Struisvogel

“If you keep your emotions locked in a box, then when you want to open it one day you'll find that they're gone.”
― M.D. Arnold

Soms ben ik net een struisvogel. Soms... eigenlijk al zolang als ik me kan herinneren. Ik stop dingen weg, vooral als ik ze te lastig vind om mee om te gaan. Waarschijnlijk heeft het daarom zolang geduurd eer ik het aan durfde om te gaan scheiden. Om de knoop door te hakken. Jarenlang heb ik de uitzichtloze situatie gewoon weggestopt. Hij was er simpelweg niet. Hij was er natuurlijk wel, maar ik deed gewoon of hij er niet was. Soms dan. Om vaker die klap te krijgen natuurlijk. Want stom is het. Het helpt niet. Je schiet er niets mee op.

Zo ook met het overlijden van dierbaren. Mijn vader overleed en ik jankte de ogen uit mijn hoofd. Als ik alleen was. Niet bij mijn moeder of zus. Daar moest ik sterk zijn immers. Van te voren al, toen de arts ons het slechte nieuws vertelde. Dat de operatie mislukt was, omdat er zoveel uitzaaiingen waren dat ze hem meteen dicht moesten maken. Mijn moeder huilde, mijn zus (die toch verpleegkundige is) huilde en ik, ik hield het gek genoeg droog en begon alle vragen die opborrelden af te vuren op de arts. Ik dacht: nu spreken we hem, straks niet meer. De tranen moet ik maar bewaren voor later. Ik moet er zijn voor mijn moeder en zus. En dat is zo gebleven. Mijn moeder vond jarenlang dat men mij niets mocht vertellen. 'Niet tegen haar vertellen hoor', zei ze dan. Kennelijk vond ze dat ik dat niet aankon. Waarom? Geen idee. Na mijn vader's dood bleek dat ik veel meer aan kon dan zij al die jaren gedacht had. Zeker toen ik ook nog eens ging scheiden. Voor de buitenwereld laat ik geen traan. Maar ze moesten eens weten hoe ik hier thuis heb gehuild van te voren, voor ik besloten had dat ik wilde gaan scheiden. Of daarna.



Mijn oma overleed en iedereen was ontroostbaar. Ik was alleen maar boos op mezelf. Ik had maar 1 dag echt heel de dag gehuild. En dat terwijl ik zoveel van mijn oma houd. Wat ben ik voor een stom mens? Mopperde ik op mezelf. Ik mis haar nog steeds, ik mis mijn vader nog steeds en ja ik kan nog steeds verdrietig zijn en af en toe komt er een traan. Maar ik sta het mezelf niet toe. Ik stop het weg. Alles stop ik weg. Ergens in een luikje. Als er andere problemen zijn, ook achter dat luikje, hup weg ermee. Niet meer aan denken, het is weg.

Is dat slim? Of is dat goed? Ik denk het niet. Ik denk zelfs dat je door je emoties zo weg te stoppen er lichamelijk last van kunt krijgen. Dat gaat zich wreken op een of andere manier. Ik las hier dat als je je emoties blokkeert met je hoofd maar dat die emoties ergens anders in je lichaam opslaat. Logisch dus dat ik lichamelijke klachten krijg. Ik dacht zelf al; Ik neem soms veel op mijn schouders, ik heb het ook in mijn schouders. Een en een is twee. Door de week heen als je werkt, of achter je pc zit en persoonlijke stress factoren ervaart, misschien kan je hoofd niet altijd adequaat omgaan met die emoties van alle dag. Maar waar blijven die emoties dan?
Je kunt ook zeggen: Als je je geest verder laat gaan, door je emoties weg te stoppen, herinnert het lichaam het maar al te goed.

Dit idee van "emotionele bepantsering," of vasthouden van emoties in het lichaam, is gebaseerd op het werk van de psychotherapeut William Reich, hij kon de emotionele vrijlating op de gezichten van zijn patiënten zien. Toen mensen begonnen te ontspannen, zagen ze er anders uit.
Dit leidde ertoe om hem en anderen te kijken naar het lichaam, in combinatie met de geest, als een plek waar mensen emoties op slaan.

Dus wat kun je er aan doen? In mijn geval wat zou ik er aan moeten doen?
Eens wat vaker mediteren of een wandeling gaan maken. Me overgeven aan mijn gedachten en ja, die tranen wel eens laten vloeien als ik ze voel opkomen en niet meteen denken dat ik sterk moet zijn voor het een of ander. Het gaan vreten aan mijn lijf dus. En dat is ook niet goed zo blijkt. Beter een keer een potje janken dus.

© KH

Bron: http://www.divinecaroline.com