Schoonmoeder

Into each life some rain must fall.  Some days must be dark and dreary.
                                        -Henry Wadsworth Longfellow 

Zoals ik al eerder in 1 van mijn blogs gezegd heb, is mijn schoonmoeder ziek. In mei kreeg ze een hersenontsteking en een beroerte. Na het ziekenhuis is ze in een revalidatiecentrum terecht gekomen waar ze nu alweer enkele weken zit.
Schoonmoeder is 74 en woonde nog zelfstandig in een heel groot huis met een fikse tuin. Die ze overigens zonder hulp allemaal bij hield. Sterker nog, ze zorgde ook nog dat de oudere buren die hulpbehoevend waren haar hulp kregen. Ze was vroeger tenslotte verpleegkundige geweest dus wist van aanpakken. Ondertussen babbelde ze er lustig op los. Geen speld tussen te krijgen als zij eenmaal aan het woord was. Lief probeerde dat niet eens meer. Op zijn verjaardag was ze er nog en 3 dagen later kreeg hij het telefoontje dat ze opgenomen was. 

Langzaamaan begon schoonmoeder echter nu ze revalideert, weer te lopen, zij het eerst met rollator. Het ging steeds beter en beter.Van mensen die op bezoek waren geweest kwamen er zulke lovende verhalen dat Lief en ik elkaar verbaasd aankeken. Die ervaring hadden wij totaal niet. Schoonmoeder zei amper een woord als wij er waren of Lief alleen. Ze reageerde of niet, of ontzettend vervelend. Ze begon onlangs zelfs heel naar te doen, te schelden zelfs. Ze liep te klieren met haar rollator, zat spullen van anderen goed te zetten. Lief vertrouwde het niet en sprak gisteren een verpleegkundige aan. Het is niet alleen bij hem of bij ons zo blijkt. Schoonmoeder is verplaatst naar een andere kamer en heeft een chip in haar schoen gekregen. Ze zijn bang dat ze weg gaat lopen. Ze is een aantal keer betrapt op kamers van andere bewoners waar ze gordijnen dicht stond te trekken, planten water aan het geven was of zelfs wasbakken schoon aan het maken was! Ook verbaal was ze niet zoals ze ooit was. Recalcitrant zullen we het maar noemen. Ze is meegenomen in het wekelijkse overleg van artsen en verplegend personeel en zet dit zo voort dan moet ze naar een gesloten afdeling. De schrik zat er hier even goed in. 

Zo heb je niks en een paar dagen later ben je een compleet ander persoon. Lief vermoedt dat dit niet meer goed gaat komen. Zijn moeder is een heel ander iemand geworden dan ze ooit was. Maar toch, hoop moet je blijven houden. 

Het leven kan raar lopen. Reden te meer om van ieder dag te genieten. 

Gisteren sprak ik mijn eigen moeder. Die zei tussen neus en lippen door dat ze af en toe pijn had in haar borstkas. Leek wel haar middenrif of slokdarm. En alleen omdat ze niet wil dat er met een slangetje in haar keel gekeken wordt (wat helemaal niet zeker is dat het zo zal gaan) gaat ze niet naar de huisarts. Nadat ik met haar gepraat heb, heeft ze me verzekerd dat ze een afspraak zou gaan maken. 

Zelf zorgt ze voor haar moeder. Oma is 90 en dus niet meer piep. 

Ergens las ik vandaag: 

The first half of our lives are ruined by our parents, and the second half by our children.
                                          -Clarence Darrow 

Misschien kan daar wel achteraan: and the thirth half you worry about your parents. Of het nu ruined is durf ik niet te zeggen, ik vond het een grappige quote. Maar ik heb het mijn hele leven gezien hoe mijn moeder zich zorgen maakte en mopperde op mijn oma en nu zijn wij kennelijk aan de beurt om te zorgen voor onze moeders. Hoewel mijn moeder pas 68 is. Net zo eigenwijs als ik nu ik erover nadenk. Niet naar de huisarts gaan, het gaat wel weer over. (van wie zou ik het hebben) Maar nu dit met mijn schoonmoeder is gebeurd ga je wel meer nadenken: Zo ben je gezond, en zo kun je niks meer. 

Tijd om zelf ook meer op mijn eigen gezondheid te gaan letten? Je wordt wel met je neus op de feiten gedrukt in ieder geval. 

Hopelijk gaat schoonmoeder niet nog meer achteruit, vooral het verbale baart ons zorgen. Het hoort bij het beeld van een beroerte natuurlijk, maar leuk is anders. 

Geniet van alle dingen in je leven , hoe klein en onbelangrijk ze ook lijken! 

© KH