Monday 30 July 2012

Mezelf terug vinden


Hier stond gisteren een heel ander blog. Een blog over mijn gevoel omdat mijn zoon het zo moeilijk had met zichzelf, met zijn gevoel zodat hij besloten had in een opwelling meer, om op zichzelf te gaan wonen. Die opwelling, zo bleek gisteren, kwam door andere invloeden. Ik wil er niet al te diep op in gaan, zijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen, net als het mijne. Dat van hem door de man op wie hij moet kunnen bouwen, dat van mij door de man met wie ik ooit getrouwd was. Ik had het aan zien komen, hij niet.

De reacties van 1 persoon op mijn blog gisteren hebben mij doen besluiten het te verwijderen. Door verkeerd lezen, verkeerd interpreteren door haar van mijn situatie en gevoel werden er dingen gezegd waar ik niets mee kan. Wat ik niet wil lezen. Natuurlijk is iedereen vrij om te reageren. Graag zelfs. Maar is er niet een soort van 'code' online? Je kent elkaar niet, elkaars situatie niet dus waarom zou je elkaar dan aanvallen om wat de ander schrijft. Ik heb dat ooit al meegemaakt op een forum, vrouwen die elkaar om het minste geringste aanvallen, de reden waarom ik er weggegaan ben. Het is niet de manier waarop ik in het leven wil staan. Mensen aanvallen om wat ze meemaken.
Er zijn redenen waarom ik niet het hele verhaal vertel.  Het is een openbaar iets zo'n blog. Maar als ik niet schrijf, barst mijn kop uit elkaar. Mijn blog is mijn blog. Ik kan en mag er schrijven wat ik wil. Daar mag je op reageren. Het  hoeft niet. Ben je het er niet mee eens, mag je nog reageren maar hou het alsjeblieft een beetje netjes. Gelukkig doen de meesten dat dan ook, een uitzondering daargelaten. 

Ik ga ondertussen gewoon verder waar ik gebleven was. Met mezelf herpakken, terug vinden en doorgaan op de ingeslagen weg. Ik weet dat het niet aan mij gelegen heeft dat zoon zijn biezen wilde pakken, dat heeft hij me gisteren zelf verteld. Ik moet niet meteen de schuld bij mezelf zoeken meer. Ik weet dat ik het goed doe of goed gedaan heb. En op die voet ga ik verder. 


Zoon mistte ons. Hij zat daar alleen in de flat van zijn vader die eerste avond en overdacht alles nog eens. Hij kwam tot de conclusie dat hij daar ook maar alleen zat. Dat zijn moeder best wel 'chill' was en hij zijn irritante broertje zelfs mistte. Zijn stiefvader en de hond vooral, laten we die niet vergeten. Maar zo zei hij: 'Ik wil wel leren hoe je de was moet doen hoor mam, of hoe je moet koken voor jezelf, want tja, ooit ga ik toch.' Tja, ooit gaat hij toch. En of hij nou 18 is of 25, of 35, janken zal ik toch. Ik ben nu eenmaal een emotioneel type. Alleen hoop ik dat hij de volgende keer om de juiste redenen gaat. Niet omdat hem iets op de mouw gespeld is wat grove leugens zijn. Amen!

© KH


Sunday 29 July 2012

Muziek op Zondag, songs for my son



Mijn zonen waren 3 weken op vakantie met hun vader. In die vakantie is wat voorgevallen, wat mijn Oudste en mij dusdanig van slag heeft gebracht dat ik de hele week onrustig ben gebleven (ik was niet eens mee!) en hem heeft doen besluiten dat hij op zichzelf wilde gaan wonen. Hij wil niet meer tussen zijn (gescheiden) ouders in zitten. Gelijk heeft hij in dat opzicht en het is triest dat het steeds weer gebeurd. Maar op zichzelf? Hij moet nog 18 worden. Zijn vader heeft in onze woonplaats een appartement. Daar mag Oudste gaan wonen. Zijn vader is er toch bijna nooit want die is meestal bij zijn vriendin in haar woonplaats. Oudste kan zo proberen of het gaat, alleen, alles regelen, het meeste betalen.
Ik heb het er moeilijk mee gehad, of nog. Ik had het ingecalculeerd maar dan nog. Oudste is mijn rots. En dat mag niet. Een kind mag je rots niet zijn. Dat is mijn les in deze. Alles gebeurd voor een reden, hou ik mezelf voor. Dat ik (weer) niet met mijn ex door 1 deur kan, door iets wat is voorgevallen, daar hoeft zoon niet onder te lijden. Ik ben het met zijn argument om alleen te wonen wel eens, maar de manier waarop niet. En toch, laat ik hem gaan. Ik besluit dat ik mijn eigen rots moet zijn. De tijd dat ik zocht naar een rots om aan vast te klampen in tijden dat ik het nodig had is voorbij. Tijd om het zelf te doen, is 'long over due' . Ik weet het en toch diep van binnen knaagt er iets, heb ik gefaald als moeder? Heb ik iets nagelaten? Is het mijn schuld? Maar is dat niet moeders eigen? Time to let go, al is het iets eerder dan ik verwacht had.














© KH

Friday 27 July 2012

Virtueel op vakantie

Het is niet alleen Schotland dat ik mis, of waar ik heimwee naar heb, nee ook Engeland zelf kan ik vaak enorm missen zo nu en dan. Het land zelf, de mensen maar vooral de natuur en hoe het er daar aan toe gaat.
Ik weet nog de allereerste keer dat ik er op vakantie ging, in 1986 met mijn ouders en zus. Het land maakte meteen indruk. De natuur, de historie, de gebouwen, de mensen. Wij gingen naar Devon. Bezochten kleine stadjes, de kust, het Nationale park Dartmoor en wandelden in de omgeving van de cottage waar we in logeerden. Het was het jaar waarin Andrew zijn Fergie trouwde, wij zagen het op tv terwijl we er op vakantie waren.

Ik heb nu vakantie, 3 weken. Ik ga niet weg, misschien wat dagtrips of wat fietsen. Maar daarom is het des te leuker om 'virtueel' wat te reizen.

Devon dus.

Clovelly



Branscombe



Dartmoor






Devon Coast



© KH



Thursday 26 July 2012

Let go

Loslaten begint met je realiseren dát je iets beter los kunt laten. Als je je verzet tegen iets naars opgeeft, creëer je ruimte in je geest en ontspanning van je lichaam. - Simplifylife.nl



Het is of de duvel ermee speelt, zeiden ze vroeger.
Maar als je aan iets denkt, ergens mee zit, of iets je bezig houdt, kom je dingen tegen die daar verband mee houden. Ik wel tenminste. De duvel heeft er niks mee te maken, in toeval geloof ik niet meer. Meer in dat het zo moet zijn. Mijn levensmotto is niet voor niets: Everything happens for a reason.

Vannacht droomde ik zoals elke nacht. Vaak onthoud ik mijn dromen. Zo ook deze van vannacht. De mevrouw waar ik jaren geleden gewerkt heb en waar ik nog contact mee heb, was overleden. Ze is nog maar 65, zou het zelf helemaal niet erg vinden om te gaan, zegt ze zelf, maar ik was er wel even van onderste boven vanmorgen, bij het ontwaken. Ik kon nog net even delen van de droom terughalen. Het kaartje waar inspirerende teksten op stonden van de Dalai Lama en Katie Byron, een foto van haar met Katie Byron. Alle kleuren uiteraard in haar lievelingskleur, het diepe blauw meer artic blue, ik zie het zo voor me nog. En vanmiddag, ik fiets naar huis en ik zie ineens een vrouw in zo'n kleur jurk naast een fiets en denk; daar is ze! Ik rijd naar haar toe en zeg: 'Je bent er nog!' Ze lacht en zegt: "Ja nog wel, hoezo?" Ik vertel haar mijn droom en ze kijkt me aan en zegt: "je weet toch dat niets voor niets gebeurd in het leven. Ik kan er nog een tijd zijn maar misschien ben ik er morgen al niet meer, wie weet."

En ja, niets gebeurd voor niets. Op het internet, op welke site dan ook zie ik teksten voorbij komen die op mijn leven op dit moment slaan. Quotes van mensen wijzer dan ik ben, maar wel hoop te worden, ooit.
Het brengt rust in mijn leven. Het mediteren van gisteren ook. De zender Classic FM die nu op staat ook. Al die dingen brengen mij rust. En dat is goed.



Stukje bij beetje leer ik. Elke dag weer wat. En door veel te lezen pik ik hier en daar wat op van wijsgeren die het weten kunnen. Life's too short: 


© KH

Wednesday 25 July 2012

Peace of Mind


Peace of Mind: Gemoedsrust. Ik heb er veel behoefte aan op het moment. Ik kan het dan wel mooi verwoorden in mijn blogs, blijven herhalen, blijven schrijven over de vader van mijn kinderen dat ik hem vergeef. Ik blijf onrust voelen van binnen. Ik blijf malen in mijn hoofd. Hoe krijg ik mijn Oudste terug vrijdag? Kan ik de scherven bij elkaar vegen van het kind? Dat wat er gebeurd is tijdens hun vakantie waar ik uiteraard weer de schuld van krijg, ik weet niet beter intussen, grijpt het kind aan. Het kind dat over 2 weken 18 wordt. Het kind dat er het meeste last van heeft. Ik probeer mezelf toe te spreken, te zeggen tegen mezelf dat ik in het NU moet leven. Dan is dan, nu is nu. Gedane zaken nemen geen keer. Bla bla bla. Ondertussen jagen de beren voort op mijn weg. En ik weet niet of ik ze dit keer een halt toe kan roepen. Het is niet in mijn handen. Het enige wat ik wil en wat ik altijd gewild heb, is rust in de tent. Voor iedereen.

Hoe krijg ik 'Peace of Mind', in mijn eigen leven? 

- negatieve mensen uit de weg gaan, of negeren. 
- geen wrok koesteren. Leren vergeven. En vergeten. Haatdragende gevoelens koesteren doet pijn, kost je gebrek aan slaap en is gewoon slecht voor je gezondheid.
- aan zelfvertrouwen werken, weinig zelfvertrouwen brengt ook gebrek aan gemoedsrust met zich mee.
- Accepteren wat ik niet kan veranderen. Dat zou nog eens een hoop tijd, piekeren en energie schelen!
- Leren irritaties, ongemakken en situaties buiten mijn controle te accepteren. Ik heb niet overal de controle over. Al zou ik dat wel willen.
- Leren geduldiger te zijn en toleranter ten opzichte van anderen. (oei, da's een lastige voor mij... )
- (nog zo een) Niet alles persoonlijk aantrekken! Soms wat meer afstand nemen is niet erg. Het wil niet zeggen dat ik onverschillig ben, maar ik hoef niet alles aan te trekken, of het me te laten raken.
- Het verleden het verleden laten.
- Mediteer meer! Het zal me helpen mijn gemoedsrust te verbeteren.


Als ik innerlijke vrede bereik ga ik dat uitstralen uiteindelijk. Innerlijke vrede brengt mij tot rust, wat weer mijn gezin zal helpen. Het zal mij niet meer zo snel van mijn stuk brengen in bepaalde situaties.
Alleen wil ik gewoon die situaties niet meer. En door zelf sterker in mijn schoenen te staan, door Peace of Mind te hebben, moet mij dat gewoon gaan lukken. No time like the present!

© KH

Tuesday 24 July 2012

8 Boeddhistische Levenslessen

Het Boeddhisme is geen godsdienst maar een levenswijze of filosofie. En ook al ben ik Katholiek opgevoed. Ik voel veel meer voor het Boeddhisme en die levenshouding dan voor het Katholieke geloof, al geloof ik nog steeds wel in ... iets.
Met wat ik de laatste tijd mee maak in mijn leven, wat mij bezig houdt, of wat op mijn pad komt zo gezegd, dat moet ik verwerken. Mijn blog van gisteren is een stap in de juiste richting maar het zeggen en het ook daadwerkelijk voelen is wat anders. Om me beter die richting in te sturen ben ik gaan zoeken op het www. Ik kwam uit bij een site voor vrouwen met een stuk over Boeddhisme en 8 levenslessen. Ik ben niet zo van het knippen en plakken maar in dit geval maak ik een uitzondering. Ik las dit en vond dat ik dit moest delen. Het is bijzonder goed neergezet, zodat niet alleen ik hier van leer maar anderen ook.


Het Boeddhisme is in wezen geen godsdienst maar meer een levensfilosofie en tegelijk een leer (Dharma) over hoe we zo kunnen leven dat we het lijden, dat toch een deel uitmaakt van het leven, kunnen verzachten. Het gaat om het vermijden van al het foute gedrag, het ondernemen van het goede en het ontwikkelen van je eigen geest. Wat kunnen wij hiervan leren? 

8 belangrijke boeddhistische levenslessen:

Leven in het nu
Leven in het nu, oftewel 'mindfulness', betekent dat je met volle aandacht leeft en probeert te genieten van elk moment, zonder je druk te maken over de toekomst of het verleden. Het boeddhisme gaat er van uit dat als je je compleet focust op het 'nu', zodat je gelukkiger en rustiger zal zijn.

Van iedereen kan je wat leren
In je leven ontmoet je ontzettend veel mensen. Met sommigen zal je ontzettend goed kunnen opschieten en met anderen minder. Het boeddhisme leert dat we allemaal met elkaar verbonden zijn en dat ieder mens dat op je pad komt, daar is om jou iets te leren. Ook als je een hekel aan diegene hebt. Iedereen geeft je een levensles. De Dalai Lama noemt deze mensen 'spirituele leraren'.

Vergeven en vrede
Het boeddhisme is in haar lange historie nog nooit de oorzaak geweest voor een oorlog. In het boeddhisme is er geen excuus voor het gebruiken van geweld. "Haat eindigt niet door haat. Haat eindigt door liefde. Dit is een eeuwige wet," aldus Boeddha. Het boeddhisme heeft een vreedzame invloed op de maatschappij. In boeddhistische culturen zijn deugden als het streven naar vriendelijkheid, compassie, harmonie, kalmte en acceptatie ook heel belangrijk. Leren vergeven is van groot belang. Leer te vergeven en laat mensen zijn wie ze zijn. Jij bent jij en zij zijn zij. Iemand vergeven kan moeilijk lijken, maar uiteindelijk doe je het voor jezelf.

Focus op de dingen die belangrijk zijn
Probeer erachter te komen wat de belangrijkste dingen zijn in jou leven. Waar draait het leven voor jou om? Schenk weinig aandacht aan de dingen die niet belangrijk zijn. Zuiver je kijk en beperk je tot de essentie; tot de dingen in het leven die voor jou het belangrijkste zijn. Hierdoor zul je meer energie over houden voor de belangrijkste dingen en zal je beter presteren en meer uit je leven halen.

Volg je hart
Innerlijk geluk bereik je door het volgen van je intuïtie, je hart. Het is als het ware je kompas. Zodra iets goed voelt, weet je dat je goed zit. Zoek jouw positieve gevoelsgebied, passies, luister er naar en laat je verder leiden.

Mediteer
Mediteren heeft veel positieve effecten op je geluksbeleving en gezondheid. Het brengt je tot rust, is stress verminderend en je krijgt overzicht over je leven.

Blijf positief
Nare, negatieve gevoelens en emoties komen en gaan. Het is belangrijk dat je je altijd focust op het goede. Zodra je boos, geïrriteerd of slecht voelt, bedenk dan dat deze gevoelens ook weer weg gaan. Denk aan alle goede en positieve dingen in je leven.

Niet oordelen
De boeddhisten leren ons dat het niet goed is om te oordelen over anderen. Meestal kennen we niet het hele verhaal en is het oordeel gebaseerd op aannames en niet op de waarheid. 'Door niet te oordelen schep je stilte in je geest', aldus een boeddhistische schrijver. Iemand die voorzichtiger is met zijn oordeel, is een zachtere persoonlijkheid en straalt meer respect uit naar anderen. Ook leert het boeddhisme ons om niet direct een oordeel klaar te hebben over onszelf. Geef jezelf niet meteen op je donder als de dingen niet gaan zoals je wilt. Stel realistische doelen en wees ook een beetje lief voor jezelf. Je hoeft niet altijd iets te bewijzen tegenover jezelf.

Monday 23 July 2012

Ik vergeef je

Hurt-Johnny Cash




Hier stond vanmorgen een stuk over mijn gevoelens ten aanzien van gebeurtenissen van gisteravond via sms tussen mijn ex man en mij. Het maakte me boos en verdrietig tegelijk. Het deed goed een en ander van me af te schrijven. Alleen terug lezende zag ik dat ik hem wel op 'schrift' vergeef maar in woord? Het is niet hoe ik wil zijn of hoe ik geworden ben. Hij zegt dingen die mij weer tot een vrouw maken die ik niet (meer) wil zijn.

Daarom heb ik besloten dit te veranderen. Ik heb het stuk verwijderd en besloten hem gewoon te vergeven voor wat hij gezegd heeft via sms.
Ik vergeef je. Ik verbreek alle banden tussen jou en mij en ik laat je los. Voor mijzelf maar ook voor jou. Maar vooral voor onze kinderen die er zo onder lijden. Jij kunt niet anders, ik weet het. Maar ik kan zo niet langer meer verder. Ik vergeef je, voor de pijn, voor het verdriet. Het is een leerproces en ik ben er een ander en sterker mens door geworden.



Ik wil niet meer bitter zijn, pijn voelen, de steen op mijn maag voelen liggen. Wil ik de stap zetten door te gaan, wil ik vooral niet meer achterom hoeven kijken, daar waar jij bent.

Dus ja, ik vergeef het je. Je weet niet beter, Je bent nog niet zover. Je bent er nog niet klaar voor en ik vrees dat jij in dit leven nooit zover zult komen. Het gaat je goed. Maar jij maakt geen deel meer uit van mijn leven.

Vaarwel.

© KH

(veranderd om 12.50)

Sunday 22 July 2012

Muziek op Zondag, Lost in translation, musicals

Musicals, you'll love 'm or you'll hate 'm.. Ik heb echt een bloedhekel aan Nederlandstalige musicals. Ik kan er niks aan doen, maar ik vind het zo zonde dat ze alles moeten vertalen. In de vertaling gaat namelijk zoveel verloren. De subtiliteit bijvoorbeeld van 1 'simpel' zinnetje.
Ik hou enorm van musicals. Film musicals dan wel. Oude musicals, maar ja, ook nieuwe. Dat bedacht ik me toen ik van de week de film: 'Sweeney Todd' keek. Ik had m maanden geleden alweer opgenomen van Film1, geen tijd gehad nog om m te kijken en was blij verrast Johnny Depp te zien zingen, en zelf om Alan Rickman te zien zingen! Alleskunner Depp, met zijn vele gezichten. Hoe meer ik van hem zie hoe meer ik 'fan' word.



Maar dit terzijde. Zo ben ik ook een enorme fan van Danny Kaye. Deze man is een geniale grappenmaker. Speelde in musicals met oa Bing Crosby en Frank Sinatra. Films met Gene Kelly of Fred Astaire doen mij zwijmelen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar Danny Kaye spant voor mij de kroon toch wel.
Modernere musicals zoals Mama Mia, verrasten me ook. Colin Firth, kan hij zingen? Acteurs die uitgedaagd worden ons een andere kant te laten zien.
Mijn kids keken veel Disney tekenfilms, maar zodra het gezang begon, begon in de huiskamer het gezucht, nee he niet weer zingen. Ik genoot ervan. Niet in het Nederlands, nee alsjeblieft niet, hoewel dat in het begin wel moest met kleine kinderen. Later bleek hoeveel er in de vertaling veranderd was. Een woordje is al genoeg de hele zin uit zijn verband te rukken. Het gaat gewoon niet. Dus voor mij blijven Nederlandse musicals not done. Sorry voor de fans. Ik hou het hier gewoon bij.





zulke films worden toch niet meer gemaakt jammer genoeg, kan er geen genoeg van krijgen:







En natuurlijk zijn er ook die geweldige uit 'mijn jeugd' (al halen die t niet echt bij die van de gouwe ouwe):





1 van mijn lievelingsfilms én scènes zit ik de hele tijd met een grote smile op mijn gezicht te kijken:



© KH

Thursday 19 July 2012

This is your world

Als ik geen inspiratie heb, kijk ik op t www of ik iets kan vinden wat me inspireert. Dit was het eerste wat ik vond en meteen wist ik: Ik hoef  niet altijd zelf met iets te komen, wat anderen maken is vaak wijzer, beter, mooier en ik kan het niet beter zeggen dan dit:

Wednesday 18 July 2012

Klagen


Nederlanders zijn een volk dat graag klaagt. Over het voetbal, over de economie, over politiek, over de buren, onze medemensen, maar het meest klagen we toch wel over het weer.  
Tot mijn verbijstering hoorde ik vanmorgen op de radio dan ook dat er aanstaande zaterdag een demonstratie gepland staat in Amsterdam tegen het slechte weer. 

Een demonstratie tegen het slechte weer? Kan het nog gekker? Hebben die mensen nu werkelijk niks beters te doen? De benzineprijzen schieten omhoog, iedereen klaagt maar ertegen demonstreren nee, je moet toch rijden he.. dus betalen maar. Alles wordt duurder, iedereen klaagt steen en been, maar ja je moet toch eten. Maar het weer is slecht, iets waar geen mens iets aan kan doen, behalve misschien eens wat vaker de auto laten staan, ivm de Global warming, maar nee, we rijden massaal naar Amsterdam en gaan protesteren tegen het slechte weer. Dát is nog eens een goed idee. 

Waren we al 'the talk of the town' beter gezegd, 'of the world' door onze politieke idioterie, onze slechte prestaties op het EK, en nog zoveel andere dingen, nu komt daar nog waanzinnige demonstraties bij. Protesteren tegen iets waar geen man wat tegen kan doen. Sterker nog: Alle weer'modellen' geven aan dat vanaf maandag het weer al beter gaat worden. Compleet zinloos dus.



Mocht er een God bestaan, dan zou dat er een met een fikse dosis humor moeten zijn. Als ik hem (of haar) was, zou ik juist die sluizen daarboven open trekken op het 'moment suprême' terwijl die demonstratie bezig is. Even laten zien wie er bepaald wat voor weer het wordt. Demonstratie of geen demonstratie. 
Laatst las ik op Twitter een tweet van Tijl Beckand:  Ooit, als je oud bent, kun je je keel schrapen en zeggen: 'ik heb de zomer van 2012 mee gemaakt..' en dan wordt het doodstil om je heen.. Dat is humor, demonstreren omdat het weer zo slecht is, kan ik geen humor vinden.
Maar als er iemand zou mogen klagen, zijn het wel die duizenden Vierdaagse lopers, die bikkelen in regenbuien. Zij klagen niet, zij lopen gewoon, weer of geen weer. 
Klagen ze in de hitte en droogte in Afrikaanse landen? Gaan ze daar protesteren tegen de droogte? 

Je kunt protesteren tegen je omstandigheden, beter nog is er wat aan doen. Maar niet tegen het weer, beter nog is om wat aan de CO2 uitstoot te doen bijvoorbeeld. Je kunt veel dingen zelf in de hand proberen te houden, maar het weer, dat heb je nu eenmaal zelf niet in de hand. Je zult ermee om moeten leren gaan. 

© KH

Tuesday 17 July 2012

De sleur omarmen

"If you can concentrate always on the present, you'll be a happy man" - Paulo Coelho
Raindrop Patterns Imitate Lily Pad on Laurel Lake, near Bandon, Oregon, USA


Ik ben bezig in het boek van Paulo Coelho-Aleph. Ik lees graag en veel, en soms pak ik iets wat me meer verdiept in bepaalde zaken, mijn persoonlijke groei zoals ik het zo graag blijf noemen. Ik ben nog niet zo ver in het boek maar nu al stelt het me vragen over mijn leven, zoals ik het leef.
Paulo ging op reis omdat hij zijn sleur van het dagelijkse moest doorbreken. Voor zijn verdere spirituele ontwikkeling. Stilstand is achteruitgang zegt men weleens. Maar dan denk ik: Is dat zo? Wat nou als je gewoon tevreden bent met die sleur? Wat nou als je op een bepaald moment in je leven, het wel gehad hebt met 'gedoe' in je leven en even niks geen drukte en toestanden wilt en die sleur omarmt als een oude vriend? Mag dat dan niet? Is dat achteruitgang? Of ben ik nog niet oud genoeg voor deze sleur?


Misschien komt er nog wel een tijd dat ik net als Paulo Coelho verder wil, wat anders wil dan dit, maar op dit moment in mijn leven, denk ik: Ik ben hier gelukkig mee. En is daar niet waar het om draait? Leven in het nu, leven met het moment. Leven met het leven wat je gegeven wordt? Tevreden zijn, gelukkig zijn met wat je op dit moment in je leven hebt? Draait het niet allemaal daarom in een mensenleven?






Ik denk van wel. Misschien als ik er over na ga denken heb ik altijd zo gedacht. Als puber al vond ik het heerlijk om met regenachtig weer, knus binnen te zitten. Doen waar ik op dat moment zin in had. Of dat nu schrijven was, of lezen, of tekenen of gewoon kijken naar die regen. Het idee dat ik niet naar buiten hoefde, maar lekker knus kon gaan zitten kijken naar de vallende regen, was voor mij al een zalig idee. En nog kan ik daarvan genieten. Zelfs door die regen fietsen vind ik niet zo erg. Natuurlijk vind ik het erg voor al die mensen die vakantie hebben en die graag een betere zomer hadden gewild. Of die Vierdaagse lopers die drijfnat al die kilometers moeten lopen. Maar voor mezelf? Ik vind het niet erg, ik hou toch niet van de zomer, de (meestal) benauwde, plakkerige warmte, die mijn neus dicht doet slaan. Het is jammer voor mijn tuin, mijn planten en bloemen. Maar zelf? Nee, ik hou er wel van. Ik hou ervan dat dingen zoveel mogelijk blijven zoals ze zijn. De sfeer die zo'n donkere lucht oproept bij mij, die mij terugbrengt naar mijn jeugd. Waar alles zo hetzelfde leek. Of leek te blijven. Het was waarschijnlijk niet zo, maar in mijn herinnering wel.


Moet alles veranderen? Waarschijnlijk wel. Maar voor mij hoeft het echt niet. En ja, ook weer wel. Ikzelf wil veranderen, vandaar die persoonlijke groei. Dat wil ik graag zelf. Maar subtiele veranderingen, daar kan ik nog wel mee omgaan, te grote veranderingen worden al lastiger. Alles zoveel mogelijk hetzelfde. Dan ben ik op mijn best. Het gelukkigst. Verwezenlijk ik zo mijn droom, heb ik mij ooit afgevraagd. Misschien niet, maar misschien ben ik met die subtiele veranderingen daar langzaam naartoe aan het groeien, in plaats van : bam, in 1 keer heel snel. En wie weet komt die droom toch ooit wel, en misschien ook niet en ook dan is het goed, want dan heb ik het zelf besloten om het zo te laten zoals het is.


© KH

Monday 16 July 2012

In Vervoering




Intens geluk
Dat is voor mij
Reizen met de trein
Donkere regenwolken
Boven velden
Van fel geel
Koolzaad

Kijk, bambi
wil ik verrukt
uitroepen
Beseffend dat 
ik alleen zit
met enkel 
vreemde mensen

Een witte pauw
hoe bijzonder
trekt aan mijn oog voorbij
Welig tiert het onkruid
Na de vele regen
De trein schudt
Muziek op mijn oor

Zoveel moois schiet
langs de rijdende trein
En ik, ik geniet
met volle teugen
Wat is Nederland
Toch wonderschoon

© KH

Sunday 15 July 2012

Muziek op Zondag, Rain

Ja ik weet het, het is zomer, en nee het weer werkt nog niet echt mee. Nu heb ik nog geen vakantie, maakt mij die regen niet veel uit, vind ik het persoonlijk allemaal wel best, weer of geen weer, maar snap ik het best dat mensen die vakantie hebben het niet fijn vinden. Mijn handen vinden het overigens ook niet fijn> De kloven springen er weer in. Dat merk ik wel, aan de verandering van temperatuur en weer.
En heel eerlijk? Ik hou er wel van, ik ben en blijf tenslotte een herfsttype. En het is nu eenmaal zo: Everywhere you go: You take the weather with you.

Maar ondanks alle regen, zijn er ook lichtpuntjes. Alles is mooi groen zo zagen we net in het bos.
En om bij Muziek op Zondag te blijven: Op muzikaal gebied zijn er juweeltjes van songs gemaakt over regen! Om je zondag weer helemaal op te vrolijken!



Hier heb ik wat op afgedanst in de eighties!



Prachtig dit:













© KH

Saturday 14 July 2012

Quotes and Pics 31, 150e geboortedag Klimt

Bij het openen van Google (toch 1 van mijn favoriete pagina's: Google is my best friend zeg ik wel eens gekscherend) zag ik vanmorgen dat het vandaag de 150e geboortedag van Gustave Klimt is. Ook al had ik al 5 nieuwe Quotes And Pics klaar liggen, deze week vers gemaakt, toch heb ik naar aanleiding daarvan besloten 5 verse te maken, met de prachtige werken van Klimt als achtergrond.











© KH

Thursday 12 July 2012

Workshop



Van het werk krijg ik een kaart binnen. Om de medewerkers extra in het zonnetje te zetten biedt onze werkgever ons een gratis workshop aan bij de Volksuniversiteit.
Wat leuk, dacht ik. Maar de kaart ligt er alweer een week of 2 en ik was hem bijna vergeten, bijna, tot ik vanmorgen een onverwacht gezellig gesprekje met mijn baas had. Zij had zich ook al opgegeven voor de workshop Mindfulness, de workshop die ik op het oog had, die of Tai Chi, ik was er nog niet helemaal uit.
Maar waar ik  nog steeds niet helemaal overheen ben, ik ben zo'n 'schijterd', ik wil  nooit alleen. Meteen schiet me te binnen dat vriendin bij dezelfde organisatie werkt, al is zij verzorgende en ik huishoudelijke medewerker thuiszorg.

Meteen bel ik vriendin op. Zij  had de kaart ook al een tijdje liggen en wist niet goed wat te doen. Ook zij had niet meer eraan gedacht dat wij bij dezelfde organisatie horen. 'Leuk', is haar reactie en meteen schrijven we ons in voor de workshop Mindfulness ergens in november. Al moest zij wel eerst even kijken wát Mindfulness nu precies is. Ik was vooral blij dat er stond dat er aandacht besteed wordt aan ademhalingstechnieken en bewustwordingstraining onder andere. 





Lees ik thuis regelmatig wat over Mindfulness het  komt vooral uit boeken, er is niemand die het 'geleerd' heeft die je even de fijne kneepjes leert. Nu met zo'n workshop hoop ik dat ik weer een stapje verder ga komen in het bewuster leven en vooral dat ademen waar ik zo mee in de knoei zit af en toe met mijn hyperventilatie, al denk ik nog steeds dat die komt door mij té druk maken over zaken die er eigenlijk niet eens toe doen. 


Hoewel de workshop pas in november is, vriendin en ik kunnen ons er nu al op verheugen. Ooit hadden we samen een abonnement op het theater. Nu vinden we het te duur geworden voor het aanbod. We moesten echt zoeken naar iets wat we echt leuk vonden of wat ons leuk leek. We gaan liever samen een dagje weg, zo dachten we. En dat doen we dan ook zo af en toe. Mocht deze workshop ons bevallen, zo zeiden we al tegen elkaar, is het wel een idee om vaker zo af en toe een workshop zelf te doen. Niet alleen als we hem cadeau krijgen. 
Er zijn meer leuke dingen om te doen, behalve theater of shoppen tenslotte. 


© KH

Wednesday 11 July 2012

Wie ben je werkelijk?



Gisteravond keek ik, zoals elke dinsdagavond, weer naar het KRO programma 'over de streep'.  
Jongeren vertellen niet altijd wat ze meemaken in hun leven en laten niet het achterste van hun tong zien, doen zich anders voor dan ze in werkelijkheid zijn. De vraag die de mensen van deze Challenge dan ook regelmatig stellen is: Who are you really?

Dat bracht mij aan het denken. Wie ben je werkelijk? Wie ben ik werkelijk? Wie zijn wij werkelijk?
In het dagelijks leven krijg je van veel mensen te horen hoe zij jou zien. Zij leggen je als  het ware hun stempel op. Zij hebben voor zichzelf al hun beeld over jou bepaald, nog voordat ze werkelijk weten of moeite doen te weten te komen, hoe jij werkelijk bent, of in elkaar zit. Maar ook om zichzelf te laten zien. Mensen oordelen of veroordelen anderen graag blijkbaar. Zo zit de huidige maatschappij, helaas, nu eenmaal in elkaar.
Je bent een flapuit, een druktemaker, een regelneef, een schooljuf, een kattekop, een kreng, een wijs iemand, of iemand die voor anderen klaar staat, je bent stil, of juist niet, je bent iemand waar anderen geen  hoogte van kunnen krijgen, je wordt aardig gevonden, of niet, maar vervelend en een bemoeial. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het begint vooral op de middelbare school, hoewel het er ook al op de basisschool heftig aan toe kan gaan. Je hoort erbij of niet. Er wordt nogal veel van je gevonden nog voor dat men je echt kent, of de moeite neemt je te kennen.
Je bent nogal veel: In andermans ogen. Mensen die jou waarschijnlijk diep van binnen niet eens echt goed kennen. Maar wel meteen klaar staan met hun oordeel over jou, of hoe jij in hun ogen bent.
Doe jij dat zelf ook? Ook als je er zelf een hekel aan hebt, hoe anderen dat over jou doen?


Bij zo'n Challenge day bij 'Over de streep' vragen ze op een gegeven moment: 'Als mensen me echt zouden kennen zouden ze weten dat...'
Wat zouden ze weten als ze jou echt zouden kennen?
Laat jij het toe, dat anderen jou echte, ware ik, mogen zien?

Als ik zelf er goed over na denk, roep ik altijd wel hard over mezelf: 'What you see is what you get', en in grote lijnen klopt dat ook wel, maar ik denk dat ik toch nog een groot aantal dingen wegstop, die ik niemand laat zien. Mijn onzekerheid, mijn angsten, sommige gedachten over mijzelf. Andere dingen in mijn leven.
Maar ik denk dat iedereen dat wel heeft. Het ergste vind ik het oordelen over anderen, zonder dat men de moeite wil nemen de ander echt te leren kennen.
Ikzelf ben op de middelbare school gepest. 2 jaar lang. Door meiden die mij een makkelijk doelwit vonden.
Je draagt dat altijd met je mee al is het haatdragende er al jarenlang af, gelukkig wel. Het heeft mij wel gevormd tot de persoon die ik nu ben, denk ik. Samen met andere dingen uit mijn leven uiteraard.

Zelf probeer ik niet te oordelen over anderen. Natuurlijk ben ik ook maar een mens, maar ik merk dat zodra iemand anders tegen mij iets zegt over een ander, die ik niet ken, of diegene ook niet eens, ik meteen in de verdediging schiet. Of dat komt doordat ik zelf gepest ben? Ik weet het niet. Ik weet wel dat zo'n tv programma veel los maakt, niet alleen bij deze scholieren, maar ook iedere week weer bij mij.
En dat is alleen maar goed. Een 'beetje' meer nadenken over wat je doet en hoe je doet tegen anderen is nooit verkeerd!

© KH

Monday 9 July 2012

Ik wil niet altijd maar sterk zijn


Soms ben ik ineens boos en verdrietig tegelijk. Boos omdat de instantie die daarvoor aangewezen is, niet luistert, niet doet wat zij moet doen, verdrietig omdat het is zoals het is en ik het niet kan veranderen, laat staan het al geaccepteerd heb. En dat is raar. Denk ik dat ik dat allang gedaan heb, blijkt dat op zulke momenten in mijn leven dat het niet zo is.

Ik heb al vele blogs geschreven over Lief en zijn autisme. Maar soms word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Dan gebeurd er iets, of lees ik zijn eigen blog en denk ik na. Hij snapt het nog niet, of hij is er nog helemaal niet mee aan het werk zoals hij of ik denken dat hij is. Hij denkt van wel, maar of  hij schrijft het verkeerd, of ik lees het verkeerd. Hij wil zich niet meer druk maken over het 'reilen en zeilen in huis'. Nee, dacht ik al lezende, dat laat hij al tijden aan mij over. Ik zucht en voel dat mijn ogen zich alweer vullen met tranen, net zoals het afgelopen weekeinde. En hij weet van niks. Natuurlijk niet, hij voelt dat niet aan. Mijn partner heeft autisme.

De man van het GGZ heeft dus gezegd dat ik mijn leven lang, of zijn leven lang beter gezegd, hem moet aansturen. Ik was het daar absoluut niet mee eens. Nog steeds niet. Ik ben ervan overtuigd dat een instelling als het GGZ mensen met een autistische contactstoornis, die echt niet dom zijn, in tegendeel, dingen kunnen aanleren. Dus ook om zelf dingen te leren doen. Zodat een partner ze niet meer hoeft aan te sturen.
Ik haal iedere keer het voorbeeld aan van de lichtblauwe overhemden van Lief. Toen hij nog op zichzelf woonde, voor ons samenwonen, hingen in zijn kast tientallen blauwe overhemden. Met strepen, zonder strepen, met ruiten, allerlei soorten maar allemaal lichtblauw. Ik verwonderde mij erover, maar nee, er ging geen licht branden, toen niet. Voor Lief bleek het (achteraf) gewoon makkelijk te zijn. Je pakt elke ochtend een schoon lichtblauw overhemd uit je kast en je hoeft niet na te denken over wat je aan moet trekken. Past op elke broek. Logisch. Toen hij mij leerde kennen, leerde hij ook dat hij heel wat meer was dan die man met die lichtblauwe overhemden. Hij keek verbaasd in de passpiegel en verwonderde zich over hoe hij er ook uit kon zien. Ik zie nog de tranen in zijn ogen toen hij zag hoe leuk hij eruit zag. Achteraf mijn 'fout'. Als je van fout kunt spreken. Ja, hij zag er leuk uit, maar de chaos was begonnen.
Hij wist niet meer wat hij aan moest trekken, niet meer op de automatische piloot.
Het begin van het aansturen.

Afgelopen zaterdag gingen wij een dagje naar 's Hertogenbosch. Ik ben dol op reizen met de trein en terwijl ik naast Lief zit en dit zeg en opmerk dat we toch zoveel gemeen hebben, zegt Lief: 'Hmhm'. Een begin van een hele dag met soortgelijke conversatie. Op het terras moet ik Lief aansporen tot conversatie. Ik praat hij luistert. Tenminste, dat denk ik. Zo ook lopende in de stad. Waar ik heen wil gaat hij. Alles is goed. Voor veel vrouwen het ideaal beeld, zo weet ik. Maar zo stil. Als ik niet zou praten zou het een hele stille dag geweest zijn. Ik denk wel dat hij geniet op bepaalde momenten, maar laat het niet blijken door wat te zeggen. Hij houdt ook van winkelen, maar ik krijg er de laatste tijd een rottig gevoel bij. Hij loopt mee, zegt weinig, is aanwezig en dat is het.


Hij is lief, mijn Lief, voor mij. En als hij ziet dat ik het moeilijk heb, wil hij wel zijn armen om me heen slaan, maar dan, dan weet hij het ook niet meer. Want ik ben de rots, ik ben het houvast. Wat als ik het ook niet meer weet? Als een hulpverlenende instantie mij zegt dat ik maar even de rest van zijn leven hem aan moet sturen, mijzelf vergetend, waar het op neer komt in feite want ik heb nog 2 pubers ook over aansturen gesproken, en die instantie biedt geen enkele hulp verder, waar blijven we dan? Waar is die hulp?
En meteen spreek ik mezelf streng toe: Je zegt zelf dat alles gebeurd voor een reden, dan zal dit ook wel gebeuren voor een reden. Je wordt er sterker van, ja nog sterker dan je al denkt te zijn. Dus hup, schouders recht, schudt die last er vanaf en recht je rug! Je krijgt niet meer dan je dragen kunt.
Adem in adem uit, en gaan!

Alle clichés ten spijt, het valt niet altijd mee, daarom is het fijn het even van me af te kunnen schrijven. Ik kan nergens anders terecht, niet bij een instantie, je familie wil je er niet mee lastig vallen en zo'n instantie... tja...
En laten we wel wezen, een potje janken lucht misschien wel op maar je krijgt er zo'n koppijn van!

© KH

Sunday 8 July 2012

Muziek op zondag, Vaughan Williams



De Engelse componist  Ralph Vaughan Williams leefde van 1872-1958.
Al op jonge leeftijd legde Vaughan Williams veel liefde en talent voor muziek aan de dag. En nadat hij de Engelse volksmuziek had leren kennen, was zijn creativiteit niet meer te stuiten.

Ralph Vaughan Williams werd op 12 oktober 1872 geboren. Zij vader overleed toen  hij pas 2 jaar oud was en zijn moeder was de kleindochter van de beroemde Josiah Wedgwood en haar oud-oom was niemand minder dan Charles Darwin. Tijdens zijn schoolopleiding maakte Williams kennis met (alt-)viool, piano en orgel en bracht hij 2 jaar door aan het Royal College in Cambridge. In 1895 ontmoette hij Gustav Holst en de mannen werden vrienden voor het leven.
Williams wist dat hij componist wilde worden en keerde terug naar het Royal College of Music en in 1897 gin hij naar Berlijn om er bij componist Max Bruch te studeren. Hij verdiepte zich verder in de Engelse Volksmuziek en gaf daarmee toe aan een jeugdliefde voor hyme, Christmas Carols en 15e en 16e eeuwse madrigalen. Samen met Holst begon  hij oude liederen uit te schrijven, het begin van een jarenlange samenwerking. hij reisde naar Parijs waar hij bij componist Maurice Ravel studeerde.

Hij ontdekte dat de Amerikaanse schrijver Walt Whitman zijn liefde voor het platteland deelde en koos toen een aantal van zijn gedichten als uitgangspunt voor zijn A sea symphony (1909) In die tijd componeerde hij ook Fantasia on a theme by Tomas tallis en een opera Hugh the Drover. Zijn kracht lag bij de verheerlijking van  het Engelse platteland. Aan de vooravond van de Eerste Wereloorlog voltooide hij A London Symphony. Hij diende bij de medische troepen en werd muziekdirecteur bij de Britse strijdkrachten in Frankrijk.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Vaughan Williams mee aan de propagandafilms en componeerde muziek voor de film Scott of Antarctic. In 1951 overleed zijn vrouw die al jaren ziek was. Twee jaar later trouwde hij filmster Ursula Wood. Hij was inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste symfonieschrijvers van zijn tijd: hij voltooide zijn laatste: no 9 , toen hij al 85 jaar oud was. Toen  hij overleed in 1958 werd  hij geëerd als een van de grootste Engelse componisten en bij gezet in de Westminster Abbey.













© KH

Saturday 7 July 2012

Quotes and Pics 30

Alweer de 30e quotes and pics! Ik maak al heel lang zelf plaatjes op de pc en sinds een paar jaar quotes and pics, maar sinds ik op Blogger ben maak ik er een wekelijks blog over. Ik ben er nogal wat tijd mee kwijt, het juiste plaatje bij de juiste tekst te zoeken, of andersom. Soms gebruik ik mijn eigen foto's, een heel enkele keer een eigen tekst, maar steeds probeer ik vooral mooie teksten en plaatjes/foto's te gebruiken en inspirerend te zijn. Ik hoop dat het lukt. Voor mijzelf brengt het vooral veel plezier met zich mee buiten het feit dat de teksten tot nadenken stemmen. Ik hoop voor anderen ook. Ik ga er in ieder geval nog graag mee door! :)











© KH