Hier stond gisteren een heel ander blog. Een blog over mijn gevoel omdat mijn zoon het zo moeilijk had met zichzelf, met zijn gevoel zodat hij besloten had in een opwelling meer, om op zichzelf te gaan wonen. Die opwelling, zo bleek gisteren, kwam door andere invloeden. Ik wil er niet al te diep op in gaan, zijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen, net als het mijne. Dat van hem door de man op wie hij moet kunnen bouwen, dat van mij door de man met wie ik ooit getrouwd was. Ik had het aan zien komen, hij niet.
De reacties van 1 persoon op mijn blog gisteren hebben mij doen besluiten het te verwijderen. Door verkeerd lezen, verkeerd interpreteren door haar van mijn situatie en gevoel werden er dingen gezegd waar ik niets mee kan. Wat ik niet wil lezen. Natuurlijk is iedereen vrij om te reageren. Graag zelfs. Maar is er niet een soort van 'code' online? Je kent elkaar niet, elkaars situatie niet dus waarom zou je elkaar dan aanvallen om wat de ander schrijft. Ik heb dat ooit al meegemaakt op een forum, vrouwen die elkaar om het minste geringste aanvallen, de reden waarom ik er weggegaan ben. Het is niet de manier waarop ik in het leven wil staan. Mensen aanvallen om wat ze meemaken.
Er zijn redenen waarom ik niet het hele verhaal vertel. Het is een openbaar iets zo'n blog. Maar als ik niet schrijf, barst mijn kop uit elkaar. Mijn blog is mijn blog. Ik kan en mag er schrijven wat ik wil. Daar mag je op reageren. Het hoeft niet. Ben je het er niet mee eens, mag je nog reageren maar hou het alsjeblieft een beetje netjes. Gelukkig doen de meesten dat dan ook, een uitzondering daargelaten.
De reacties van 1 persoon op mijn blog gisteren hebben mij doen besluiten het te verwijderen. Door verkeerd lezen, verkeerd interpreteren door haar van mijn situatie en gevoel werden er dingen gezegd waar ik niets mee kan. Wat ik niet wil lezen. Natuurlijk is iedereen vrij om te reageren. Graag zelfs. Maar is er niet een soort van 'code' online? Je kent elkaar niet, elkaars situatie niet dus waarom zou je elkaar dan aanvallen om wat de ander schrijft. Ik heb dat ooit al meegemaakt op een forum, vrouwen die elkaar om het minste geringste aanvallen, de reden waarom ik er weggegaan ben. Het is niet de manier waarop ik in het leven wil staan. Mensen aanvallen om wat ze meemaken.
Er zijn redenen waarom ik niet het hele verhaal vertel. Het is een openbaar iets zo'n blog. Maar als ik niet schrijf, barst mijn kop uit elkaar. Mijn blog is mijn blog. Ik kan en mag er schrijven wat ik wil. Daar mag je op reageren. Het hoeft niet. Ben je het er niet mee eens, mag je nog reageren maar hou het alsjeblieft een beetje netjes. Gelukkig doen de meesten dat dan ook, een uitzondering daargelaten.
Ik ga ondertussen gewoon verder waar ik gebleven was. Met mezelf herpakken, terug vinden en doorgaan op de ingeslagen weg. Ik weet dat het niet aan mij gelegen heeft dat zoon zijn biezen wilde pakken, dat heeft hij me gisteren zelf verteld. Ik moet niet meteen de schuld bij mezelf zoeken meer. Ik weet dat ik het goed doe of goed gedaan heb. En op die voet ga ik verder.
Zoon mistte ons. Hij zat daar alleen in de flat van zijn vader die eerste avond en overdacht alles nog eens. Hij kwam tot de conclusie dat hij daar ook maar alleen zat. Dat zijn moeder best wel 'chill' was en hij zijn irritante broertje zelfs mistte. Zijn stiefvader en de hond vooral, laten we die niet vergeten. Maar zo zei hij: 'Ik wil wel leren hoe je de was moet doen hoor mam, of hoe je moet koken voor jezelf, want tja, ooit ga ik toch.' Tja, ooit gaat hij toch. En of hij nou 18 is of 25, of 35, janken zal ik toch. Ik ben nu eenmaal een emotioneel type. Alleen hoop ik dat hij de volgende keer om de juiste redenen gaat. Niet omdat hem iets op de mouw gespeld is wat grove leugens zijn. Amen!
© KH