Wednesday 31 October 2012

Stilte

Stilte
In de stilte coupé
Van de trein
Fluisterende stemmen
Ongemakkelijke
Stilte

Stilte
Aangenaam
Naast elkaar
Genietend
Van een mooie
Zonsondergang

Stilte
Over een
Vochtig, mistig
Weiland
Waar koeien
Grazen

Stilte
Verstilde stemmen
Verstikt
In verdriet
Vastklampend
Aan elkaar

Stilte
Overal
Maar nooit
Echt nooit
In mijn
Hoofd

© KH

Tuesday 30 October 2012

Sunday 28 October 2012

Muziek op zondag, the Last Post

Het laatste eerbetoon aan mijn oma. Deze laatste dag van de week is de wake, morgen de uitvaart. Ik wil me ook even verontschuldigen bij mijn medebloggers dat ik deze afgelopen week minder bij jullie bij komen lezen en reageren. Mijn hoofd was even elders zoals jullie zullen begrijpen. Ik hoop er de komende tijd weer wat meer tijd voor te kunnen vrij maken.

De muziek waar oma van hield, dat wil ik jullie niet aandoen, ;-) Sorry oma, dat wil ik niemand aandoen, James Last, is nu niet echt muziek waar iedereen van houdt. Duitse Schlagers ook niet. Ik weet ook niet of je daar de laatste tijd nog naar luisterde, het zal meer André Rieu geweest zijn. De muziek die er morgen gezongen wordt is die van het kerkkoor waar mijn moeder ook lid van is, het voltallige koor zal wel aanwezig zijn, vermoed ik.
De meest gedraaide songs op een begrafenis wil je ook niet: Time to say goodbye, kan ik echt niet meer horen! Vreselijk draak van een nummer! Maar wat dan wel?

Een aantal afscheidsnummers met kippenvel:













© KH


Saturday 27 October 2012

Quotes and Pics 46

Deze Quotes and Pics is gewijd aan het overlijden van mijn oma. Het gaat over leven, overlijden en herinneringen aan... Dingen die mijn herinneringen 'triggeren', mijn doen denken aan, enz. Ik heb gebruik gemaakt van eigen foto's, en de quotes zijn (sorry voor de liefhebbers van Nederlandse teksten) in het Engels. Ik had door alle emoties geen puf ze deze week dubbel te maken, sorry.


Spreekt voor zich vond ik


oma's tuin vol madeliefjes, bracht deze quote tot stand


Tja, dat doe ik ook, praten tegen de wolken/lucht/hemel.


Gelukkig is alles gezegd, wat gezegd moest worden

http://oi47.tinypic.com/166lnqr.jpg
En daar is geen woord van gelogen!
Oma hield zo van orchideeën, en ik heb dat nu ook. Mijn huis staat vol orchideeën, mijn hoofd zit vol gedachten aan oma. En dat zal nog wel even zo blijven.

© KH

Friday 26 October 2012

I see you

There's a cold wind blowing
I feel a shiver down my spine
My heart is bleeding
With every leaf that falls
I miss you more and more

Even though I know in my heart
You had to go away
To a place we can not follow
It doesn't hurt any less 
Knowing we'll never see you again

I hear a crow scratching
A lonely sound it seems
The wind is whispering
Through the remaining leaves
Is it your voice or just a rustling

I see your face in my mind
I hear your voice in my head
I feel the touch of your hands
It will all fade as time goes by
But I will never forget

© KH


Er waait een koude wind 
Ik voel een rilling over mijn rug
Mijn hart bloedt
Met ieder blad dat valt
Mis ik je meer en meer

Hoewel ik weet in mijn hart
Dat je weg moest gaan 
Naar een plaats waar we niet kunnen volgen
Het doet niet minder pijn 
Weten dat we je nooit weer zien

Ik hoor een kraai krassen
Een eenzame geluid zo lijkt het
De wind fluistert
Door de overgebleven bladeren
Is het je stem of gewoon een geritsel

Ik zie je gezicht in mijn gedachten
Ik hoor je stem in mijn hoofd
Ik voel de aanraking van je handen
Het zal allemaal verdwijnen na verloop van tijd
Maar ik zal nooit vergeten

© KH

Wednesday 24 October 2012

Leegte

Er ligt een schaduw in het bed
Een schaduw van wat ze ooit was
Klein en kwetsbaar
Aan het eind van haar Latijn

Er staat een schaduw naast het bed
De schaduw steekt zijn hand uit
Fluistert zachtjes
'Tijd om te gaan, mijn schat'.

De schaduwen van de kamer verdwijnen
Als het licht op stijgt
Twee schaduwen, samen één
Een glimlach op haar gezicht achterlatend

Bij ons een leegte

© KH


Dit gedicht schreef ik vanmorgen vroeg, nog voor ik wist dat mijn oma gisteravond laat op 90 jarige leeftijd, was overleden. Ik zal haar missen! Dag oma.

Tuesday 23 October 2012

Mijn oma

Raar idee. Na 45 jaar kan het deze week over zijn. Ik ben zo trots op het feit dat ik nog een oma heb. Maar oma, die al 90 is en nog helemaal op zichzelf woonde, werd ziek. Ze kreeg een hersenbloeding en moest naar een verzorgingstehuis. Mijn moeder belde me vanavond weer op. Oma ligt weer in het ziekenhuis en dit keer kan het wel eens afgelopen zijn. Deze week al. De laatste keer dat oma nog wat zei was dat ze wilde dat mijn moeder ook voor haar bloemen bij het graf van opa neer zou zetten. Opa, al 46 jaar niet meer onder ons, zou aanstaande donderdag 25 oktober jarig zijn. Mijn moeder zou er niet verbaasd over staan als oma dan zou besluiten te 'gaan'.
En ik, ik moet er niet aan denken nog eigenlijk, al weet ik dat oma op is. Moe is, en niet meer beter kan worden.
Een leven zonder oma... wat zal dat leeg zijn. Kaal. Ook al zag ik haar niet heel vaak, omdat ik nu eenmaal ver van mijn familie woon.

Ik ben zo blij dat ik meteen de eerste week dat oma in het verzorgingstehuis zat bij haar op bezoek gegaan ben. Oma had de hersenbloeding gehad en was liever geworden, had humor gekregen. Oma is, zoals dat zo mooi heet: Sociaal onhandig. Ze wil het liefst alleen zijn, niet de gang of de straat op bij andere mensen. Familie is goed, vreemde mensen niet. Ook haar manier van doen was zo, maar nu ze die hersenbloeding gehad had, was ze wat 'losser'geworden. Ze lachte veel. Maakte grapjes. 'Ha m'n schat', zei ze toen ik binnenkwam. Ze lachte, ze praatte veel over opa, en dat ze een aantal keer dingen herhaalde, och dat ben ik wel gewend met mijn werk. Toen we weggingen zei ik nog of ze wel wist hoeveel ik van haar hield: 'Ik hou ook van jou', zei ze. Ik gaf haar een dikke knuffel (waar ze eigenlijk niks van moet hebben) en een paar dikke kussen. 'Dag oomsje, tot gauw', zei ik. Maar tot gauw, ik denk het niet meer. Oma gaat ergens heen waar ik haar voorlopig althans, nog niet ga volgen.

Ik ga haar zo vreselijk missen, ze is er nog, maar ik weet dat ze bezig is met dit leven voor het eeuwige om te wisselen, om naar de man te gaan die ze al 46 jaar zo vreselijk heeft moeten missen, naar opa.
Ik zal je missen, oma.



© KH

Sunday 21 October 2012

Muziek op Zondag: Rock Ballads

Op zondagochtend luister ik graag naar Arrow Classic Rock (als ik niet naar Classic FM luister).
Dan zenden zij namelijk Rock Ballads uit. Heerlijke zondag ochtend muziek. Easy listening maar dan niet te flauw, met een lekker randje en een beat. Ik hou er van. Sowieso heb ik steeds vaker Arrow aan staan. Het bevalt me stukken beter dan het geklets van menig DJ en de poppy muziek die ze draaien.









Of dit echt rock is weet ik niet maar het kwam gisteren voorbij en ik vind dit toch zo mooi, kippenvel iedere keer weer:



© KH

Thursday 18 October 2012

Piekeren en loslaten



Mijn grootste valkuil is het piekeren en vergeten op tijd los te laten van zaken. Wat dan ook. Zodra er wat gebeurd wat niet gaat zoals 'moet' gaan mijn radertjes draaien en blijven draaien. Ik voel het meteen in mijn buik, de beruchte steen komt dan terug in mijn maag. Het voelt niet goed, lichamelijk niet maar geestelijk ook niet. Ik weet het en toch kan ik het niet loslaten. Waarom? Ik heb werkelijk geen flauw idee.

Het is vooral lastig voor mezelf. Zodra er iets gebeurd wat me van slag brengt, blijf ik er over doorgaan. Ik kan het niet zo maar van me afzetten. Het raakt me. Vooral als het over personen gaat die mij van dingen beschuldigen, of me zeggen anders te zijn, dan ik ben, of dan ik mezelf zie. Zij zien mij op 1 manier en ik denk: Maar zo ben ik toch niet. Zij zeggen dat het te confronterend is voor mijzelf, maar is het dat wel? Ik ben nu al zolang bezig om aan mezelf te werken, niet meer zo te willen zijn zoals ik voorheen was, dat ik gewoon niet geloof dat wat zij van mij denken/vinden waar kan zijn. Egoïstisch? Ik? Ik kan wel eens wat vergeten, we worden allemaal ouder tenslotte, maar is dat egoïsme? Ooit dacht ik aan alles en iedereen, sloeg geen verjaardag over, stuurde kaarten, belde iedereen. Maar als je de enige bent bijna, en men doet het niet als jouw kinderen jarig zijn, of jijzelf, dan laat je dat wel uit je hoofd voortaan. Dat is geen egoïsme, dat is zelfbescherming. Ik denk dat het dat is: Zelfbescherming. Mijn hoofd te vaak gestoten hebben en voortaan wat voorzichtiger willen zijn en dat nog steeds niet altijd zijn. En dan nog het verwijt krijgen dat je alleen maar aan jezelf denkt terwijl je, laten we wel wezen, die personen alleen maar via online contact kent en niet eens 'in real life'.



Online contacten heb ik altijd zeer waardevol gevonden overigens. Het heeft mijn leven verrijkt. Toen ik in een vreselijke dip in mijn leven zat, hebben zij me enorm geholpen. Alleen moet het niet doorslaan. Het moet niet claimen worden. De persoon aan de andere kant van het beeldscherm blijft altijd wel een persoon van vlees en bloed, die je kunt raken, ook al zie je elkaar niet. Als je vervolgens niet goed met elkaar omgaat, dan ik het klaar denk ik. Dan kun je maar beter het contact verbreken. Hoewel ik daar dan weer goed ziek van kan zijn. Je deelt lief en leed en in hoeverre wordt dat niet tegen je gebruikt na het verbreken van dat contact? Je vertrouwt erop ja natuurlijk, dat het vertrouwelijk blijft, maar er blijven altijd mensen die vreemd reageren, op een manier zoals jijzelf nooit zou doen.

Ik denk zelf altijd: Reageer op anderen, online contacten of Real life, altijd zoals je zelf benadert zou willen worden. Dan kan het niet mis gaan. Helaas zijn er altijd mensen op uit om te treiteren, een perfecte wereld bestaat helaas nog niet. Loopt het stuk, zo'n internet vriendschap, dan ben ik aan het het piekeren wat ik verkeerd gedaan heb, al ligt het niet altijd aan mij. En dat moet ik ook leren loslaten. Vandaag las op Facebook deze mooie tekst:



Helemaal waar dacht ik. En nu los.... weg ermee, niet meer aan denken afgesloten hoofdstuk en weer wat geleerd. (hoop ik dan maar)

© KH

Wednesday 17 October 2012

De herfst van je leven



Zit je in de herfst van je leven?
Of is de winter al aangebroken?
Laat je je blaadjes al hangen?
Of kleuren ze nog mooi
Felrood
Okergeel
Alle kleuren die er
In de herfst te vinden zijn

Laat alle kleurschakeringen zien
Die er in de herfst zijn
Laat je blaadjes niet vallen
Blijf nog even
Ik kan je nog niet missen
En toch, ik weet dat je winter
Gekomen is

De winter van je leven
Is eigenlijk al aangebroken
Je denkt aan vroeger
Hoe het toen was
Aan hen die er niet meer zijn
En verlang je niet stiekem
Weer bij hen te zijn?
Alleen zittend in die nieuwe kamer

Als iedereen is vertrokken
En jij zit zo alleen
Alleen met je gedachten
Die steeds meer verward worden
Verlang je dan naar
Het andere leven?
Ook al weet je dat
Wij je nog niet loslaten kunnen?

Het is moeilijk, lieve oma,
Het leven, oneerlijk ook
Ik ben nu net zo oud
Als hij is geworden
Jij al 46 jaar alleen
En je verlangen naar hem
Is misschien nog wel heviger
Dan ooit

Ik weet dat ik moet beginnen
Met loslaten
Maar nu nog even niet.

© KH

Monday 15 October 2012

Rust herpakken

De laatste tijd merk ik weer aan mezelf dat ik me opgejaagd voel. Niet lekker in mijn vel, ik trek me weer teveel dingen aan die anderen van mij menen te moeten vinden. Ik neem niet weer de rust om mezelf te herpakken, te doen waar ik mee bezig was:namelijk mezelf te veranderen of te verbeteren, of beter gezegd, meer te doen wat voor mij goed voelt. voor zowel lichaam als geest. Vooral de geest heeft dat op dit moment heel hard nodig merk ik. 
Door allerlei gedoe (zie blog van gisteren ) heb ik last gekregen van allerlei dingen als bijvoorbeeld hyperventilatie, innerlijke onrust. Ik was goed op weg maar laat me keer op keer afleiden door mensen die wat van me willen en wat ik eigenlijk niet wil, of kan. Dat er dan onbegrip ontstaat, zegt meer over hen dan over mij maar ik trek me nu eenmaal veel te veel aan van mensen, altijd al gedaan en dat verander je niet snel. 

Vandaag zag ik een mooie tekst, en omdat ik dit blog vanmiddag met mijn smartphone wilde posten (wat niet ging) nu alsnog dit blog met de 10 manieren om gelukkig te zijn. 
Wel in het Engels, maar het kwam ook van een Engelse site. 




Een hele goeie, ik ga dit maar eens volgen en volhouden denk ik: Terug naar de basis, terug naar mezelf! 

© KH

Sunday 14 October 2012

Muziek op Zondag: Friends


Veel geleerd dit weekend terwijl de zondag nog voor me ligt. Vrienden die zich 'vrienden' noemen en vervolgens de inhoud van privémail op openbaar forum zetten vind ik geen vrienden. Voortaan beter mijn gevoel volgen dus. Doet even zeer maar het is en blijft een leerproces dat leven heet. Regel nr 1 van internet is mij geleerd door een wijs mens dat mail never nooit ergens mag verschijnen, hoe dan ook.
Kies je vrienden met wijsheid en volg je gevoel dus!

Vandaar deze Muziek op Zondag over Vrienden.

Koester je vrienden, degene die je echte vrienden zijn, door dik en dun.












© KH

Saturday 13 October 2012

Quotes and Pics 44, lastige vertalingen

Hoewel de meesten die mijn blog volgen graag wilde dat de quotes in het Nederlands gepost werden, merk ik dat er veel verloren gaat in de vertaling van de quotes die ik wil gebruiken. Deze week was er zelfs 1 bij die gewoon niet te vertalen viel. Daarom liet ik hem in zijn originele taal, zodat hij beter overkomt. De onderstaande quotes vind ik zelf sterker in het Engels, maar heb ze toch hier in het Nederlands neergezet, behalve die ene dan. Wil je weten hoe de Engelse versie is, kun je ze hier lezen.







Deze was dus niet te vertalen, het liep niet meer, zoals deze in het Engels:



en eigenlijk had ik dat met deze ook wel een beetje, lastige vertaling, loopt niet zo mooi als de Engelse, maar goed. Het schilderij van Rafael is dan wel weer heel erg mooi!



© KH

Friday 12 October 2012

Even stilstaan bij de dood van mijn vader

Het is vandaag alweer 9 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik stuur mijn moeder altijd even een kaartje, vaak met een eigen gedichtje erop maar van de week vond ik onderstaand gedicht en dat raakte me zo, dat ik het op een kaart geschreven heb, en aan haar gestuurd heb. Het voelde net of mijn vader dat aan haar stond te vertellen. 

Mijn lief mens

Vanmorgen was ik even heel dicht bij je
Je hart zei me dat je me voelde
Ik heb je teder aangeraakt.

Vrede en rust,
ik zou het je zó graag willen geven.
Ik zie hoe je worstelt, het moeilijk hebt.
Je tranen maken mijn vleugels soms nat
als ik in mijn poging je te troosten
heel dicht bij je ben.

Hoe graag zou ik je willen zeggen:
”stil maar, het komt wel goed”
Lief mens met wie ik al vele levens samen reis
je bent de volgende stap aan het zetten
op je lange weg.

In het donker is je pijn intens,
bijna niet te dragen.
Weet dat ik steeds bij je was, ben en zal blijven.
In een onuitputtelijke bron van troost en liefde
zetten wij sámen die volgende stap.

Veel liefs van je engel.

Elly Sablerolle


Sinds mijn vader overleed denk ik vaker na over dood of doodgaan. Hij had wel wat geregeld maar wij moesten nog best wel wat regelen. Zoals muziek en teksten en dergelijke. Ik ben nu zo langzamerhand alles aan het opschrijven voor het geval dat... Niet dat ik al van plan ben te gaan, maar dat scheelt weer voor mijn kinderen. Onderstaande gedichten vind ik zelf ook erg mooi: 

When I am dead, My Dearest

When I am dead, my dearest,
Sing no sad songs for me;
Plant thou no roses at my head,
Nor shady cypress tree:
Be the green grass above me
With showers and dewdrops wet;
And if thou wilt, remember,
And if thou wilt, forget.

I shall not see the shadows,
I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale
Sing on, as if in pain;
And dreaming through the twilight
That doth not rise nor set,
Haply I may remember,
And haply may forget.

Christina Rossetti

Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.

Mary Elizabeth Frye

Maar vooralsnog hoop ik ze nog lang niet nodig te hebben uiteraard al lees ik dit graag , zeker op een dag als deze. Mijn kaarsje brandt vandaag voor mijn vader. 


© KH

Tuesday 9 October 2012

Stilte

An inability to stay quiet is one of the most conspicuous failings of mankind. ~Walter Bagehot
 

Rust en stilte. Soms denk ik weleens dat ik nu echt oud aan het worden ben, of is het wijzer?
Vandaag las ik een artikel in de laatste nieuwe Happinez over de technologie en wijsheid. Het zette me aan het denken. We zitten met zijn allen steeds vaker en langer op de sociale media en we mailen wat af.
'Heb je mijn mail dan niet gekregen?' Hoe vaak hoor je die vraag niet? Gek genoeg moet je kennelijk ieder dag je mail checken en dan ook nog liefst een paar keer per dag! Stel je voor dat je iets mist!

Afgelopen weekend betrapte ik mezelf er ook weer op. 's Morgens zei ik het nog tegen Lief: 'Niet weer heel de dag achter dat ding hoor!' En voor we het door hadden was het alweer 4 uur in de middag! Weg weekend! Gelukkig hadden we 's morgens heel vroeg al een lange boswandeling gemaakt maar toch! Het is en blijft zonde van je tijd, ergens. Natuurlijk doe je (soms) wel leuke en nuttige dingen op dat 'rotding', en ik zeker zou niet zonder (meer) kunnen. Of toch? Ik moet ergens wel. Had ik eerst aan mijn rechterschouder een frozen sholder nu is de linker aan de beurt en moet ik internetminderen. Niet alleen omdat er meer is in de wereld dan social media maar ook omdat ik wel weer eens wat anders wil doen dan alleen maar achter mijn laptop zitten. Kunnen we dat nog? Zijn we met zijn allen niet gewoon verslaafden van onze tijd geworden? En vergroeid met onze laptops, smartphones en Ipads?

Stap 1 heb ik al gemaakt: Dé tip van Geertje Couwenbergh die het artikel voor Happinez schreef was: Zorg voor e-mailhygiëne. E-mail ooit bedacht om tijd te besparen, is inmiddels zelf een uit de hand gelopen tijdvreter. Dus voorkom als het ook maar enigszins kan, het checken van je mail aan het begin en eind van de dag. Beperk je mail verkeer tot enkele momenten per week. Ze gaf een voorbeeld van een automatisch antwoord dat ze ooit zelf instelde en dat heb ik, enigszins aangepast, een half uur geleden ook op mijn mail gezet. Niet meer uren achtereen achter die pc zitten.



Maar hoe zit het nu met mijn blog en de blogs die ik volg en graag wil lezen? En de social media? Wat heeft ze daar voor een tips voor? In ieder geval je tweets beperken. Wie zit er te wachten op onnozele Tweets? Wat interesseert het wat je vanmorgen gegeten hebt, gaat eten of wat je op dit moment aan het doen bent?
Volg maximaal een handvol blogs, zo zegt Geertje. Oei, een handvol. Doe aan Slow Media. Waar ze mee bedoelt: Schrijf je ook uit voor al die nieuwsbrieven. Tja, daar zegt ze me wat! Wat ooit interessant leek, gooi ik nu ongelezen weg. Zorg voor een netwerk dat echt iets te melden heeft en schroom niet om producenten van niksigheid te ontvrienden. Há! Kijk now we're talking!

Over de smartphone zegt Geertje: Zet je zogenaamde push-instellingen uit. Bepaal zelf wanneer je nieuwe informatie ophaalt, laat niet je apparaten dat voor je bepalen! Nuttige informatie die ik meteen aan Lief heb laten lezen.

En het allerbelangrijkste: Nooit, maar dan ook nooit in gezelschap je inbox of Facebook checken!

Dus als ik minder online ben, hahaha, ik moet er zelf alvast hartelijk om lachen, áls het me dus lukt bedoel ik, dan komt dat omdat ik aan het internetminderen ben. Of een dappere poging daartoe doe in ieder geval.
*zit op haar handen op haar stoel zich te verbijten en is helemaal niet verslaafd, hoe kom je daarbij*

Sterkte als je het ook gaat proberen!

© KH

Bron: Happinez nummer 6 over Stilte

Sunday 7 October 2012

Muziek op zondag: New Wave

In de jaren 80 was ik een tijdje, zoals ze dat noemden: New Wave. Niet zoals sommigen, mijn beste vriendin incluis, hun haren recht overeind à la Robert Smith van the Cure, maar toch wel in het zwart, met zwarte eyeliner en dan vooral de muziek. Ik hou er nog van op zijn tijd. Je had ook vreemde muziek soms, maar vooral als we uit gingen, als ik uit mocht van mijn ouders dan, in het New Wave café Upstairs, dan wist je niet wat je zag. Het dansje, wat meer stampen was, de in het zwart geklede mensen, en uitdossingen. Ik hield ervan. Maar de muziek, daarvan hield ik nog het meest.

Een paar voorbeelden (ik heb hier en daar nog wat op cassettebandjes staan)



Hier krijg ik nog altijd kippenvel van en ga meteen dat typische New Wave dansje doen:













© KH

Friday 5 October 2012

Herfststorm

Jagende wolken
Striemende regen
Een fietser trapt
Verwoed door de
Razende wind

Gierende wind
Drijfnatte kleding
Als ik binnen druip
Natte jassen
In de gang

Het waait zo hard
Dat niet alleen
Mijn haren verward zijn
Maar ook mijn
Gepieker bijna
Is weggewaaid

© KH

Wednesday 3 October 2012

Ik ben ik, take it or leave it.


In mijn jeugd kreeg ik regelmatig te horen hoe ik me gedragen moest, zoals vele kinderen. Alleen omdat ik vrij druk was, vond mijn moeder dat zij me vaker moest 'corrigeren' dan andere moeders hun kinderen. In gezelschap was het dan regelmatig: 'Niet zo hard, lach niet zo hard, praat niet zo hard, ben eens stil, doe eens niet, ssstt'. Al dan niet met mijn naam erachteraan. Mijn, in mijn ogen, irritantere neven en nichtjes van moeders kant mochten gillen, schreeuwen en lachen zo hard ze wilden. Met als gevolg dat ik lang dacht dat ik niet goed genoeg van mijzelf was. Niet alleen door het corrigeren van mijn moeder overigens, ook andere dingen speelden mee. Het idee dat ik niet goed genoeg was en anders moest zijn, me anders moest gedragen zoals anderen dat wilden, dat was het meer. Me anders gedragen, zodat anderen me aardig of aardiger zouden vinden. Dat beeld is me immers van kinds af ingeprent: Gedraag je zo, dan ben je liever.

Maar is dat wel een juist beeld? Het nichtje dat vele malen drukker was werd door haar moeder de hemel in geprezen: Wat is ze toch goed he, wat is ze toch leuk he, en lief, en knap. En ik dacht maar: Wat een irritant rot kind. Het nichtje zie ik nu zelden tot nooit meer maar wat ik van haar hoor is dat niet veranderd, zij is haarzelf gebleven bedoel ik en wordt nog steeds de hemel in geprezen. Of je daar beter van wordt laat ik in het midden, maar voor je eigenwaarde zal dat vast beter zijn, vermoed ik. Ik heb daar nog al eens mee geworsteld, mijn eigenwaarde, onzekerheid.
Pas de laatste jaren denk ik: Nee! Ze nemen me maar zoals ik ben, luidruchtig of niet, flapuit of niet. Ze weten hoe ik ben, hoe ik dingen bedoel. De mensen die me kennen dan dus. En als ze het niet aan kunnen, dan maar niet.

En laten we wel wezen: Lang niet iedereen blijkt om te kunnen gaan met iemand die eerlijk is én een flapuit is. Vaak is het zo dat er al iets uit is voor ik er erg in heb en denk: Had ik dat niet beter voor me kunnen houden? Tja, ook nu ik ouder en toch wel iets wijzer ben, gebeurd dat nog wel eens. Niet meer zo vaak als eerst maar toch nog wel af en toe. En hoewel ik me nu er niet meer zo erg druk over maak, of wil maken, gebeurd het ook nu nog dat mensen die me toch kennen of denken te kennen helemaal verbaasd zijn over hoe ik ben. En boos worden dat ik er iets uit geflapt heb, of dat ik eerlijk ben. Heb ik niet altijd gezegd: What you see is what you get? Ja toch? Nou dan. Wat zeur je dan? Ik doe niets achter je rug om, of je moet het internet achter je rug om vinden, bloggen is behoorlijk openbaar bij mijn weten. Ik gooi mezelf ook behoorlijk te grabbel moet je weten. Mijn hele ziel en zaligheid gooi ik op het www. Hoe open wil je het hebben?



Ik ben er klaar mee om me anders voor te doen dan ik ben. Dat ik dat toen deed, als kind, och ik was een kind en wist niet beter zong Wim Sonneveld al. Maar nu ben ik toch echt volwassen en ja ook al kan ik soms nog heel puberaal reageren als ik daar zin in heb, ik weet wie ik ben, waar ik voor sta, voel me zekerder in het leven en weet: ik ben ik, take it or leave it!

© KH

Monday 1 October 2012

Kunst: Waller Hugh Paton

Waller Hugh Paton is een Schotse landschapschilder die leefde van 1828-1895. Ik kwam toevallig zijn schilderijen tegen toen ik aan het googelen was.
Ze trokken me meteen aan, zeker omdat het me zo doet terug denken aan het land waar ik zo van hou.


Broderick Bay



Watercolor on paper of castle


In the Highlands


Print of the bridge of Broigas


Figures resting on the pathway


Entrance to Cuiraing-Skye

© KH