Het werk mee naar huis

Jarenlang deed ze haar werk al met veel plezier. Natuurlijk was ze onderbetaald en ondergewaardeerd, maar niet door de mensen waar ze dag in dag uit over de vloer kwam. Daar bood ze een luisterend oor, een arm waar nodig en als ze weg ging was ook het huis of appartement weer schoon. De oudjes, zoals ze hen liefkozend noemde, waren een deel van haar leven geworden. Bij de meesten was ze al verscheidene jaren kind aan huis en behoorde ze bijna tot het meubilair zoals 1 van haar meneren gekscherend tegen haar zei.

Altijd was er een bakje koffie, en zelfs soms een glaasje vers uitgeperst sinasappelsap voor ze begon. ‘Je moet wel aan jezelf denken hoor’, zeiden ze dan. ‘Vitamines nemen’. En dan werd er een glas sap voor haar neer gezet.
Soms liet ze honden uit als haar mensen slecht ter been waren of werden. Door weer en wind fietste ze de hele stad door, soms zelfs buiten werktijden als haar oudjes weg moesten en er een hond uitgelaten moest worden en de kinderen van de oudjes niet beschikbaar waren. Ze bakte extra oliebollen op oudejaarsdag voor al haar oudjes en zo hadden zij ook wat lekkers bij de koffie.

Alleen als haar oudjes wat mankeerden, bleef ze er thuis mee rondlopen. ‘Je moet je werk niet mee naar huis nemen’, zo werd er tegen haar gezegd. Niet alleen door haar vrienden en familie maar ook haar werkgever. Ze vond dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ze gooide haar ziel en zaligheid in haar oudjes en dan moest ze thuis de knop ineens omgooien? Ze probeerde het op de terugweg naar huis uit. Knop omzetten. Als ze op de fiets stapte zette ze in gedachten een knop om. De hele weg had ze de tijd om het van zich af te zetten. De ene keer lukte het beter dan de andere keer. Het lag er maar net aan wat haar oudjes haar verteld hadden. De ene mevrouw werd zo vergeetachtig, de andere had nachtmerries, weer een ander werd depressief van de donkere dagen. Het maalde maar rond in haar hoofd. Iedere dag weer een ander oudje en ieder dag weer andere verhalen. Over korten van het pensioen, over korten in de Zorg, over kwaaltjes. Het liefst zorgde ze de hele tijd ervoor dat ze niets te kort kwamen. Je werk niet mee naar huis nemen, pff het was echt makkelijker gezegd dan gedaan, zo vond ze.
Ze ging het helemaal over een andere boeg gooien!

‘Lust u nog een bakje koffie? En u ook?, genietend van het gekeuvel schonk ze nog koffie in. Op de bank zaten de mevrouwen van dinsdag en donderdag druk in gesprek, in de leunstoel de meneer van maandag en op de andere stoel de mevrouw van vrijdag. Het was een gekakel van jewelste. De meneer van maandag zei tegen de mevrouw van vrijdag: ‘Wat een herrie, ik kan niets verstaan met al dat gekakel door elkaar, dat wil niet met mijn hoorapparaat hoor. U moet iets harder praten!’
Het ging over kwaaltjes, politiek en zorg, pensioen, de foto’s van de kleinkinderen waren al uit de tassen gevist.

En terwijl ze de jassen van haar oudjes ophing en glimlachend naar ze keek dacht ze: ‘Wie zei ook weer dat ik mijn werk niet mee naar huis mocht nemen’?

© KH

(enige gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval)