergeet nooit meer de tekeningen erin. Vooral wat de kat at, iets groenigs o ja, groene eieren met ham! Rillend keek ik ernaar maar gefascineerd ook. Ergens heb ik de dvd nog opgenomen van tv, nog klaar liggen om een keer te kijken.
Al rond surfend op het www kwam ik onderstaande tegen. En alles kwam in een keer weer boven. Jammer genoeg heb ik dat boekje niet meer. Veel van vroeger is bewaard maar dat boekje niet meer. Toch maar eens die film gaan kijken... Want er staan een hele hoop wijze dingen hieronder... die je als kind toch eigenlijk niet besefte...

© KH

Wednesday 20 June 2012

Schoonmoeder


    Into each life some rain must fall.  Some days must be dark and dreary.
                                            -Henry Wadsworth Longfellow 


Zoals ik al eerder in 1 van mijn blogs gezegd heb, is mijn schoonmoeder ziek. In mei kreeg ze een hersenontsteking en een beroerte. Na het ziekenhuis is ze in een revalidatiecentrum terecht gekomen waar ze nu alweer enkele weken zit.
Schoonmoeder is 74 en woonde nog zelfstandig in een heel groot huis met een fikse tuin. Die ze overigens zonder hulp allemaal bij hield. Sterker nog, ze zorgde ook nog dat de oudere buren die hulpbehoevend waren haar hulp kregen. Ze was vroeger tenslotte verpleegkundige geweest dus wist van aanpakken. Ondertussen babbelde ze er lustig op los. Geen speld tussen te krijgen als zij eenmaal aan het woord was. Lief probeerde dat niet eens meer. Op zijn verjaardag was ze er nog en 3 dagen later kreeg hij het telefoontje dat ze opgenomen was. 

Langzaamaan begon schoonmoeder echter nu ze revalideert, weer te lopen, zij het eerst met rollator. Het ging steeds beter en beter.Van mensen die op bezoek waren geweest kwamen er zulke lovende verhalen dat Lief en ik elkaar verbaasd aankeken. Die ervaring hadden wij totaal niet. Schoonmoeder zei amper een woord als wij er waren of Lief alleen. Ze reageerde of niet, of ontzettend vervelend. Ze begon onlangs zelfs heel naar te doen, te schelden zelfs. Ze liep te klieren met haar rollator, zat spullen van anderen goed te zetten. Lief vertrouwde het niet en sprak gisteren een verpleegkundige aan. Het is niet alleen bij hem of bij ons zo blijkt. Schoonmoeder is verplaatst naar een andere kamer en heeft een chip in haar schoen gekregen. Ze zijn bang dat ze weg gaat lopen. Ze is een aantal keer betrapt op kamers van andere bewoners waar ze gordijnen dicht stond te trekken, planten water aan het geven was of zelfs wasbakken schoon aan het maken was! Ook verbaal was ze niet zoals ze ooit was. Recalcitrant zullen we het maar noemen. Ze is meegenomen in het wekelijkse overleg van artsen en verplegend personeel en zet dit zo voort dan moet ze naar een gesloten afdeling. De schrik zat er hier even goed in. 


Zo heb je niks en een paar dagen later ben je een compleet ander persoon. Lief vermoedt dat dit niet meer goed gaat komen. Zijn moeder is een heel ander iemand geworden dan ze ooit was. Maar toch, hoop moet je blijven houden. 
Het leven kan raar lopen. Reden te meer om van ieder dag te genieten. 
Gisteren sprak ik mijn eigen moeder. Die zei tussen neus en lippen door dat ze af en toe pijn had in haar borstkas. Leek wel haar middenrif of slokdarm. En alleen omdat ze niet wil dat er met een slangetje in haar keel gekeken wordt (wat helemaal niet zeker is dat het zo zal gaan) gaat ze niet naar de huisarts. Nadat ik met haar gepraat heb, heeft ze me verzekerd dat ze een afspraak zou gaan maken. 
Zelf zorgt ze voor haar moeder. Oma is 90 en dus niet meer piep. 

Ergens las ik vandaag: 
    The first half of our lives are ruined by our parents, and the second half by our children.
                                              -Clarence Darrow 
Misschien kan daar wel achteraan: and the thirth half you worry about your parents. Of het nu ruined is durf ik niet te zeggen, ik vond het een grappige quote. Maar ik heb het mijn hele leven gezien hoe mijn moeder zich zorgen maakte en mopperde op mijn oma en nu zijn wij kennelijk aan de beurt om te zorgen voor onze moeders. Hoewel mijn moeder pas 68 is. Net zo eigenwijs als ik nu ik erover nadenk. Niet naar de huisarts gaan, het gaat wel weer over. (van wie zou ik het hebben) Maar nu dit met mijn schoonmoeder is gebeurd ga je wel meer nadenken: Zo ben je gezond, en zo kun je niks meer. 

Tijd om zelf ook meer op mijn eigen gezondheid te gaan letten? Je wordt wel met je neus op de feiten gedrukt in ieder geval. 
Hopelijk gaat schoonmoeder niet nog meer achteruit, vooral het verbale baart ons zorgen. Het hoort bij het beeld van een beroerte natuurlijk, maar leuk is anders. 

Geniet van alle dingen in je leven , hoe klein en onbelangrijk ze ook lijken! 

© KH

Tuesday 19 June 2012

Verandering van denken

If you don't like something change it; if you can't change it, change the way you think about it. ~Mary Engelbreit


Er was een tijd dat ik moeite had met veranderingen, in wat voor vorm dan ook. Of het nu kleine (in andermans ogen) onbenullige dingen waren zoals het verplaatsen van meubels of spullen, of het veranderen van grotere dingen in mijn leven. Sinds ikzelf anders in het leven ben gaan staan, of moet ik zeggen, wilde gaan staan, is mijn manier van denken ook veranderd. Veranderingen zijn nog wel lastig soms, maar niet meer onoverkomelijk.

Leven met mensen die een aan autisme verwante contactstoornis hebben, vergt aanpassingen, soms veranderingen in aanpak van degenen die dat niet hebben. Iemand met autisme kan niet tegen veranderingen, kan heel moeilijk of niet veranderen zelfs. En eigenlijk ben ik altijd een 'beetje' een no-nonsens iemand geweest. Gewoon doorgaan met het normale leven. Ja, twee mensen in mijn gezin hebben die 'stempel' maar dat wil niet zeggen dat ze niet normaal kunnen leven in mijn ogen.
Behalve een begeleider om Jongste wat meer zelfstandig te maken, Jongste heeft dus een PGB, heeft Jongste verder ook geen extra hulp of aandacht. Misschien op school wat meer omdat het nu eenmaal een school is met ervaring met deze problematiek.

Altijd riep ik: 'Een kind met pdd-nos is al heel wat, maar een partner, phoe dat lijkt me zwaar. Ik moet er niet aan denken.' En toch, nu ik een partner met pdd-nos heb... Ja, het is soms zwaar, je moet veel alleen doen, oplossen, of aan denken. En dat beeld wat in mijn hoofd zat hoe een man 'zou moeten zijn' heb ik snel moeten bijstellen. Die moeten denk ik nog geboren worden. Maar hebben niet meer vrouwen dat? Ook bij mannen die geen stempel hebben?
Gisteren waren we op gesprek bij het GGZ. De sociaal verpleegkundige vertelde mij weer dat hij vond dat ik Lief aan moest blijven sturen. Dingen moest doen voor hem, zijn leven lang. Want hij kon dat echt niet. Toen ik zei dat ik dat echt niet van plan was en ik van mening ben dat hij dat zelf kan leren, keek de man mij aan of ik van een andere planeet kwam.



Leg mij nou eens uit hoe het mogelijk is dat een man die jarenlang alleen gewoond heeft, het jarenlang alleen gered heeft, met heel af en toe hulp van zijn moeder misschien maar echt niet elke dag of elke week. En dat deze zelfde man sinds hij samenwoont of die 'stempel' heeft ineens veranderd in iemand die niet meer weet hoe hij dingen moet doen, of wat hij moet doen. Op zijn werk weet hij het wel, maar zodra hij hier de deur binnenstapt weet hij het niet meer? 'Nee', zei de sociaal verpleegkundige, 'jij moet hem dat zeggen. Wat jij wilt dat hij doet, wat hij moet doen, waar hij zijn spullen moet leggen, wat hij die dag moet doen' 'Ik ben daar gek', zei ik. En weer die blik: Wat een nare vrouw, hoe kán ze! Het lag aan mijn manier van denken. Ik dacht verkeerd ik moest de knop omzetten.

Thuis dacht ik erover na. Had deze man gelijk? Moest ik anders denken? Moest ik mijn Lief maar aan zijn handje meenemen door het huis en zeggen wat hij moest doen iedere dag weer? En weer zei mijn gezonde verstand heel hard: NEE! Natuurlijk ben ik bereid Lief te helpen waar nodig, maar is het nodig? Is het van zijn kant niet gewoon gemakzucht? Wat moeders eerst deed, doet zij nu wel? Of moet ik echt mijn manier van denken veranderen? Is het nodig op de manier die de sociaal verpleegkundige zegt dat het moet?
Of moet ik toch echt mijn manier van denken radicaal veranderen?



Gisteren las ik een stuk over partners met autisme. Hoe het beschreven werd, wat er gezegd werd, was heel herkenbaar op bepaalde punten. De ene keer gaat het ook beter dan de andere keer. Het vermoeiende is gewoon dat ik constant altijd alles in de gaten moet houden. Dat alles op mijn schouders neer komt. Dat ik nooit eens kan zeggen: Regel jij dat eens of hou jij dat even in de gaten. Gelukkig heb ik een gevoelige man, die wel liefde toont, dat scheelt. Maar soms, heel soms, is er wel die twijfel. Terwijl ik eigenlijk wel weet dat ik dit keer gelijk heb (ik ken de mensen waar ik mee samenleef tenslotte beter dan het GGZ ze kent) en zij niet. En is wat ik nu zeg niet heel erg tegenstrijdig met wat daarboven staat? Aan de ene kant een man die het wel moet kunnen zelf, maar aan de andere kant een man die wel die hulp nodig heeft bij bepaalde dingen?

Ergens denk ik dat ik toch anders zal moeten leren denken.
Al is het voor mijn eigen zelfbescherming misschien nog wel het meest.

© KH

Monday 18 June 2012

Loslaten



Ik laat je los
Zonder morren
Jij moet het doen
Helemaal alleen

Want wat ik ook doe
Of ik bid of smeek
Het is aan jou
Zelf alleen

Ik praat niet meer op je in
Of ik nou zeur of zucht
Jij doet wat jij wilt
Het is jouw leven

Ik geef het over
Aan hogere machten
Het Universum 
Zoals je wilt
Het is niet meer aan mij

Mijn tijd is geweest
Ik heb mijn best gedaan
Jou te helpen 'groot' 
Te worden

Het is jouw leven
Jouw beslissingen
Wat jij wilt
Met jouw toekomst

Ik ben er wel
Als je me nodig hebt
Waar ben ik anders
Jouw moeder voor

Maar toch valt het 
Niet altijd mee
Het loslaten van jou
Mijn grote zoon

© KH

Sunday 17 June 2012

Muziek op Zondag, Feel good music

Er zijn van die dagen, dan gaat het even niet. Niet zoals je wilt dat het gaat. Dan zit in jouw ogen alles even tegen. Maar dan ook alles. Chagrijnige mensen om je heen, waar je eigen humeur ook niet beter op wordt. Hormonen die in de weg zitten, zowel bij jezelf als bij de pubers in huis. Gedoe met de geliefden in je leven, kortom, algehele malaise. En dan is er niks zo fijn als je dan een nummer op de radio voorbij hoort komen die je weer even helemaal doet opleven. Waarvan je weer helemaal blij en gelukkig kunt worden. Of wat ik dan vaak doe: Mijn muziek op YouTube opzoeken waarvan ik weet dat het me blij maakt. Gewoon even afsluiten van alles en even weer happy worden. Het werkt. Voor mij wel tenminste.

Zo word ik bijvoorbeeld heel erg blij van Dido, terwijl een ander dat maar depressieve muziek vindt. Of kan ik zielsgelukkig worden van John Mayer, of Sting. Maar ook van een lekker soulnummer. Laatst zat ik in de auto en hoorde ik een nummer voorbij komen wat ik lang niet gehoord had, en ik moest gewoon even meeswingen. Ik was niet 'in de mineur' maar schaarde het nummer meteen onder 'feel good' songs.

Hieronder een aantal nummers die mij in ieder geval 'good' laten 'feelen'! ;-)

Hier werd ik onderweg in de auto heel blij van. Ik werd wel vreemd aangekeken door mede-weggebruikers toen ik in de auto (ik reed mee) zat te swingen maar gelukkig trek ik me daar niets van aan! :-D



Hier word ik altijd zo intens gelukkig van, van haar stem...



Geen woorden nodig eigenlijk, maar voor wie t nog niet weet, deze man is gewoon the love of my life:



Eigenlijk, net als met Dido en Sting, vind ik heel veel goed wat deze man doet: Dit is gewoon lekker:



1 van mijn favoriete bands:



Kippenvel:



Tja, wat moet ik hierover zeggen... krijg het hier koud van, tranen in mijn ogen, en toch feel good, Tom maakt me aan t huilen en makes me feel good tegelijk. Ik hou van zijn stem. Samen met Coldplay en Snow Patrol 'mijn persoonlijke verrijking' van de afgelopen jaren op muziekgebied.



© KH

Friday 15 June 2012

Verward


Waar kwam al dat bloed vandaan? En waar was ze? Ze keek om zich heen en herkende de omgeving niet direct. Maar dat bloed. Ze keek er nog een keer naar, verbaasd eigenlijk. Het stroomde gewoon. Verbijsterend, dacht ze. Wat veel. Ze keek waar het vandaan kwam en zag een mes liggen. Goh, wat een groot mes. Het leek wel een slagersmes, zo een die je wel in de keuken gebruikt en die in zo’n blok met meerdere messen staat. Het lag middenin een grote plas bloed, helemaal besmeurd. Ze keek langs het mes heen en zag een uitgestrekt been te midden van al dat bloed. Ze keek langs dat been omhoog, zag een arm en een gezicht. Het gezicht was zo te zien van een man van middelbare leeftijd, grijs op de slapen, drie dagen baardje, ogen wijd open gesperd. Niet eens een onaantrekkelijke man, dacht ze. Als hij er niet zo vreemd bij gelegen had. Ze kroop op handen en voeten voorzichtig dichterbij. Niet het bloed raken, dacht ze nog. De man had een gat in zijn zij waar al dat bloed uitstroomde. Nou ja, een gat was het niet echt, meer een soort van winkelhaak die liep van zijn borst naar zijn zij. Alsof iets of iemand hem had willen open scheuren. Wat een akelig idee, dacht ze. Wie zou dat nou willen doen? De man leek haar zo op het eerste gezicht, als je dat van een lijk kon zeggen, best aardig. Wie zou hij zijn? Sterker nog, wie was zij en wat deed zij hier bij hem?

Ze kroop terug en ging zitten met haar rug tegen de muur. Ze keek om zich heen. Ze was in een woonkamer. Er brandden wat schemerlampen en de gordijnen waren dicht. Het was wat rommelig, er waren wat stoelen omgevallen, tijdschriften lagen overal en nergens verspreid over de grond en ze zag nu ze goed keek dat er foto’s van de kast op de grond gegooid waren en stuk gevallen waren. De man lag halverwege tussen de woonkamer en de open keuken. In de keuken was het al net zo’n rommeltje. En wat was dat gefluit in haar oren toch? Ze keek omhoog en zag stoomwolkjes van het fornuis komen. Moeizaam stond ze op. Haar benen leken wel van lood zo zwaar voelden ze aan. Ze keek de keuken in en zag een fluitketel op het fornuis staan. Ah! Het gefluit. Ze liep er strompelend naar toe en draaide het gas onder de ketel uit. Onmiddellijk verdween het gefluit uit haar oren. Dat was beter. Nu ze stond zag ze nog beter wat een puinhoop het eigenlijk was. Ze keek naar haar handen. Kleefde daar nu bloed aan? Ze moest zich vasthouden aan het aanrecht anders was ze opnieuw op de grond beland. Ze keek naar de man en schudde haar hoofd, het kon niet, dat had zij nooit gedaan. Snel stopte ze met haar hoofd schudden. Dat deed zeer. Voorzichtig betastte ze haar hoofd. Daar zie je wel! Ze had een hoofdwond, daar kwam natuurlijk het bloed vandaan.

Ze liep de keuken uit en ging op zoek naar een badkamer. Daar schrok ze van haar eigen spiegelbeeld. Een bleke vrouw met donkere wallen onder haar ogen en een fikse bloeduitstorting onder haar oog keek haar aan. Haar haren zaten door de war en haar kleren waren gescheurd. Er kleefde bloed in haar haren en om eerlijk te zijn: Ze wist gewoon niet zeker of zij dit wel was. Ze herkende de vrouw die haar in de spiegel aan keek niet. Ze waste haar handen, tot al het bloed eraf was. Toen opende ze het badkamerkastje en na een inspectie kwam ze tot de conclusie dat er in ieder geval in dit huis een man en een vrouw moesten wonen. Of zij dat nou was, dat was nog de vraag. Er stond aftershave in,scheerschuim en scheermesjes, maar ook parfum, dagcrème, nagellakremover, make-upremover en nog meer vrouwendingen. Gelukkig, er lagen ook aspirines in. Snel nam ze er 2 en dronk er een groot glas water bij. Misschien dat nu die bonkende hoofdpijn zou verdwijnen al zou die wel komen van die hoofdwond. Waarschijnlijk kwam daar ook haar vergeetachtigheid van. Ze liep naar het raam en gluurde door het gordijn naar buiten. Ze bleek zich op een bovenwoning te bevinden. Een appartement dus. Het was licht buiten maar ze besloot de gordijnen maar dicht te laten. Ze liep door het appartement op zoek naar herkenbaarheid. Iets wat haar eraan herinnerde wie of wat ze was en wat er gebeurd zou kunnen zijn. Ze vond een slaapkamer en in de kast ook weer mannen-en vrouwendingen. Vrouwenkleding, mannenkleding. Ze rommelde door de vrouwenkleren en hield iets voor zich. Zo te zien haar maat. Dit zou dus haar appartement moeten zijn. Ook een foto aan de muur deed haar dat vermoeden, aangezien zij daarop stond (ze vergeleek de foto met haar gezwollen gezicht in de spiegel) samen met.. de man in de keuken? Ze dacht van wel. Dus woonden zij samen in dit huis? Ze wist t niet zeker maar hoe meer ze vond, hoe meer ze daarvan overtuigd raakte. Alleen, waarom lag hij daar dood en was zij zo toegetakeld? Had zij hem gedood? Ze kon het zich niet alleen niet voorstellen maar ook niet meer herinneren. Ze vond een handtas op een stoel in de slaapkamer die bezaaid lag met kleding. Ze pakte hem op, ging ermee op het bed zitten en gooide de inhoud op bed. Een portemonnee, lippenstift, huis-en autosleutels, een agenda en verder wat losse dingen die onbelangrijk leken. Ze opende de portemonnee. Er zat geld in, zo’n € 50, - en pasjes. Haar ID vond ze ook. Met een naam. Gelukkig wist ze in ieder geval hoe ze heette. Inge van Dam. Het klonk totaal niet bekend in haar oren. Maar het stond er toch echt. Met haar foto erbij. Dan zal het toch wel, dacht ze. Ze bladerde in haar agenda. Een aantal afspraken, onder andere de huisarts eergisteren, was ze geweest?, en de makelaar morgen. Makelaar? Toch niet voor dit huis? O mijn hemel, dan mag ik wel gaan opruimen, schrok ze. Om meteen te denken: Die kan ik beter bellen, misschien kan ik het verzetten. Er stond een nummer bij en ze pakte de telefoon en toetste het nummer in.

‘Makelaarskantoor van der Veen, goedemiddag met Marijke, waarmee kan ik u helpen?’ hoorde ze. ‘Eh’, stamelde ze. ‘Met Inge van Dam’. Het kwam er aarzelend uit, ze had moeten oefenen. Ze wist niet eens zeker of het haar naam wel was. Die stomme hoofdwond ook. Maar wat ze wel wist was dat ze nu af moest bellen want voor hetzelfde geld vergistte ze zich in de dagen en kwamen ze vandaag! ‘Ing!’, de stem die haar begroette klonk in ieder geval joviaal. ‘Mens wat heb ik lang niets van je gehoord! Ik stond gisteren bij je aan de deur maar er was niemand! Waar zat je? We hadden gisteren een afspraak hoor!’ Gisteren dus, zie je maar goed dat ze even belde. ‘Ja, eh dddaarom bel ik ook’, stotterde ze.  Het was vreemd haar eigen stem te horen. Gisteren? Wat was er in vredesnaam gebeurd dan? Was ze zo lang buiten westen geweest? Dat kan toch helemaal niet? ‘Wat is er met je?’ vroeg de stem die kennelijk tot een of andere Marijke behoorde. ‘Het gaat toch wel goed. O nee, er is weer wat tussen jou en Mark. Dacht ik het niet? Wanneer maak je het nou eens uit met die druiloor! Ing, ik heb al vaker gezegd, hij deugt niet! Hij is zo vreselijk dominant! Je mag niks in je eigen huis! Daarom zou ik gisteren komen weet je wel! Ik zou je huis te koop zetten en jij zou lekker tijdelijk bij mij in trekken. Ik maakte me echt zorgen, maar toen ik niks hoorde en aan wilde bellen dacht ik stemmen te horen en belde nog langer. Mark deed open en die zei dat jij er helemaal niet was! Dat jij een paar dagen bij je moeder was. Hij heeft je toch niks aan gedaan he! De klootzak, ik vertrouw hem voor geen meter. Het is zo’n mooie man, maar zo’n rottig karakter ongelooflijk! Ik wed dat jij er wel gewoon was, of niet? En dat hij toen ik weg was je gewoon helemaal verrot geslagen heeft, heb ik gelijk, Ing? En dat jij daarna niet eens meer mij kon bellen, moet je weer dagen binnen zitten met blauwe plekken overal. Bel de politie toch, meid! Maar dat doe je toch niet. Die klote kerels ook. Je weet toch dat ik ook ooit zo’n ‘vriendje’ had! Het is klaar met die kerels hoor. Weet je ik kom er onmiddellijk aan ook, ik heb nog vrije uren over, ik neem ze nu op. Ik kom!’ En voor ze het wist had Marijke opgehangen en zat ze met de hoorn nog in haar handen verdwaasd te kijken.

Ja, het kwam allemaal weer terug. Zo was het gegaan, precies zoals Marijke gezegd had. Mark.. Mark lag in de keuken. Met een winkelhaak in zijn zij. Langzaam stond ze op, legde de telefoon neer en strompelde naar de keuken. Het stromen van het bloed was gestopt maar het was wel een vreselijke puinhoop zeg. Mark lag nog steeds met open ogen die niets meer zagen. Ze trok een stoel dichterbij en ging zitten. Haar gedachten maalden. Mark sloeg haar. Al jaren waren ze een stel. De eerste jaren waren nog fijn en was er niks aan de hand geweest, maar Mark ging zich steeds jaloerser gedragen. Ze mocht niks meer, hij schreeuwde, trok aan haar haren, sloeg haar. En zij schrok wel de eerste keren maar hij had altijd zoveel spijt daarna dat ze het hem iedere keer weer vergaf. Hij was zo’n mooie man, en hield zoveel van haar. Haar moeder kon zo goed met hem opschieten. ‘Het is zo’n charmante man, Inge’, zei ze dan. ‘Als jij problemen hebt met hem, zal het wel aan jou liggen, Mark is een heel innemende persoonlijkheid, en jij kan zo’n kattenkop zijn. Geen wonder.’ Ze was aan zichzelf gaan twijfelen. Ze moest blij zijn dat hij bij haar bleef, en dat zei hij haar ook, keer op keer. Terwijl hij haar sloeg, nadat hij haar geslagen had, wanneer dan ook. Terwijl ze naar hem keek, kwam het allemaal terug, ook zijn woede, haar verdriet en de wanhoop. Haar vriendin Marijke, die bij het makelaarskantoor werkte, had haar aangeraden haar huis te verkopen, dan had ze geld en kon ze gaan en staan waar ze maar wilde maar hij was er achter gekomen. Hij had haar in haar gezicht gestompt. Zo hard. En toen ze wegrende en de deur wilde openen sloeg hij haar met een stomp voorwerp op haar hoofd. Ze was buiten westen geraakt.

Nog steeds staarde ze naar hem, daar op de grond. Die winkelhaak, dat mes. Het verklaarde nog niet hoe hij dan daaraan gekomen was. Ze snapte het niet. Zij had dat niet gedaan, het kon niet. Ze was bewusteloos geweest, tot ze vanmorgen bij gekomen was en al dat bloed had zien liggen. Langzaam schudde ze haar hoofd: ‘Het klopt gewoon niet’, mompelde ze in zichzelf. ‘Wie heeft dat dan gedaan als ik dat niet gedaan heb?’ ‘Ik’ zei een stem achter haar. En voor ze zich kon omdraaien voelde ze het mes tussen haar borst. Verwonderd keek ze omlaag en zag het bloed, haar bloed dit keer. Ze gleed van haar stoel af op de grond, naast Mark. En voordat het licht uit haar ogen verdween zag ze haar beste vriendin haar appartement uitlopen.

© KH

Thursday 14 June 2012

Kunst: Audrey, Krista, Camilla en Nicoletta

Uren kan ik doorbrengen met 'bladeren' door de diverse 'pagina's' op internet. Kijken naar inspirerende mensen die wél kunnen schilderen en mooi ook. Hou ik wel heel veel van 19e eeuwse schilderkunst, ik ben er toch ook achter gekomen dat ik de meer modernere schilderkunst ook wel heel mooi vind.
Of hele aparte, die van Audrey Kawasaki, Krista Huot, Camilla d'Errico en Nicoletta Ceccoli bijvoorbeeld.

Van alle dames wat voorbeelden van hun prachtige werk:

Audrey Kawasaki: (schildert vaak op hout)







Krista Huot: (schildert vooral sprookjes)








Camilla d'Errico: (schildert meisjes met beesten)







Nicoletta Ceccoli: (ook vaak meisjes in de meest vreemde situaties)







© KH

Tuesday 12 June 2012

Everything happens for a reason

“Life is too short to wake up with regrets. So love the people who treat you
right. Forget about those who don’t. Believe everything happens for a reason. If you get a chance, take it. If it changes your life, let it. Nobody said life would be easy, they just promised it would most likely be worth it.”
― Harvey MacKay

Mijn lijfspreuk sinds jaar en dag is: Everything happens for a reason.
Alleen soms, heel soms, vergeet ook ik dat wel eens. In tijden dat het leven even tegen zit. Als het moeizaam gaat. Zoals met schoonmoeder (dat valt haast niet te snappen dat daar een reden achter zit al zal dat vast wel) en nu met Oudste die weer een jaar mbo niet gaat halen. Voor de tweede keer. En voor de tweede keer moet hij op stel en sprong een andere opleiding gaan zoeken. Alleen hij weet niet wat. Hij weet niet wat hij echt wil in het leven.

Mentor raadde vavo aan. 'Wat?' vroeg ik. 'Wat is dat nu weer?' Dat bleek dus havo in 1 jaar te zijn. Wat je normaal in 2 jaar doet. Zou hij daarna naar het hbo kunnen. Iemand die een motivatie probleem heeft en laten we wel wezen, een mentaliteitsprobleem zal havo in 1 jaar tijd echt niet vol kunnen houden. Wat hij nu aan werk liet versloffen gaat dan ook echt niet lukken. Ik ken mijn pappenheimer(s).
Aan de ene kant wil hij wel de media vormgeving in. Maar aan de andere kant, bij de politie lijkt hem ook zo leuk! Hij heeft een enorm gevoel voor rechtvaardigheid en doortastendheid (behalve als het op schoolwerk aan komt zo blijkt). Wat gisteravond wel weer bleek toen hij meteen de telefoon pakte om de politie te bellen toen er een enorme geluidsoverlast was veroorzaakt door een stel jongeren met hun auto's en geluidsinstallatie bij de middelbare school bij ons in de straat om half 12. Het liefst was hij er zelf op af gegaan, maar toch maar beter de politie gebeld. Je weet het maar nooit vandaag de dag. Hij had ook al gesolliciteerd bij de politie. Al 2 jaar wil hij dat en al 2 jaar is hij te jong. Dit jaar wordt hij eindelijk 18 en is hij niet meer te jong. 'Mam, zal ik anders maar in het leger gaan?' vroeg hij me. Mijn haren stegen te bergen. Aangezien ik zelf in mijn jeugd 'in dienst' gezeten heb met een vader die majoor bij de landmacht was, leek me dat nou geen aanlokkelijk idee. (sorry pap) Behalve dat: Hoefde mijn vader nooit naar het buitenland behalve de jaarlijkse drie-wekelijkse oefening in Seedorf, tegenwoordig is dat wel anders! Niet iets wat een moeder nou direct staat toe te juichen.


Na een hoop gesprekken gevoerd te hebben met mentor en zijn vader besloot hij om 'dan maar' zijn pijlen te richten op media vormgeving. Tot vandaag het telefoontje van de politie kwam. Hij mag komen praten. Een corpsvoorlichting en aansluitend een intake gesprek. Uiteraard heb ik hem meteen gebeld. Dit roept hij al vanaf dat hij klein was. Het kwam meteen ná zijn wens om 'paleontholoog' te worden. Wat hij echt vanaf zijn twee jaar wilde tot de politie in beeld kwam dan.
En omdat ik zelf altijd denk dat alles gebeurd voor een reden, is dit misschien wel nét op het juiste moment, op het juiste tijdstip. Misschien moest hij wel 2x blijven zitten op het mbo om bij de politie te kunnen, want 2x was hij te jong om erbij te kunnen en nu niet!
Het is alleen nu wat hij er mee gaat doen! En hoe hij zich gaat opstellen.
Dat heeft alleen hijzelf in de hand. En ik, ik kan alleen toekijken en hopen dat hij een voor hem juiste keuze gaat maken. Het heeft nu zijn eigen lot in handen, voor de rest van zijn leven. Ik hoop alleen maar dat hij dat ook beseft.

© KH

Monday 11 June 2012

Classical English Poems

Ik schrijf graag gedichten, maar lees ze ook graag vooral van de Engelse klassieken. Vandaag na een lange dag werken, te moe om zelf wat te schrijven, ben ik aan het lezen geslagen en vond een aantal prachtige Engelse Gedichten, om even met iedereen te delen: Mijn favorieten zijn echt broer en zus Rossetti. Maar deze andere staan tegenwoordig ook bij mijn favoriete gedichten. (op poemhunter.com kan dat)

© KH


It wil not change                                         Sarah Teasdale
It will not change now    
After so many years;
Life has not broken it
With parting or tears;
Death will not alter it,
It will live on
In all my songs for you
When I am gone. 
Sarah Teasdale

When I am dead, my dearest                        Christina Georgina Rossetti


When I am dead, my dearest,
Sing no sad songs for me;
Plant thou no roses at my head,
Nor shady cypress tree:
Be the green grass above me
With showers and dewdrops wet;
And if thou wilt, remember,
And if thou wilt, forget.

I shall not see the shadows,
I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale
Sing on, as if in pain:
And dreaming through the twilight
That doth not rise nor set,
Haply I may remember,
And haply may forget.

Christina Georgina Rossetti

Dante Gabriel Rossetti
Sudden Light                                                 


I have been here before,
But when or how I cannot tell:
I know the grass beyond the door,
The sweet keen smell,
The sighing sound, the lights around the shore.

You have been mine before,--
How long ago I may not know:
But just when at that swallow's soar
Your neck turn'd so,
Some veil did fall,--I knew it all of yore.

Has this been thus before?
And shall not thus time's eddying flight
Still with our lives our love restore
In death's despite,
And day and night yield one delight once more?

Dante Gabriel Rossetti




The Road Not Taken                                         
Robert Frost 


Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I marked the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Robert Frost

Sunday 10 June 2012

Muziek op Zondag, Denemarken

In navolging van Frank Dane van 3FM, die gisteren in zijn radio uitzending beloofde deze ochtend geheel in het Deens te zullen praten als Denemarken zou winnen (zijn vader is Deens) ga ook ik het vandaag geheel over Denemarken hebben. En wel Deense Bands en popmuziek. Na de afgang van gisteren waar we het niet over gaan hebben (en nee, als we gewonnen hadden was het geen Nederlandstalig geworden) heeft Frank Dane vanmorgen 4 uur lang in het Deens uitgezonden. Omdat het niet zijn eigen taal is maar hij het wel een klein beetje spreekt wel erg knap. Het idee om dan ook maar Deense bands op te zoeken voor vandaag leek me dan ook wel leuk want laten we wel wezen, het is een mooi land, aardige mensen en als je aan t zoeken gaat vindt je nog best veel goeie muziek ook!

Wat voor bands of muziek is er dan? Nou Aqua, Alphabeat, Toy-Box. Haha, Toy-Box, o boy wat heb ik die vaak moeten draaien voor mijn Jongste toen hij nog een jaar of 2 , 3 was! Op Nickelodeon zonden ze destijds om de paar tekenfilmpjes een of twee clipjes van deze groep uit van hun cd. En Jongste zoon stond swingend en wel voor de tv. Alles kon het manneke mee zingen. De cd moest aangeschaft worden en gedraaid onderweg in de auto. En mee zingen hoor! Moet je nu mee aankomen! Wil hij niks meer van weten, maar natuurlijk niet, hij is 15! Die 'jeugdzonde'wil je niet meer horen! Maar je moeder gaat het wél op haar blog posten natuurlijk, alleen al uit puur sentiment!





vooruit, nu andere Deense bands:









Dansten wij hier niet allemaal op in de jaren 80? ;-)



Nooit geweten dat dit Deens was:










© KH