Wednesday 27 February 2013

Haiku's

Sneeuwklokjes

Een Lente belofte
Witte kopjes tussen zacht groen
Nu niet lang meer

© KH



---------
Musjes

Mussenkopjes in de heg
Wachtend op voer, verlangend
Kom maar musjes, eten

© KH




---------
Sneeuw

De lucht is grijs
Witte vlokjes dwarrelen
Bedekt het groen

© KH



----------



Sunday 24 February 2013

Muziek op zondag, please just save me from this darkness

Vandaag de muziek die bij mijn quotes van gisteren hoort. Het past goed bij mijn huidige stemming. Zowel de quotes als de muziek. Darkness. Dat is wat ik voel. Niet om zielig te zijn, en het zal best wel weer overgaan, dat doet het altijd, maar het is wat het is.
Muziek helpt, muziek geneest.













© KH

Friday 22 February 2013

Lichaam en Geest

Het hoofd zei tegen het hart
Waarom zit ik zo vol?
Het hart wist er geen antwoord op
Het had zo zijn eigen problemen

Het hart vroeg aan het hoofd
Waarom voel ik me zo zwaar?
Het hoofd wist er geen antwoord op
Het had zo zijn eigen problemen

Wat ze beiden niet wisten was
Dat ze allebei dezelfde problemen hadden
Al dachten ze van niet
Ze werkten niet samen

Zo ook de maag, die zich voelde
Alsof er een steen op lag
De lever, de darmen
Allemaal hadden ze problemen

Maar wat is er toch met ons aan de hand?
Vroeg het hart aan de anderen
Het hoofd dacht na
Ik denk zo zei hij, dat het stress is

We maken ons zorgen
We piekeren teveel
We voelen ons niet fijn
De anderen knikten instemmend

Maar wat doen we daar dan aan?
De maag tilde de zware steen van zijn maag en zuchtte
We moeten samenwerken, zo zei hij wijs
En weer knikten de anderen

Ademen, zo piepten de longen
Een vrijer gemoed, zo juichte het hart
Blijer zijn en denken, zo dacht het hoofd
En vooral niet meer piekeren

Bewegen, riepen de spieren opgewekt
Meditatie, dacht het hoofd na
En allemaal namen ze voor
Beter voor elkaar te zorgen, beloofd

© KH

Wednesday 20 February 2013

Levenslessen



Wanneer ik mezelf weer eens zielig vind en vind dat het leven oneerlijk is, geef ik mezelf een virtuele schop onder mijn kont en kijk naar wat ik wel heb. Het valt niet mee, dat geef ik eerlijk toe. En ik ben iemand die van de buitenkant heel vrolijk en spontaan lijkt, maar van binnen, trust me.... Het gaat er ruig aan toe. De ene dip is nog niet weg of de volgende laat alweer van zich horen. En laten we eerlijk wezen: Het valt ook echt niet mee.

Het leven met een autistische partner bijvoorbeeld. Dat is mijn allergrootste punt. Daar heb ik mij lelijk in vergist. Dat deed ik wel even. En och ik had toch ook al een zoon met Pdd-nos, dus wat voor verschil zou dat zijn? Nou heel wat kan ik je zeggen. Mijn allergrootste levensles is wel dat ik altijd op anderen 'hing' en niet zelfstandig was. Eerst op mijn ouders, later op mijn man, nu ex, en nu moet ik het zelf doen. Of beter gezegd: wil ik het zelf doen. Het punt alleen is: Mijn partner legt zijn hele hebben en houden op mijn schouders en hangt nu aan mijn schouders. Het voelt haast letterlijk zo, gezien ik dus schouderklachten heb al een aantal jaren. Het zou me dus ook niets verbazen dat het een met het ander te maken heeft. Ook hij heeft zijn levensles te leren. Hij hing aan zijn moeder, nu aan mij. Ook hij moet leren zelfstandiger te handelen. Alleen in zijn geval is het vaak 'te zot of te bot'. Hij kan niet scheiden wat hij nu wel of niet moet overleggen en zelf kan beslissen. Het blijft lastig. Zeker nu hij ook nog zonder werk zit en helemaal zijn zelfvertrouwen dreigt kwijt te raken. Hoe langer het duurt hoe moeilijk het wordt.

Mijn eigenschap om me om alles maar dan ook alles zorgen te maken. Het gaat al iets beter, de beren verschijnen niet vaak meer op de weg, maar toch, het is en blijft een lastige: Loslaten. Ik weet dat het beter gaat als ik meer los laat. Vertrouwen heb in het Universum. En toch... Je zit jezelf in de weg.
Wat gebeurd is is gebeurd, de keuzes die ik destijds maakte, ook daar heb ik van geleerd.



Gisteren was ik met een vriendin even in de stad, we kwamen een andere vriendin tegen. Het gesprek ging over op onze kids en hun studies die ze al dan niet bezigden. Nee, wij zouden het alledrie heel anders doen als we het over zouden doen. Niet meer zo snel samenwonen of trouwen, later kinderen of niet, en vooral studeren en een vak leren. Wat gooien die kinderen er met de pet naar. En toch, wat deed ik zelf op zijn leeftijd? Juist, ook niks. Precies wat hij nu doet. En later spijt hebben. Juist omdat ik weet wat ik nu weet, baal ik zo van zijn houding. Hij heeft nu alle kansen. Maar het is zijn leven, niet het mijne! Ik heb mijn kans gehad. En daar wringt hem de schoen. Loslaten dus.

Life is what you make of it. En als ik mijn leven lang ga lopen piekeren, mopperen op mijn partner of mezelf, dan wordt het leven er niet leuker van.



© KH

Monday 18 February 2013

Rumi


Jalal al-Din Rumi, die in het westen Rumi wordt genoemd, werd geboren in Balkh op 30 september 1207. Balkh, gelegen in het huidige Afghanistan, was destijds onderdeel van het Perzische rijk en een belangrijk centrum van Perzische cultuur. Zijn eigen naam was Mohammed met de titel Jalal al-Din ofwel heer. Hij was een dichter en een  leidende figuur van de soefibeweging.

Hij is een van de mensen die mij inspireren en troost geven: 

De hele dag kan ik aan niets anders denken,
Elke nacht vraag ik me af:
Waar kom ik toch vandaan
En wat moet ik doen? 

Ik zou het echt niet weten. 
Mijn ziel komt van een andere wereld, 
dat weet ik zeker.
Even zeker als ik voel, 
Dat ik daar ook zal eindigen. 

Rumi

Waar pijn is zullen genezingen volgen; 
waar armoede is zal rijkdom volgen.
Waar vragen zijn zullen antwoorden gegeven worden; 
waar schepen zijn, zal water stromen.
Besteed minder tijd aan het zoeken naar water en verwerf jezelf dorst!
Dan zal er overvloedig water stromen van boven en van beneden. 


Rumi





© KH

Sunday 17 February 2013

Muziek op Zondag, 'Sweet' sixteen

Morgen is Jongste jarig. Hij wordt alweer 16 jaar. De hele dag door loopt hij, inmiddels 2 koppen groter dan ik, al zou je dát niet zeggen omdat hij waarschijnlijk vanwege die lengte om niet op te willen vallen met gebogen schouders loopt, met 'oortjes' in zijn hoofd. Niet te hard vanwege gehoorbeschadiging en dat is in zijn geval maar goed ook. Zijn smaak wordt met de dag gekker geloof ik. Liep die in het begin van zijn puberteit nog min of meer gelijk met de mijne, waar hij vandaag de dag naar luistert, mijn vader zou zeggen: Takkeherrie.

Toen ik 16 was, was ik 'New Wave'. Gekleed in het zwart zoveel mogelijk als mijn ouders niet weer 'aan het zeuren' waren daarover. Mijn vriendin draafde verder door en had haar haren á la Robert Smith van the Cure, helemaal omhoog, met zeep want dat werkte het beste, nog beter dan gel. Dat het dof werd, och dat maakte niet uit. Ik zie ons nog uit ons dak gaan in het New Wave café, de keren dat ik weg mocht dan... Dat        zal vooral een jaar later geweest zijn.

Jongste heeft zijn haar zoveel mogelijk lang of halflang, luistert naar Rock, metal vooral. Hij houdt ook wel van de classic rock muziek maar metal heeft zijn voorkeur. Het is niet mijn smaak om eerlijk te zijn. Maar met de Classic rock, daar ga ik graag met hem in mee. Deze muziek op zondag gaat dus over zijn smaak, maar terwijl ik dit blog aan het tikken was, en hij zijn muziek hoorde en erbij kwam staan bleek dat zijn muziek toch eigenlijk best meeviel. De eerste band is de ergste de rest valt best mee en de Classic rock muziek nummers zijn meer aanwezig op zijn Ipod dan de 'takkeherrie'. Er is nog hoop voor de jeugd! :-D

Eerst de ergste band maar (vind ik) die Jongste mooi vindt:



En Jongste luistert naar zogenaamde Emo Rock en Metal.





Gelukkig houdt Jongste ook van Classic Rock:





© KH

Monday 11 February 2013

Ik vecht

Ziel onder de arm
Desolaat en verloren
Het klinkt wat zwaar
Voor hoe ik me voel
Van binnen
Houd moed het wordt beter
Er komt weldra licht
Aan het einde van de tunnel
Alleen hoelang
Die tunnel is, dat weet geen man

Sterk zijn steeds maar weer
Niet alleen voor mezelf
Voor de ander ook
Het is wellicht wat triest
Zoals ik je aankijk
Zie je hoe ik lach
Zonder mijn ogen
Het komt wel goed
Maar wanneer dat weet ik niet

Verdrietig was ik wel vaker
Moedeloos ook misschien
En in deze zware tijden
Ervaar ik alles al snel
Als teveel, en nog meer
Gooi maar bovenop de hoop
Er kan kennelijk nog meer bij
Ik recht mijn rug en zucht diep
Tijd om terug te vechten

© KH

Sunday 10 February 2013

Muziek op Zondag, Love

Het is bijna Valentijnsdag, dus we gaan lekker even zoetsappig doen. Of toch niet? Ik zie wel wat ik tegen kom, al zoekende op YouTube of mijn favoriete site: Songfacts als het over muziek gaat dan.

Kom jongens, het leven is soms al somber genoeg: Even meezwijmelen!

Ahhh, Freddie...



1 van mijn favoriete nummers:



O en deze ook! Doet me denken aan mijn jeugd, toen dit een hit was:







Deze heren hebben ooit ook nog boven mijn bed gehangen:



Al moesten ze al heel snel plaats maken voor deze man en zijn consorten:



Mijn favoriete zangeres:



© KH

Thursday 7 February 2013

Ivoren Toren

Soms zou ik in mijn ivoren toren willen kruipen
Me verstoppen als het kon
Er niet meer uit hoeven lopen
Oren dicht, buitenwereld uit
En net doen of er niemand anders
Bestaat dan alleen mijn toren en ik

Soms zou ik mijn kop wel in het zand willen steken
Daar blijven zitten helemaal alleen
Samen met de andere struisvogels
Niet kijken naar wat er verder is
Alleen het zand onder mijn hoofd
Niet verder kijken dan mijn neus lang is

Soms zou ik wel eens de wereld willen buiten sluiten
Niet na hoeven denken aan wat is
Soms zou ik willen dat alles was
Zoals ik het in mijn hoofd had
Dat het zou moeten zijn
Maar dan tikt Realiteit me op de schouder

© KH

Wednesday 6 February 2013

Nog beter luisteren naar je lichaam




The greater part of human pain is unnecessary. It is self-created as long as the unobserved mind runs your life.

- Eckhart Tolle


Sinds een aantal maanden heb ik weer last van een Frozen Shoulder. De tweede in een paar jaar tijd. Ik ben niet iemand die snel naar de huisarts loopt en al helemaal niet naar een fysiotherapeut. Zeker niet na de laatste keer, toen de Frozen Shoulder rechts behandeld werd en ik het gevoel had dat de fysiotherapeut mijn arm er haast af rukte. Ik had er meer last van dan zonder therapie. Dus toen een aantal maanden geleden mijn linkerarm pijn begon te doen, vreesde ik al het ergste. Het is nu zo'n maand of 4 aan de gang en de bewegingsbeperking is al flink merkbaar. Kan ik met rechts inmiddels weer goed mijn arm strekken, de linkerarm komt niet verder dan schouderhoogte, als hij dat al haalt. Ik had zo'n anderhalve week geleden bij mijn huisarts een E-consult aangevraagd. Overleg gepleegd wat voor pijnstillers ik neem plus maagbeschermer en of dat goed was ja of nee. Dat was prima. Maar ik kon altijd langs komen voor een injectie dat zou het herstel kunnen helpen. 

Een injectie, ik was er niet zo voor. Maar na een aantal nachten met weinig slaap en veel pijn, kwam er een nacht met hyperventilatie. En zo mogelijk, nog meer pijn. Het moet dus de spuigaten uit lopen, wil ik naar mijn lijf luisteren, kennelijk. Vanmorgen ging ik naar de huisarts voor zo'n spuit, voor advies, en zwaardere pijnstillers. Nog steeds wil ik liever een andere oplossing, maar als je aan het gaatje zit, wil je wel een paardenmiddel. 

 

 Eigenlijk stom, dacht ik laatst, dat het echt zo'n pijn moet doen, voor ik naar de dokter ga, of wat doe eraan. Waarom luister ik (nog steeds niet) naar mijn lichaam? Waarom ga ik niet naar een osteopaat of naar een andere peut? Waarom ben ik niet gewoon een of twee keer per dag stil en mediteer ik zodat ik naar mijn lijf léér te luisteren? Op al die vragen weet ik misschien het antwoord wel, maar wil ik het niet weten. Geen tijd nemen voor mezelf, is er 1 van. Ook het feit dat Lief hele dagen om me heen hangt (niet letterlijk) omdat hij helaas nog steeds zonder werk zit, weerhoudt mij ervan de dingen te doen, die ik zou willen doen voor mezelf. In mijn huis. Raar eigenlijk. Ik heb geen aparte, eigen kamer waar ik me even terug zou kunnen trekken om even tot mezelf te komen. Jammer is dat wel. Stom ook.  

                                                http://www.newpathwaytohealing.com/wp-content/uploads/2012/01/how-to-meditate-300x199.jpg


Vorige week had ik op het werk een werkoverleg. Er kwam een ergotherapeut langs die ons vertelde wat we wel, niet en hoe we dingen moesten doen. Omdat we in de thuiszorg nu eenmaal niet maar 1 cliënt hebben, is het belangrijk dat we op onze houding letten. Niet wringen, niet je rug gebogen houden maar recht, als je moet bukken door je knieën gaan en in mijn geval, met mijn schouder moet ik zeker de werkzaamheden meer gaan plannen. Dat deed ik nu niet. Als ik bij 1 cliënt de ramen zeem, doe ik dat bij de rest vaak ook de hele week. En dat is niet slim. Niet voor iemand die toch al zo'n last van zijn schouder heeft. De hele week dezelfde werkzaamheden verrichten met een Frozen Shoulder dat gaat fout. Dus ik moet gaan plannen. Die week doe ik dat bij die cliënt. Niet tegen Pasen of Kerst bij iedereen alle ramen tegelijk in 1 week gaan zemen. En ik moet gewoon leren te luisteren naar mijn lijf. Ik heb het al vaker tegen mezelf gezegd, maar ik doe het niet goed genoeg. Niet alleen goed als je iets mankeert, zoals ik, maar gewoon altijd goed. Je bent nooit te oud om te leren. 

© KH

Monday 4 February 2013

Zorgen om de Zorg

Vandaag is er een Landelijke Demonstratie in Nieuwegein met een debat omdat de regering plannen heeft de thuiszorg voor 75% uit te kleden. Omdat ik in de thuiszorg werk, zou je denken dat ik zou gaan. Niets is minder waar. Ik ga werken. Ik moet vandaag werken tot half 5. 'Mijn mevrouw' heeft hulp nodig en kan niet veel meer zelf. Moet ik dan maar tegen haar zeggen: 'Sorry, er is geen hulp vandaag, ik ga staken.' Zij staakt ook niet, kan niet staken, terwijl haar pensioen gekort wordt, haar AOW gekort wordt. 

Hou me ten goede: Ik sta honderd procent achter deze demonstratie! Absoluut! Als niemand zich laat horen denken ze daar in Den Haag dat ze alles maar kunnen maken. Ons kabinet had besloten dat de verzorgingstehuizen te duur waren, alle ouderen moesten zoveel mogelijk thuis blijven wonen! Een goed plan. Maar nu ineens moet er maar liefst 75% op de thuiszorg bezuinigd worden.  Naar verwachting gaan 58.000 banen in de thuiszorg verdwijnen.
Dus de ouderen die mét hulp van diezelfde thuiszorg thuis zouden kunnen blijven wonen, kunnen dat ineens niet meer. Zij zouden naar een verzorgingstehuis moeten zonder deze thuiszorg. Nee, zegt de regering, er zijn kinderen, buren, naasten, die kunnen wel voor deze ouderen zorgen. De zogenaamde Mantelzorg. 
Stel: Je bent achterin de 80 begin 90 (die mensen waar ik nu voor werk in die leeftijdscategorie) en je woont in Brabant. Je kinderen wonen in het Noorden van het land, of weet ik waar, in Australië. Komen die dan 'even' heen en weer om je te verzorgen? Deze regering gaat er maar vanuit dat iedereen maar bij elkaar woont, of dat iedereen maar tijd heeft om dat te doen. Volgens mij was het deze zelfde regering die er op aandrong dat man én vrouw allebei moesten gaan werken. Man en vrouw hebben hun eigen werkzaamheden, hun eigen gezin en dan moeten ze ook nog even heen en weer rijden om pa en ma te verzorgen wat geen 'kattepis' is. Als het blijft bij 1x in de week de wekelijkse boodschappen dan is het nog tot daaraan toe. Maar helpen bij opstaan, helpen bij het huishouden, steunkousen aan en uit elke dag twee keer. Ga er maar aan staan. Hier is echt heel lang over nagedacht door de dames en heren in Den Haag, u hoort het wel. En dan hebben we het nog niet over het feit dat als het 'eigen' is er vaak niet geluisterd wordt naar adviezen. (weet ik uit ervaring van mijn moeder en oma)

Mijn werk wordt nogal eens afgedaan als ' een beetje poetsen'. Niets is minder waar. 
Huishoudelijke zorg is méér dan poetsen. Thuiszorgmedewerkers zijn de oren en ogen van de zorg en signaleren in een vroeg stadium wanneer mensen achteruit gaan. Maakt mijn cliënt haar post nog wel open? Ligt er beschimmeld eten in de koelkast? Is meneer nog helder of gaat zijn toestand achteruit? Daarmee voorkomen zij dat ouderen sneller aangewezen zijn op de veel duurdere verpleeghuiszorg. Huishoudelijke zorg is hard nodig en waardevol en veel te belangrijk om zo maar af te schaffen. Met onze kennis van ziektebeeldherkenning signaleren wij veel sneller en eerder iets zodat wij dat weer door kunnen geven aan onze collega's van de zorg die dan eventueel kunnen ingrijpen.

Ik heb onderstaande petitie getekend. Om zo toch een beetje te protesteren, namens mijn oudjes. Zodat ik toch vanmiddag bij mijn mevrouw kan gaan werken en zij niet in de kou staat. 
Mijn collega's, cliënten en ik willen van de Regering: 



  • dat de huishoudelijke zorg een nuttige en noodzakelijke vorm van zorg is;
  • dat door de wens van de regering om mensen langer thuis te laten wonen, huishoudelijke zorg júist nodig is;
  • dat de cliënten van de huishoudelijke zorg nu en in de toekomst recht moeten blijven houden op goede zorg;
  • dat de huishoudelijke zorg fatsoenlijk betaald dient te worden op minimaal FWG 15;
  • kortom, dat de huishoudelijke zorg voor iedereen behouden moet blijven,
Wil jij ook dat ouderen in Nederland langer thuis kunnen blijven wonen, teken dan alsjeblieft onderstaande petitie. Bedankt, namens mijn oudjes. 

petitie

© KH

Sunday 3 February 2013

Muziek op Zondag, Gone

Niet voor een of andere reden, niet omdat er iets aan de hand is, maar gewoon puur en alleen omdat deze eerste song al de hele ochtend in mijn hoofd zit en hij eruit 'moet'.

Ik hou van dit soort rock nummers trouwens dus erg vind ik het niet. Maar omdat ik dit jaar elke muziek op zondag een thema zou meegeven heb ik voor dit thema gekozen vandaag:







Ik ben dól op muziek van  Lifehouse, Nickelback... dat soort muziek.





Maar ik hou van vele stijlen, dit bijvoorbeeld vind ik waanzinnig goed! Heerlijk!






© KH