Tuesday 15 January 2013

Ik mis je

Gisteren zou het de verjaardag van mijn vader zijn. Hij zou 70 geworden zijn. 70 jaar. En dan te bedenken dat hij er maar 60 werd. Natuurlijk mis ik hem. Ik denk iedere dag wel even aan hem. Soms meer dan even. Soms praat ik even tegen hem. Soms, lijkt het net of hij even terug praat. Soms zit ik op de fiets naar mijn werk, en dan praat ik tegen hem. Het zijn natuurlijk mijn eigen gedachten die ik op een rijtje aan het zetten ben, maar eigenlijk voelt het beter als ik ze tegen hem uit. Pap, wat vind jij daar nou van? Nee, natuurlijk niet, dat dacht ik al. Ja, dat snap ik ook wel. Nee, ik weet dat ik mijn mond niet moet bewegen op de fiets, dat het gek staat, maar dat zal mij een worst zijn.

Mijn vader zou dit overigens bij leven allemaal maar vreemd vinden. Hij was een hele nuchtere man. Of nuchter, misschien is dat niet het juiste woord. Hij was majoor bij de Landmacht. En dan moet je wel 'a down to Earth kind of guy' zijn. Geen flauwekul, hup gewoon doen! Klaar! Hij was onze rots zogezegd. Niet alleen die van mijn moeder maar ook die van mijn zus en mij. Zou hij het wel weten, dat hij ook die van mij was? Ik vraag me dat wel eens af. Hij en ik lagen wel eens overhoop. Vooral in mijn puberteit. Ik was de oudste dus moest het allemaal nog uitvinden, de grenzen, zijn grenzen. Waar ik voornamelijk nogal eens tegenaan liep. Natuurlijk ging ik ook nog eens op een verkeerd tijdstip met de verkeerde man samenwonen en later trouwen. Hij heeft niet meer meegemaakt dat hij toch gelijk kreeg. Op zijn wolkje zal hij wel heel hard hebben zitten knikken: 'zie je nou wel? Ik zei het je toch?' Of alleen maar een wenkbrauw optrekken, zoals alleen hij dat kon. 'Pap, wat vind je van mijn nieuwe blouse?' 'Paars', zei hij dan. 'Ja, dat bedoel ik niet. Wat vind je d'r van?' Wenkbrauw omhoog. 'Dat zei ik toch al, paars'. Dan zuchtten we maar weer eens en liepen we naar mijn moeder. Wat we ook altijd deden als we wisten dat we van hem niet weg mochten. Zij schipperde dan wel. Doen alle moeders dat niet?

Maar misschien had ik toch wat beter naar hem moeten luisteren. En ja, ik hoor je wel daarboven op je wolkje! Zit je maar te verkneukelen dat je gelijk krijgt, zij het postuum.
Regel 1: Papa heeft altijd gelijk. Regel 2: als papa geen gelijk heeft treedt regel 1 in werking.
Het erge is pap, dat ik zoveel van je overgenomen heb, en nee, niet alle goeie dingen vrees ik. (sorry pap) Die heeft mijn zusje. Je handigheid, je inzicht, je klusvaardigheden. Ik heb je taalvaardigheden en de irritante vaardigheid om iedereen te verbeteren die taalfouten maakt, overal op letten, tafelmanieren maar ja dat is dan wel weer goed, en sommige gewoonten of uitspraken.

Soms mis ik de aderen op je hand, die zo uitstaken en ik als kind daar overheen zat te wrijven of in deukte. Het litteken op je wijsvinger, en ja ook de wenkbrauw die je optrekt als je iets hoort of ziet waar je het niet mee eens bent.

Dit jaar is het 10 jaar dat je niet meer bij ons bent en ik mis je gewoon nog iedere dag. Is dat nou niet raar, pap? Kun je nagaan hoe mama zich moet voelen...



© KH

5 comments:

A van de Aa said...

Mijn vader is nu een maand dood.
Mis hem ook.

Kati said...

Het missen blijft A, het slijt wel, over de jaren, maar het blijft en dat is maar goed ook. Vergeten doen we ze niet! :)

Anonymous said...

Mooi geschreven Kati en dan bedenk ik dat mijn man al 1 jaar ouder is als jou pap maar werd.
Raar voelt dat tijdens het lezen.
Hopelijk let je niet te veel op mijn schrijffouten want ik maak er nogal wat pffft.


GENOTEN van je schrijven.

sis said...

Hi sis, mooi gezegd, know how you feel. Ik denk soms wel eens dat ik te weinig bij hem stilsta. Wou dat ik m elke dag "hoorde". De dagen en jaren gaan zo snel voorbij. Dat ik soms niet eens meer weet hoe t was,toen hij er nog was. Een enkele keer hoor ik hem in mezelf,herken ik de manier waarop ik iets zeg,als de manier waarop hij dingen zei. Das dan wel mooi. Weet dat ik mijn handigheid van hem heb,maar oh,wat zou t fijn zijn geweest als hij me nog kon helpen met ons nieuwe huis en het opkappen van mijn meubeltjes. Misschien heb jij zijn handigheid niet geërfd, maar je hebt nog wel meer van hem hoor. Je gevoel van rechtvaardigheid, je normen en waarden, en, hihi, je tafelmanieren. Man, wat kon hij daarop letten! En wat het gelijk hebben betreft, ik denk niet dat hij daar op zijn wolk zich zit te verkeukelen, maar dat hij vooral je toewenst dat je gelukkig bent in je leven, en je daarmee ook de mensen om je heen gelukkig maakt. Love yourself for who you are! Big hug, Mo.

Kati said...

Gatverdamme zusje, je zit me aan t janken te maken! En bedankt! ;)

Novelle, welke taalvouten? :D grapje, ik let er steeds minder op, weet hoe ergerlijk het kan zijn.