Monday 4 June 2012

Lief Dagboek,

“The truth is the kindest thing we can give folks in the end.”
― Harriet Beecher Stowe
 

Toen ik een jaar of negen was, kreeg ik een dagboek voor mijn verjaardag. Ik weet niet meer uit mijn hoofd van wie, maar dat staat vast wel in 1 van mijn foto-albums. Mijn vader was erg nauwkeurig met opschrijven in die tijd wie er waren, wat ik kreeg. Ik schreef er meteen in. De eerste dagboeken waren meer week-of maandboeken. Ik was dan ook nog maar negen. Wat had ik nou voor belangrijks te vertellen? Later toen ik wat ouder werd, kwamen de eerste verliefdheden. Ik kreeg 'verkering' en niet eens met de jongen waar ik al jaren zo gek op was maar met de 'next best thing'. Hij vroeg mij dus och waarom ook niet. Lang duurde dat dan ook niet. Nu ik erover nadenk: Ik was het alweer bijna vergeten.


En is dat niet de reden waarom dagboeken zo leuk zijn? De herinneringen die je nu nog terug kunt lezen? En denkt: Maar dat was ik alweer helemaal vergeten? Voor anderen minder interessant waarschijnlijk. Misschien voor het nageslacht. Alhoewel, als die mijn latere dagboeken lezen... misschien moet ik ze voor die tijd toch even nog 'bewerken'. Maar dat was toen. Het meisje, of vrouw die ik toen was, ben ik allang niet meer. 

Schrijven in mijn dagboeken doe ik niet veel meer. Als ik er aan denk, pak ik ze en 'verontschuldig' me al schrijvende dat het zo lang geleden is. Gek eigenlijk, je verontschuldigen op papier tegen een papieren schrift. Want meer dan een dik schrift is het niet meer. Zaten er op de eerste exemplaren nog sloten, die zorgvuldig dicht gemaakt werden en de sleutel verstopt, later was het gewoon een dik schrift. Wat mijn moeder wel makkelijk vond kennelijk toen ik een puber was. Beste vriendin en ik hadden een gezamenlijk dagboek. Omdat wij elkaar kennen sinds de mavo en wij daarna naar verschillende scholen gingen en elkaar minder zagen, besloten we een schrift aan te leggen om daar aan elkaar te schrijven. Wat ons bezig hield, waar we mee zaten, eigenlijk een soort dagboek maar dan alleen voor elkaar's ogen bestemd. Mijn moeder zag mijn eigen dagboek liggen, dacht dat het het schrift van vriendin en mijzelf was en las iets wat niet voor haar ogen bestemd was na een ruzie tussen haar en mij. Woest scheurde ze de pagina eruit en jaren later, toen ik allang en breed samenwoonde, kreeg ik hem terug in een enveloppe. Ze was er nog boos over. Ik was het allang vergeten. Het schrift met vriendin is jammer genoeg ook vergeten. We zijn er mee gestopt al bestaat de vriendschap gelukkig nog wel. De bewaarde schriften, allemaal aan elkaar geplakt en geniet, zo'n 25 stuks, liggen bij mij in een bureau. Zijn mijn dagboeken nog vrij netjes, deze schriften weet ik niet of die geschikt zijn voor (vooral) mijn nageslacht. Al die 'wilde' puberjaren. Wat moeten ze niet denken van hun moeder? De schrik slaat me al om het hart als ik er aan denk! En toch, volgens mij was/ben ik best wel braaf.


Een blog bijhouden is niet veel anders dan een dagboek in feite. Het is misschien wel een vervanging van... Ligt mijn dagboek er boven eenzaam en vergeten bij, niet wetende dat het vervangen is, (alsof het kan denken en gevoel heeft) mijn blog(s) heeft (hebben) deze taak waardig overgenomen. Met 1 uitzondering: Een blog is openbaar en er kan op gereageerd worden door anderen. Dus mocht ik iets op mijn hart hebben wat niet in de openbaarheid zou kunnen, zal ik toch even naar de zolder moeten lopen en het papieren dagboek erbij moeten halen. 
Of zou het nu erg beledigd zijn, na al die jaren zonder mijn aandacht? 

© KH

2 comments:

klaproos said...

ahh kati dagboeken, ik heb ze vroeger... veel geschreven, maar toen ik ze jaren later teruglas,
en dacht wat moet je ermee???
verbrand ritueel:-)

en ik denk nu.....
misschien had ik dat niet moeten doen :-)

xxx

Kati said...

O nee, dat doe ik denk ik maar niet! Eerst alles maar opnieuw lezen. Is het nu goed weer voor! :D