Verandering van denken

If you don't like something change it; if you can't change it, change the way you think about it. ~Mary Engelbreit

Er was een tijd dat ik moeite had met veranderingen, in wat voor vorm dan ook. Of het nu kleine (in andermans ogen) onbenullige dingen waren zoals het verplaatsen van meubels of spullen, of het veranderen van grotere dingen in mijn leven. Sinds ikzelf anders in het leven ben gaan staan, of moet ik zeggen, wilde gaan staan, is mijn manier van denken ook veranderd. Veranderingen zijn nog wel lastig soms, maar niet meer onoverkomelijk.

Leven met mensen die een aan autisme verwante contactstoornis hebben, vergt aanpassingen, soms veranderingen in aanpak van degenen die dat niet hebben. Iemand met autisme kan niet tegen veranderingen, kan heel moeilijk of niet veranderen zelfs. En eigenlijk ben ik altijd een 'beetje' een no-nonsens iemand geweest. Gewoon doorgaan met het normale leven. Ja, twee mensen in mijn gezin hebben die 'stempel' maar dat wil niet zeggen dat ze niet normaal kunnen leven in mijn ogen.
Behalve een begeleider om Jongste wat meer zelfstandig te maken, Jongste heeft dus een PGB, heeft Jongste verder ook geen extra hulp of aandacht. Misschien op school wat meer omdat het nu eenmaal een school is met ervaring met deze problematiek.

Altijd riep ik: 'Een kind met pdd-nos is al heel wat, maar een partner, phoe dat lijkt me zwaar. Ik moet er niet aan denken.' En toch, nu ik een partner met pdd-nos heb... Ja, het is soms zwaar, je moet veel alleen doen, oplossen, of aan denken. En dat beeld wat in mijn hoofd zat hoe een man 'zou moeten zijn' heb ik snel moeten bijstellen. Die moeten denk ik nog geboren worden. Maar hebben niet meer vrouwen dat? Ook bij mannen die geen stempel hebben?
Gisteren waren we op gesprek bij het GGZ. De sociaal verpleegkundige vertelde mij weer dat hij vond dat ik Lief aan moest blijven sturen. Dingen moest doen voor hem, zijn leven lang. Want hij kon dat echt niet. Toen ik zei dat ik dat echt niet van plan was en ik van mening ben dat hij dat zelf kan leren, keek de man mij aan of ik van een andere planeet kwam.



Leg mij nou eens uit hoe het mogelijk is dat een man die jarenlang alleen gewoond heeft, het jarenlang alleen gered heeft, met heel af en toe hulp van zijn moeder misschien maar echt niet elke dag of elke week. En dat deze zelfde man sinds hij samenwoont of die 'stempel' heeft ineens veranderd in iemand die niet meer weet hoe hij dingen moet doen, of wat hij moet doen. Op zijn werk weet hij het wel, maar zodra hij hier de deur binnenstapt weet hij het niet meer? 'Nee', zei de sociaal verpleegkundige, 'jij moet hem dat zeggen. Wat jij wilt dat hij doet, wat hij moet doen, waar hij zijn spullen moet leggen, wat hij die dag moet doen' 'Ik ben daar gek', zei ik. En weer die blik: Wat een nare vrouw, hoe kán ze! Het lag aan mijn manier van denken. Ik dacht verkeerd ik moest de knop omzetten.

Thuis dacht ik erover na. Had deze man gelijk? Moest ik anders denken? Moest ik mijn Lief maar aan zijn handje meenemen door het huis en zeggen wat hij moest doen iedere dag weer? En weer zei mijn gezonde verstand heel hard: NEE! Natuurlijk ben ik bereid Lief te helpen waar nodig, maar is het nodig? Is het van zijn kant niet gewoon gemakzucht? Wat moeders eerst deed, doet zij nu wel? Of moet ik echt mijn manier van denken veranderen? Is het nodig op de manier die de sociaal verpleegkundige zegt dat het moet?
Of moet ik toch echt mijn manier van denken radicaal veranderen?



Gisteren las ik een stuk over partners met autisme. Hoe het beschreven werd, wat er gezegd werd, was heel herkenbaar op bepaalde punten. De ene keer gaat het ook beter dan de andere keer. Het vermoeiende is gewoon dat ik constant altijd alles in de gaten moet houden. Dat alles op mijn schouders neer komt. Dat ik nooit eens kan zeggen: Regel jij dat eens of hou jij dat even in de gaten. Gelukkig heb ik een gevoelige man, die wel liefde toont, dat scheelt. Maar soms, heel soms, is er wel die twijfel. Terwijl ik eigenlijk wel weet dat ik dit keer gelijk heb (ik ken de mensen waar ik mee samenleef tenslotte beter dan het GGZ ze kent) en zij niet. En is wat ik nu zeg niet heel erg tegenstrijdig met wat daarboven staat? Aan de ene kant een man die het wel moet kunnen zelf, maar aan de andere kant een man die wel die hulp nodig heeft bij bepaalde dingen?

Ergens denk ik dat ik toch anders zal moeten leren denken.
Al is het voor mijn eigen zelfbescherming misschien nog wel het meest.

© KH