Het werk mee naar huis 2

Ze had de hele ochtend al zo’n naar gevoel. Er stond iets te gebeuren alleen wist ze nog niet wat. Ongerust reed ze naar haar werk nadat ze zorgvuldig de deur achter zich afgesloten had. Het zat haar niet lekker.
Ze deed haar werk met plezier. Al jaren waren haar oudjes haar lust en haar leven. Ze had wat je noemde, plezier in haar werk. En ja, ze nam haar werk eigenlijk ook wel eens mee naar huis. Niet vaak, zo min mogelijk eigenlijk. Dat kon ook niet, je moest het zo veel mogelijk gescheiden houden. Dat was vaak lastig, maar zij kon het soms gewoon niet anders, soms was er een ‘geval’ en dan kon ze niet anders dan er thuis ook nog mee bezig zijn.

Bij de meneer waar ze vandaag heen ging was het eigenlijk niet veel anders. Thuis dacht ze regelmatig aan hem. Hij ging zo hard achteruit. Geen familie meer eigenlijk, alleen een hele verre neef die zo min mogelijk moeite wilde doen voor zijn oom. Triest eigenlijk, dacht ze, dat als je oud bent er zo weinig naar je om gekeken wordt. Laatst nog, zo’n half jaar geleden, die mevrouw in dat oude boerderijtje. Het had haar heel wat gekost om alles te regelen voor die mevrouw. De uitvaart, de bloemen, de laatste rustplaats, ze regelde het allemaal. Hoewel het niet bij haar werk hoorde maar och, ze had verder toch niets om handen en ze deed het graag. Het was het minste wat ze nog voor deze mensen doen kon.

Aangekomen bij de bejaardenwoning van de meneer, keek ze eerst even door het raam naar binnen. Meestal zat hij haar al op te wachten aan de eetkamertafel voor het raam, maar vandaag was het duister binnen. De gordijnen achterin de kamer waren nog gesloten zelfs en ze kreeg een benauwd gevoel van binnen. Eerst belde ze maar aan en eigenlijk meteen daarna stak ze de sleutel voor noodgevallen in het slot. Ze rook het al toen ze binnenkwam. Een weeïge lucht benam haar de adem. Dit was niet goed. ‘Meneer van Dalen’, riep ze met heldere stem. Geen gehoor. Ze liep voorzichtig de kamer in. Het rook er muf en doods. Ze opende de slaapkamerdeur en daar lag hij, meneer van Dalen, in zijn bed met zijn pyjama nog aan. ‘Och, meneer van Dalen toch’, hoofdschudde ze. Het moet kort nadat zij een week geleden vertrok hier gebeurd zijn, zo dacht ze. Snel controleerde ze het lichaam op eventuele bloed of andere vlekken. Niets, gewoon een hartaanval dacht ze, gezien zijn lichtblauwe lippen.

Even later reed ze met haar autootje naar huis terug. Ze was een beetje somber maar ook blij gek genoeg. ‘Het is een mooie leeftijd, meneer van Dalen’, babbelde ze, ‘96 is niet gek hoor’.
Weer thuis opende ze de voordeur. Maar goed dat ze een beetje achteraf woonde, dacht ze en ze giechelde een beetje om die gedachte. ‘We zijn thuis’! Riep ze de woonkamer in. ‘Lukt het’? Vroeg ze onnodig. Met de arm om haar nek geslagen strompelde ze met meneer van Dalen de woonkamer in. ‘Zo, we zijn er hoor’, zei ze. ‘Het viel nog niet mee hè meneer van Dalen? Maar welkom thuis hoor! Ga maar lekker zitten’. Met een plof zakte het lichaam van meneer van Dalen in een leunstoel, naast mevrouw Wijnands die een maand geleden overleden was aan complicaties van een fractuur. Op de bank zaten tegen elkaar aan gezakt de lichamen van de mevrouwen van Dijk en Broeders. En in een tuinstoel zat meneer van Dongen nog. ‘Het wordt nog gezellig druk’, lachte ze terwijl ze haar jas uittrok.
‘Toch gezellig, zo mijn werk mee naar huis kunnen nemen’, ze giechelde als een schoolmeisje om haar eigen grapje terwijl ze naar de keuken liep voor een kopje thee.

Een argeloze voorbijganger merkte de ongelooflijke stank op die bij de woning vandaan kwam en liep snel door, zonder er erg in te hebben, wat zich binnen afspeelde.

© KH