Tuesday 3 July 2012

Er zijn ergere dingen in de wereld


Dit wordt een mijmerblogje, ik voel het. Ik mijmer wat af zo op een dag. Jongste zoon heeft zoals ik al een tijd terug zei,  geen stress in zijn leven. Hij is een oude, wijze ziel. Of hij heeft een oude wijze ziel, dat kan ook. Hij is 15 en soms denk ik wel eens: Je bent zo wijs. Sinds vorig jaar zomer heeft hij zijn haren laten groeien. Hij heeft een bloedhekel aan de kapper, van kleins af aan eigenlijk al. Maar hij wil kok worden. Je kunt niet in de keuken staan, met lange haren, hoe mooi ze ook zijn. Zijn haren zijn inmiddels langer dan de mijne. Hij heeft hetzelfde, dikke haar als ik. Alleen blonder.

Jongste heeft altijd blond haar gehad. Als ukkie heel lichtblond met felle blauwe ogen, nu donkerblond en zijn ogen veranderen soms, gek genoeg, van blauw naar groen of grijs. De rest van ons heeft bruin haar met bruin/groene ogen. Jongste lijkt op mijn vader qua uiterlijk. Hij hoopt dan ook op een knalrode snor, zoals opa had. Maar goed, zijn haren. In het begin zei ik nog wel dat hij eens naar de kapper moest gaan, hij kon zo toch niet in de keuken staan, met dat lange haar. Maar kennelijk zeiden ze er op school ook niks van en zijn haar bleef lang. En eigenlijk, hoe langer het werd, hoe mooier ik het vond. Het begon wel voor zijn ogen te hangen en piekte een beetje in zijn nek, maar als hij me dan aan keek en met zijn hand door die lok voor zijn ogen streek kwam er een mooie slag in. 'Je haar wordt mooi', zei ik en dan zei hij: 'Ik denk dat ik het maar laat knippen, want jij vindt het mooi'. Verdikke, dát is het dus, ik moet zeggen dat ik het mooi vind! Dan gaat hij wel naar de kapper. Zo werkt dat met pubers, hoe kan ik dat nou al vergeten zijn?
Vandaag besloot hij dat er maar de schaar in moest. Deze week gaan de jongens met hun vader naar Frankrijk en omdat het daar de komende weken zo'n 30 ° C lijkt te gaan worden vond hij dat het tijd werd de kapper op te gaan zoeken. Hij heeft er ook nog eens een vreselijke hekel aan als ik foto's van hem maak, maar vanmorgen mocht ik zowaar foto's maken, voor een 'voor en na' de kapper vergelijk. Hij ging er helemaal voor staan: 'Wacht even  hoor, even mijn haar goed doen', zei hij. Stiekem moest ik lachen maar ik hield wijselijk mijn mond, anders geen foto's!
Hij is naar de kapper vertrokken met zijn broer, die in eerste instantie zijn haar wilde laten millimeteren. Doodzonde, want hij heeft ook al zo'n mooie kop met haar! Ik wacht maar af meer kan ik niet doen. Het is hun eigen haar tenslotte.

Kleine kinderen worden groot. Had ik ooit nog de beslissing over hun haren, nu al jaren niet meer.
Gelukkig maar.
Straks is het hier 3 weken rustig, geen geruzie en gemopper, geen gezeur over het eten, of elkaar plagen. Maar ik zal ze ook missen. Hoe lekker het ook is, even 3 weken rust, het blijft wel gek. En ik ken mezelf, ik maak me toch een klein beetje zorgen of alles goed gaat. Gezien alles wat er de laatste tijd in mijn omgeving gebeurd sta ik nergens meer van te kijken. Maar ik hoef me geen zorgen te maken als mijn kids leuk op vakantie met hun vader gaan natuurlijk. Er zijn ergere dingen in de wereld.

Dat bleek toen ik vandaag kennissen hier uit de straat tegen kwam. Ik vroeg aan ze of ze vakantieplannen hadden. 'Nee', zegt zij, 'Er is bij hem een maand geleden maagkanker ontdekt dus we blijven thuis, hij zit nu aan de chemo. Gelukkig lijken we er op tijd bij te zijn, maar hij moet ook nog geopereerd worden.' Dan komt hij erbij staan, vrolijk lachend, grappen makend en pretlichtjes in zijn ogen. 'Ja', zegt hij, 'Ik kan er wel heel de tijd om gaan staan te janken, maar wat schiet ik daar mee op? Het is toch zo! Ik kan beter positief blijven en blij zijn dat ik er op tijd bij was.' En daar heeft hij weer gelijk in. Maar wat een schrik moet hij gehad hebben.
We staan met zijn 3en te praten en hij zegt nog: '1 op de 3 mensen krijgt tegenwoordig kanker, nou wij staan hier met zijn 3en dus dat klopt!' en hij schatert het uit. Zijn vrouw kijkt hem aan en lacht als een boer met kiespijn. 'Je gaat anders denken hoor', zegt hij nog, ' Komt mijn pensioen overzicht binnen denk ik: nou valt mee, krijgt ze toch nog wat.' Weer die lach. 'Heb ik verdorie nog ik weet niet hoeveel vakantiedagen over! Nooit opgenomen! Ben ik toch al die jaren stom bezig geweest! Altijd maar werken en nooit genieten! Maar ja, nu heb ik tijd zat!' En weer schatert hij het uit.
Het is heel knap als je zo kunt denken. Een paar jaar geleden dacht een vriendin ook zo. Ze was vrolijk, opgewekt en optimistisch. En heeft het zo nog een paar jaar weten te rekken! 
Ik hoop dat hij het niet alleen een paar jaar weet te rekken maar deze akelige ziekte uiteindelijk overwint. 


Inmiddels zijn de kids weer terug van de kapper. Oudste heeft nagenoeg hetzelfde maar dan korter en iets meer kuif en Jongste heeft tot mijn verrassing nog steeds lang haar, maar nu met een model erin. Het staat hem echt ontzettend goed. Nog even en hij is al langer dan Oudste die twee en half jaar ouder is. Ik mag van allebei foto's maken van 'na' en natuurlijk moeten ze daar gekke bekken bij trekken. 
Ikzelf heb weer een raar gevoel in mijn buik. Zoals ik altijd heb als ze weg gaan. Of dat nou zoals vroeger scoutingkamp is, of zoals nu met hun vader meegaan op vakantie. Dan denk ik: Laat ze veilig weer terug komen, er kan zoveel gebeuren. Om dat meteen weer weg te duwen en te denken: nee! Ze krijgen het heel fijn en ik ga me eens een keer géén zorgen maken! Zij gaan het leuk hebben en ik ga ook leuke dingen doen, als ik niet hoef te werken, zo! 


Ksst!  Weg met die beren! Er zijn ergere dingen op de wereld!


© KH

2 comments:

Christiaan said...

Natuurlijk gaan we ze missen, maar er zijn geen beren op ons en hun pad! Voor je het weet zijn ze alweer terug en zijn we weer aan het werk of naar school.

Kati said...

hee! Zo snel wil ik niet dat t gaat hoor! Eerst nog vakantie! :D