Everything happens for a reason

“Life is too short to wake up with regrets. So love the people who treat you
right. Forget about those who don’t. Believe everything happens for a reason. If you get a chance, take it. If it changes your life, let it. Nobody said life would be easy, they just promised it would most likely be worth it.”
― Harvey MacKay

Mijn lijfspreuk sinds jaar en dag is: Everything happens for a reason.
Alleen soms, heel soms, vergeet ook ik dat wel eens. In tijden dat het leven even tegen zit. Als het moeizaam gaat. Zoals met schoonmoeder (dat valt haast niet te snappen dat daar een reden achter zit al zal dat vast wel) en nu met Oudste die weer een jaar mbo niet gaat halen. Voor de tweede keer. En voor de tweede keer moet hij op stel en sprong een andere opleiding gaan zoeken. Alleen hij weet niet wat. Hij weet niet wat hij echt wil in het leven.

Mentor raadde vavo aan. 'Wat?' vroeg ik. 'Wat is dat nu weer?' Dat bleek dus havo in 1 jaar te zijn. Wat je normaal in 2 jaar doet. Zou hij daarna naar het hbo kunnen. Iemand die een motivatie probleem heeft en laten we wel wezen, een mentaliteitsprobleem zal havo in 1 jaar tijd echt niet vol kunnen houden. Wat hij nu aan werk liet versloffen gaat dan ook echt niet lukken. Ik ken mijn pappenheimer(s).
Aan de ene kant wil hij wel de media vormgeving in. Maar aan de andere kant, bij de politie lijkt hem ook zo leuk! Hij heeft een enorm gevoel voor rechtvaardigheid en doortastendheid (behalve als het op schoolwerk aan komt zo blijkt). Wat gisteravond wel weer bleek toen hij meteen de telefoon pakte om de politie te bellen toen er een enorme geluidsoverlast was veroorzaakt door een stel jongeren met hun auto's en geluidsinstallatie bij de middelbare school bij ons in de straat om half 12. Het liefst was hij er zelf op af gegaan, maar toch maar beter de politie gebeld. Je weet het maar nooit vandaag de dag. Hij had ook al gesolliciteerd bij de politie. Al 2 jaar wil hij dat en al 2 jaar is hij te jong. Dit jaar wordt hij eindelijk 18 en is hij niet meer te jong. 'Mam, zal ik anders maar in het leger gaan?' vroeg hij me. Mijn haren stegen te bergen. Aangezien ik zelf in mijn jeugd 'in dienst' gezeten heb met een vader die majoor bij de landmacht was, leek me dat nou geen aanlokkelijk idee. (sorry pap) Behalve dat: Hoefde mijn vader nooit naar het buitenland behalve de jaarlijkse drie-wekelijkse oefening in Seedorf, tegenwoordig is dat wel anders! Niet iets wat een moeder nou direct staat toe te juichen.

Na een hoop gesprekken gevoerd te hebben met mentor en zijn vader besloot hij om 'dan maar' zijn pijlen te richten op media vormgeving. Tot vandaag het telefoontje van de politie kwam. Hij mag komen praten. Een corpsvoorlichting en aansluitend een intake gesprek. Uiteraard heb ik hem meteen gebeld. Dit roept hij al vanaf dat hij klein was. Het kwam meteen ná zijn wens om 'paleontholoog' te worden. Wat hij echt vanaf zijn twee jaar wilde tot de politie in beeld kwam dan.
En omdat ik zelf altijd denk dat alles gebeurd voor een reden, is dit misschien wel nét op het juiste moment, op het juiste tijdstip. Misschien moest hij wel 2x blijven zitten op het mbo om bij de politie te kunnen, want 2x was hij te jong om erbij te kunnen en nu niet!
Het is alleen nu wat hij er mee gaat doen! En hoe hij zich gaat opstellen.
Dat heeft alleen hijzelf in de hand. En ik, ik kan alleen toekijken en hopen dat hij een voor hem juiste keuze gaat maken. Het heeft nu zijn eigen lot in handen, voor de rest van zijn leven. Ik hoop alleen maar dat hij dat ook beseft.

© KH