Sunday 31 March 2013

Muziek op Zondag, Pasen

http://us.123rf.com/400wm/400/400/sedmak/sedmak1211/sedmak121100401/16558129-gent--june-23-jesus-and-mary-on-the-cross-way-paint-in-st-peter-s-church-by-josef-piens-cooreman-on-.jpg

Pasen doet mij meer nog als Kerstmis. Van huis uit ben ik Katholiek opgevoed, en hoewel ik nooit meer ter Kerke ga, zit 'het' er nog wel in. Het in 'iets, wat dan ook' geloven, het gevoel, en dan vooral met en rond Pasen. Het hele Kruisigingsverhaal doet de rillingen over mijn rug lopen. Van Witte Donderdag tot en met de Verrijzenis. Daar hoort ook muziek bij en omdat ik ook al lange tijd geen klassiek meer op deze plek heb laten horen is dit wel een mooie aangelegenheid. De Matthäus Passion. Een stuk waar je voor moet gaan zitten, wat je in je op moet nemen, tot je moet nemen. Laatst nog mooi uitgelegd door Tijl Beckand in de Tiende van Tijl.
The Passion trok mij dan weer helemaal niet. Het verhaal van de lijdensweg van Jezus in een modern jasje gestoken, met de Nederlandstalige muziek van deze tijd. Misschien als het niet zo'n 'musical-achtige' sfeer had gehad, of in het Engels was geweest. Ik hou niet van musicals, en al helemaal niet in het Nederlands. Dus die heb ik aan mij voorbij laten gaan.

De Matthäus Passion volgens Wiki:

De Matthäus-Passion of Matteüspassie is een oratorium gecomponeerd door Johann Sebastian Bach. Het is één van zijn bekendste composities en één van zijn langste. De Matthäus-Passion vertelt het lijdens- en sterfverhaal van Jezus volgens het Evangelie volgens Matteüs.
Over de datering van de compositie en de eerste uitvoering zijn deskundigen het niet eens. Traditioneel wordt gedacht dat Bach de Matthäus-Passion componeerde in 1728 en dat het stuk voor het eerst werd opgevoerd in de Thomaskirche in Leipzig op 15 april 1729, Goede Vrijdag. Andere bronnen spreken van een eerste uitvoering op 11 april 1727 (tijdens de vesper-dienst op Goede Vrijdag). Mogelijk is de verwarring ontstaan doordat Bach in 1728 enkele (kleine) wijzigingen heeft aangebracht in de compositie. In 1736 en 1742 paste Bach de partituur wederom aan. In 1736 verving Bach het eenvoudige choraal "Jesum lass ich nicht von mir" door de indrukwekkende koraalzetting "O Mensch bewein deine Sünde groß", dat aanvankelijk het openingskoor van de Johannes-Passion was. Tegenwoordig wordt de versie van 1736 als de finale versie beschouwd.

Tijd om te luisteren, Lange zit maar dan heb je ook wat!

Fijne Paasdagen!





© KH

Wednesday 27 March 2013

Sehnsucht

“It almost hurt me . . . like a bird in a cage when the other birds of its kind are flying home . . . to find the place where all the beauty came from—my country, the place where I ought to have been born. The longing for home.” - C.S. Lewis

Soms knaagt het weer even. Zelfs als ik de beelden op tv zie hoe ze daar nu, nota bene in Maart, ingesneeuwd zitten. Of als ik aan het rondneuzen ben op het www en de mooiste foto's zie van mijn geliefde Schotland op andere weblogs zoals deze: scotlandinfo of deze: around-scotland

De laatste is van een Poolse vrouw die voor een paar jaar in Edinburgh ging wonen en er nooit meer weg ging. Kijk en dát snap ik nou zo goed! Daar droom ik nou van. Zeker gezien mijn laatste trip naar Schotland én Edinburgh alweer ruim 5 jaar geleden is. Het kriebelt weer, het knaagt. En het kan niet. Temeer omdat Lief wederom zonder werk thuis is komen te zitten.

Daarom voelt de quote van C. S. Lewis precies zo bij mij, zoals hij bedoelt is: Sehnsucht, geen mooier woord is er om te beschrijven hoe je je voelt. Het gevoel dat je ergens hoort te zijn maar er niet bent, het intense verlangen er te willen zijn, maar er niet kunnen zijn. Zo'n verlangen dat het pijn doet, van binnen: Sehnsucht.


Gelukkig kwam mijn moeder op het lumineuze idee om mijn petekind, zus en mij mee te nemen voor een lang weekend naar 'de overkant'. Drie dagen Londen gaat het worden in mei. Het is voor mij 'the next best thing', want het is de UK! En ooit, in dit leven of het volgende, woon ik daar: In het land wat mij niet los laat, wat aan mij blijft trekken: Kom! Kom naar huis!

 




Rannoch Moor


Loch Etive


Castle Stalker


Loch Leven


Eilean Donan Castle


Loch Achtriochtan Glencoe
My most favorite place in the world the west coast of Scotland and Glencoe.

© KH

Sunday 24 March 2013

Muziek op Zondag, wat een weer

 photo weatherquote.jpg 

Als er iets is wat wij Nederlanders goed kunnen is het wel klagen over het weer. 
Nu is het eindelijk Lente, alleen is men vergeten dit aan de Lente door te geven. Maar dat het nog veel erger kan lieten de beelden uit Kiev en Engeland gisteren op het nieuws wel zien. 
Een mooie gelegenheid de songs over het weer eens uit de platenkast te trekken: 






© KH


Wednesday 20 March 2013

De eerste dag van de Lente

Besneeuwde velden
Mistige horizon
Hier en daar
Een zweem van groen
Krokussen laten
Hun kopjes hangen

De eerste dag van de Lente
Niet zonovergoten
Geen belofte van meer
Maar een winters tafereel

Fietsers zwoegen
Tegen weer en wind
De trein raast langs
Besneeuwde akkers
Waar schapen
Dicht opeen staan

Op deze eerste Lente dag
Valt de sneeuw gestaag
Dikke vlokken
In een flink pak
Nog even en dan
Komt ze echt
De Lente

© KH

Tuesday 19 March 2013

Gedachteloos

Caution is the eldest child of wisdom. – Victor Marie Hugo

Ondanks dat ik eindelijk de stap naar de osteopaat gezet heb, blijf ik nog wel last houden van mijn Frozen Shoulder.. Nu ben ik ook nog maar 2 x geweest, volgende week mag ik weer, maar volgens haar moest er langzaamaan verbetering in komen. Nu ben ik nooit iemand met veel geduld geweest, maar hierbij is ook weer geduld een schone zaak. Of zoals mijn oma zou zeggen: zoetjes aan dan breekt het lijntje niet.

Vanmorgen was ik aan het werk en stond ik op de huishoudtrap de ramen te zemen bij mijn mevrouw van dinsdag. Haar overbuurvrouw, een jonge vrouw van ergens begin 20, is aan het verhuizen en kwam aangereden met haar auto en stopte voor de deur onder luid getoeter. Ik schrok in gedachten verzonken. Ik wilde een stap terug doen, van de trap af en schoof zo van de huishoudtrap naar beneden. Natuurlijk stond ik weer met mijn 'slechte' arm die me niet op kon vangen aan de verkeerde kant. Dus met 1 arm aan de trap geklemd en de andere proberend mezelf op te vangen, hing ik half tussen trap en een stoel in.
Natuurlijk op mezelf foeterend dat ik niet beter uit had gekeken. Ik ging weer staan en voelde hoe zeer mijn schouder weer deed. Die had een flinke klap gehad.
Later kwam de overbuurvrouw binnen en onder: 'Viel jij nou? 'ons mam' en ik lagen in een deuk!' denderde ze voort tegen mijn mevrouw. Ik mompelde iets van: 'ja nog bedankt' en ging verder waar ik mee bezig was.

Stom vond ik het wel van mezelf. Waarom ben ik niet meer bezig met mijn gezondheid, mijn lijf en let ik niet beter op met wat ik doe! Het is toch al een zwakke plek en zo duurt het nog langer voor het genezen zal.

 

Hetzelfde met mijn gewicht. Ik trok thuis gekomen mijn nieuwe spijkerbroek aan die ik morgen aan wil als ik naar mijn zus ga. Och dacht ik, die ga ik vast 'inzitten'. Er viel weinig in te zitten. Hij zit veel te strak. Hetzelfde model als wat ik altijd had, bleek vervangen te zijn door een stretch broek die anders zit dan mijn oude spijkerbroek. Ik kon amper ademhalen. Nee, ik hoefde hem niet te passen, die zou wel passen, riep ik nog. Het was tenslotte dezelfde! Niet dus. Zonde van mijn geld. Waarom laat ik dat toch op zijn beloop, dat gewicht van mij? Ik weet dat het er af moet, dat ik er wat aan moet gaan doen, maar ik doe het niet. Al is het maar een paar kilo dat ik weer wat lekkerder in mijn vel zit. Maar nee, te lui, en ik weet dat goed van mezelf.

Mijn moeder neemt mijn zus, petekind en mij in mei mee naar Londen, voor een paar dagen. Subtiel liet ze vallen dat ik dan wel conditie moest hebben. Of we de marathon gaan lopen, vroeg ik. Zijn er geen metro's meer? De laatste keer dat ik in Londen was nog wel. Ik was fijngevoelig. Mijn gewicht en conditie zijn een té teer onderwerp. Ik weet het donders goed, maar ze mogen het niet aansnijden. Het onderwerp, niet het gewicht, hoewel... dát zou ook schelen.
Ik heb nog een maand tot we naar Londen gaan. Ik denk dat ik toch maar eens mezelf tot de orde moet gaan roepen. Geen woorden maar daden. Lopen, wandelen, wat dan ook om wat fitter te worden. Van mijn luie gat af en wat gaan doen. Ik word al moe als ik eraan denk....

 

Eigenlijk doe ik alles gedachteloos, terwijl ik zo graag mindful bezig wil zijn. Ik laat het weer helemaal los of heb het los gelaten. Fout bezig zeg ik dan weer tegen mezelf. Ik baal er van, maar dat helpt niet. Ik moet veranderen, mijn gedachten over mijzelf en mijn lijf veranderen. Dan moet het beter gaan, zegt men...




Misschien moet ik dat maar eens vaker toepassen in plaats van het alleen maar opschrijven. Er naar leven, in plaats van er over denken. Starting NOW!


© KH

Sunday 17 March 2013

Muziek op Zondag, Sint Patricks Day

Vandaag is het Sint Patricks Day. Niet dat veel mensen dat weten of er iets aan doen in ons land, maar mijn Keltische 'roots' (in mijn vorige leven dan ) moeten daar ieder jaar even bij stilstaan. In Ierland is er ieder jaar een enorme optocht in oa Dublin. Prachtig om te zien onder andere op YouTube.
Of je er nu wat mee hebt of niet, voor mij een leuke aangelegenheid om de Ierse muziek eens te belichten.

Happy St Patricksday! May the luck of the Irish be with you!



http://img341.imageshack.us/img341/6102/stpatgreetingwa3.jpg 






Hoewel ik altijd gedacht heb dat Snow Patrol Schots was, blijken ze deels Schots en deels Iers te zijn, dus ze mogen hier ook bij! :-) 1 van mijn favoriete bands.

 



Kippenvel!



En natuurlijk Irish Folk... :-)





© KH

Friday 15 March 2013

De verloren geest

Ik raak er vanaf
Vergeet een hoop
Waar ik mee bezig was
Of wat ik zei
Drie schepjes suiker in zijn koffie
In plaats van een
Het is wel wat veel
Maar ik was het vergeten

Ik ken jou niet
Wie ben jij eigenlijk
Moet ik dat weten?
Ga gewoon weg
En waar bemoei jij
Je nu helemaal mee?
Wat zei je ook al weer?
Nou weet ik het niet meer

Ze zeggen dat ik alles
Zo vaak herhaal
Dat ik het al gezegd heb
Ik zou het echt niet weten
Voor mij is het de eerste keer
Iedere keer opnieuw
Of heb ik dat al gezegd?

Ik zet de verwarming hoger
Het is hier koud niet?
Dan loop ik weg
En denk: heb ik de kachel hoger gezet?
Om terug te lopen
En hem weer hoger te zetten
Wie heeft er aan de verwarming gezeten?
Het is hier zo warm

Ik raak het kwijt
Mijn leven, mijn verstand
Straks herken ik mezelf niet meer
Ik zou niet weten wat te doen
Als het stil wordt in mij
En ik me af moet vragen
Als ik in de spiegel kijk
Wie ben jij eigenlijk
Ik ken jou niet

© KH

Bovenstaand gedicht heb ik geschreven voor alle ouderen en speciaal voor de ouderen waar ik werk die de laatste tijd zoveel vergeten.

Wednesday 13 March 2013

Oog om oog

De straten waren nog nat van de nacht ervoor zag ze, nadat ze haastig de deur achter zich op slot had gedaan en zich omdraaide. Ze keek om zich heen. De lucht was vochtig. Het zou een mistige en klamme dag worden, zo wist ze. Het was nog vroeg en stil op straat. Te vroeg nog voor de krantenjongen, te vroeg voor haar eigenlijk ook. Maar het was beter zo. Ze liep vlug zonder geluid de straat uit, op weg naar het station. Ze trok haar capuchon over haar al vochtig wordende haren en rilde onwillekeurig. Even schrok ze van een kat die rakelings langs haar benen streek, de straat over rennend. Ze greep de handvatten van haar tas steviger beet en zette de pas er stevig in. De eerste trein zou over een kwartier rijden. Ze had het opgezocht voor ze het huis had verlaten. Waarheen maakte haar niet uit, zolang ze er maar weg was, ver weg en zo snel mogelijk.

Bij het station kocht ze een kaartje uit een automaat. Ze had zijn creditcard meegenomen. Zou het te traceren zijn, waar zij nu van zijn geld naartoe zou gaan? Ze hoopte het van niet. Ze wist het niet en van het idee alleen al kreeg ze koude rillingen. Ze keek op de stationsklok. Nog vijf minuten. De stationschef liep langs en tikte op zijn pet bij wijze van groet. Ze knikte en dook verder weg in haar ruime capuchon. Hij had altijd gezegd dat zij een grijze muis was, niks voorstelde, er niet uitzag. Ze hoopte nu maar dat het waar was en dat ze daardoor nu niet op zou vallen. Vanmorgen nog had ze getracht de grote blauwe plek op haar wang te verbergen met een dun laagje poeder. Ze wist niet zeker of het gelukt was. Ze wipte van de ene op de andere voet. Waar bleef die trein nou?
In de verte zag ze lichten. Nog even. En net voordat de trein met piepende remmen tot stilstand kwam en ze een zucht van verlichting wilde slaken greep iemand haar bij de arm. Ze slaakte een gil toen hij in haar oor gromde: 'En waar dacht jij heen te gaan?'

Ze moest werkelijk heel hard gegild hebben. Ze schoot overeind en stootte haar hoofd hard tegen de balk boven haar hoofd. Aan het gestamp te horen kwam hij eraan. Ze had het gedroomd. Ze was in slaap gevallen en had het allemaal gedroomd. De paniek sloeg haar om het hart toen ze de sleutel in het slot hoorde knarsen. 'Wat doe jij verdomme!', bulderde hij naar binnen. In één beweging stond hij naast haar en pakte haar bij haar haren. Ze beet op de binnenkant van haar wang om het niet weer uit te schreeuwen. 'Moet ik je mond weer dichtplakken? Is dat wat je wilt? Nou?', hij tilde haar aan haar haren op en smeet haar neer. Ze schudde haar hoofd, maar vergat even dat hij dat niet kon zien in het donker. 'Nou?', vroeg hij nog een keer. 'Nee', fluisterde ze zodat hij het bijna niet kon horen. 'Nee alsjeblieft niet'. 'Hou je kop dan dicht', hij gaf haar nog een klap in haar gezicht en ze hoorde geschuifel en weer het knarsen van de sleutel in het slot. Hij was weer weg. Ze schoof naar de muur en wreef met haar voor zich gebonden handen haar neus af. Niet huilen, niet doen, verman jezelf. Ze vinden je heus wel.
Maar hoe vaak had ze dat al tegen zichzelf gezegd? Hoelang zat ze hier al? In dit donkere hol. Ze wist het niet meer. De hoop dat ze haar ooit nog zouden vinden had ze eigenlijk al heel lang geleden opgegeven. Hij gaf haar water, dunne warme vieze drab wat door moest gaan voor soep en af en toe een hompje brood en daar moest ze het mee doen. Haar behoefte deed ze op de emmer in de hoek. Ze kon niet staan, alleen zitten of liggen op de smerige matras met de dunne deken.

Haar ouders zouden haar toch moeten missen, dacht ze in het begin. Tot ze zich bedacht dat haar ouders boos waren dat ze met het verkeerde vriendje was gaan samenwonen en het contact verbraken. Zij was boos op zichzelf want dat verkeerde vriendje bleek verkeerde vriendjes ook te hebben. En toen het verkeerde vriendje een keer die vriendjes mee naar huis nam, zo stoned als wat, en ze hun lusten op haar botvierden, kon zij bij niemand terecht. Ze vluchtte en een van die vriendjes had haar hier opgesloten. Haar 'eigen' verkeerde vriendje had ze nooit meer gezien. Ze wist niet meer hoelang ze hier al zat. Ze voelde aan haar armen. Die waren dun geworden. Ze voelde zich ook slap en moe. Ze sliep veel. Behalve als hij kwam. Ze rilde. Het was koud. Ze schoof zachtjes naar het enige kleine dichtgetimmerde raam in de kleine ruimte. Ze wurmde net zolang tot ze een klein kiertje open had. Ze voelde de splinters in haar handen komen maar het kon haar niks meer schelen. Ze wist dat ze hier dood zou gaan als ze niets zou doen. Ze moest weten waar ze was. De eerste tijd had ze hier maar zitten huilen en dat had ook niet geholpen. Ze wist dat hij haar niet zou laten gaan. Door het kleine kiertje zag ze dat ze in het havengebied zat. Ze zag water en schepen. Een afgelegen stuk terrein.

Ineens zag ze aan de achterkant van de plaat voor het raam een roestige spijker. Hij zat half los. Ze kreeg een idee. Als ze die er nu uit zou kunnen wurmen. Ze wrikte en wrong net zolang tot ze de lange spijker eruit had. Toen schoof ze de platen weer voorzichtig terug voor het raam. Ze schoof zachtjes terug naar het matras. Hij zou zo wel komen met de soep.
Niet veel later hoorde ze zijn voetstappen. Hij opende de deur en liet die op een kier staan zoals altijd. 'Zo, ben je afgekoeld?', hij zette de soep neer en streelde haar haren. Zijn handen gleden over haar lichaam en ze hoorde hem kreunen. Even later hoorde ze hem zijn rits openen. Wat walgde ze van hem! Met de roestige spijker stevig in haar handen geklemd wachtte ze af. Hij boog zijn hoofd naar voren dicht bij haar. Ze zag zijn ogen op haar gericht. En met alle kracht die ze nog in zich had plantte ze de spijker recht in zijn oog. Hij gilde en schreeuwde en viel achterover. Hij greep naar zijn oog. Zij greep de nog hete soep en gooide die over hem heen. Hij krijste als een speenvarken. Zonder erover na te denken kroop ze naar de deur. De stommerd had de sleutels er nog in laten zitten! Ze pakte de deurknop en smeet de deur achter haar dicht en draaide hem op slot. Even wankelde ze. Het was zolang geleden dat ze weer rechtop gestaan had of gelopen had. Met de sleutelbos in haar handen liep ze behoedzaam door het pand. Het was een vies oud pand met maar 1 kamer waar meubels in stonden en een keuken. Ze probeerde de keukendeur. Op slot. Ze hoorde hem nog schreeuwen en op de deur bonken. Ze werd bang. Ze moest weg en wel nu! Zou er een telefoon in huis zijn? Ze keek in de kamer maar ze zag er geen. Dan toch maar de keukendeur. Ze probeerde een aantal sleutels en eindelijk lukte het. De keukendeur vloog open en ze kwam op een binnenplaats. Daar was ook weer een deur maar die was open gelukkig. Ze had geen jas aan en had alleen haar vieze spijkerbroek en shirt aan. En geen schoenen meer, daar had hij wel voor gezorgd. Op blote voeten probeerde ze te rennen. Zijn gebulder was nog te horen. Ze herinnerde zich de droom van vannacht. Even vreesde ze dat dit ook een droom was. Met de sleutelbos in haar handen geklemd en met gebonden handen moest ze er wel uitzien als een of andere gek! Ze zag niemand. Eindelijk zag ze een auto rijden, van de bewaking ook nog. Ze zwaaide wild om haar heen. De wagen stopte en ze zag de twee mannen met elkaar overleggen. Ze stapten uit en ze konden haar nog net opvangen. De mannen zetten haar in de auto. Ze was uitgeput.

Ze werd wakker van stemmen. Ze moest met haar ogen knipperen tegen het felle licht. Alles was wit om haar heen. Ze lag in bed met een gordijn eromheen. Ze was zo moe. Haar ogen vielen steeds weer dicht. De stemmen kwamen dichterbij zo leek het. Ze probeerde zich te concentreren. Maar ze kon haar ogen niet openhouden. Weer die stemmen. Wat zeiden ze nou? Het leek of ze de stemmen van ver weg hoorde. Maar ineens hoorde ze hem! Nee, dat kon niet. Zo moe, zo moe! 'Dokter wat fijn dat u mij gebeld heeft dat ze gevonden is. Ik wist me geen raad. Hoe gaat het nu met haar?' 'Tja, wat zal ik zeggen? Ze is verward, ze zegt dat ze opgesloten heeft gezeten, verkracht is, maar daar is geen enkel bewijs van, de onderzoeken wijzen niets uit.' 'Dat vreesde ik al', zei hij. 'Ze is aan mijn zorg toevertrouwd en ik heb jammerlijk gefaald.' 'Ik ben ook bang, collega, dat u niets anders had kunnen doen, dan u gedaan heeft. Ze zal nu naar een gesloten afdeling moeten. Als ze u al te lijf gaat, dan vrees ik dat ze niet meer te redden is.' 'En haar ouders, dokter', zijn stem was rustiger, dacht ze. 'Tja, haar ouders, dat is een verhaal apart zeg. Nooit eerder meegemaakt. Die hebben we gevonden. De moeder lag in een bad, verdronken. En de vader lag in de kelder met een roestige spijker in zijn oog en hij had kennelijk ook hete soep over zich heen gehad. Ernstig. Maar ze waren al een hele tijd geleden overleden. Zeker wel een aantal maanden geleden!'
'Dus ik had niet veel meer voor haar kunnen doen, dan wat ik deed, denkt u? Die een op een begeleiding heeft zij in haar hoofd anders geïnterpreteerd?', zijn stem klonk zacht terwijl hij door een kiertje van de gordijnen naar haar keek. Hij had een lapje voor zijn rechteroog en een verband om zijn hand. 'Ik vrees van wel, collega. En het heeft u ook uw oog gekost'.

© KH

Sunday 10 March 2013

Muziek op Zondag: Cowbell

Laatst had ik hier nog een discussie over met mijn 2 puberzoons. In welke songs zit nu wel of in welke nu geen 'cowbell'. Het grappige is dat zij zich steeds weer verbazen over hoeveel zij vinden dat ik schijn te weten over muziek waar zij op het moment naar luisteren. Misschien op zich ook raar voor 'een vrouw', misschien niet. Als ik naar Arrow Classic Rock luister roep ik vaak al meteen welke band met welk nummer het is en zitten zij me aan te kijken: hoe weet zij dat nou weer? Het leuke is dat onze muzieksmaak meer naar elkaar kruipt mettertijd.
Jongste wil graag ooit een drumstel, Oudste een gitaar. Maar dat drumstel daar zij we het dan wel over eens, daar moet dan wel een cowbell bij zitten. Cowbell in songs is 'vet'.
Hieronder een aantal voorbeelden van Cowbell in songs: Misschien is daar al ooit een 'muziek op zondag' aan gewijd, maar 'you can't get enough cowbell'. ;-)









Oudste zoon wilde maar niet geloven dat hier cowbell in zat, maar echt hoor, toch wel:



En zelfs The big Four:



© KH

Thursday 7 March 2013

Trots

Mijn Jongste zoon blijft mij verbazen. Hij zit in zijn examenjaar van het vmbo en wil kok worden. Volgend jaar gaat hij naar het mbo voor de opleiding kok. Hij heeft pdd-nos met ADHD en als klein jochie al was hij zo'n blij en vrolijk manneke. Zijn snoet straalde altijd. Ik heb het wel eens vaker verteld in andere blogs. Zodra hij op school kwam veranderde dit: Hij moest presteren en er werd veel van hem verlangd en aan hem getrokken. Een normale gemiddelde basisschool die ook nog eens extra bekend wil staan als prestatiegerichte basisschool, trekt zich niet veel aan van kinderen die anders zijn. En dat was helaas te merken aan Jongste. Aan Oudste ook wel maar die had die stempel niet.



Gisteren of vanmorgen, ik weet het eigenlijk niet meer precies, hoorde ik op de radio het idiote idee dat men de CITO cijfers per school bekend wil maken. Met andere woorden: Hoe een school gepresteerd heeft bij de CITO. Oftewel: Hoe de leerlingen van die school gepresteerd hebben. Kortom: Hoe leg je nóg meer druk op de schouders van de kinderen? Ik blijf erbij dat die hele CITO een hel is en totaal onnodig ook. Er zijn vast betere manieren te bedenken om een kind te evalueren en te beoordelen. Ik heb het hier al een keer over gehad toen ik het over het Finse onderwijssysteem had. Het is appels met peren vergelijken. Het ene kind heeft een talenknobbel en het andere heeft geen kaas gegeten van rekenen en zal dat nooit onder de knie krijgen ook hoe je het ook pusht! Pushen is ook nooit een goed idee, zo is mijn mening. De vader van mijn kinderen is van mening dat ik niet genoeg achter hun vodden zit qua leren. Nu vind ik dat ze het vooral zelf moeten doen. Of ik push, zeur, duw of wat dan ook, zij moeten het doen, ik kan het niet voor hen doen. Als zij niet leren, merken zij de consequenties er snel genoeg van. Oudste bijvoorbeeld heeft 2 jaar achtereen een mbo opleiding niet gehaald en heeft nu een jaar willen werken. Dat is een half jaar geworden, want daarna was de baan ten einde. Hij verveelt zich te pletter thuis. Zonder geld, zonder school, zonder werk. En wat denk je? Hij wil weer naar school! Laten we hopen dat de derde keer succesvoller zal zijn na deze ervaring.



Jongste is nooit goed uit de verf gekomen op de basisschool. Vrienden had hij nauwelijks. De leerkrachten lieten hem ook zo goed als links liggen. Het was te lastig, iemand met een stempel. Te bewerkelijk. Nu hij op deze vmbo zit waar meer kinderen zoals hij zitten, een normale vmbo met iets extra's, is hij helemaal opgebloeid. Hij heeft volop vrienden die hier de deur plat lopen. Alleen dat hij niet leert, maar denkt dat het allemaal wel aan komt waaien, is iets wat jammer is. 'Kijk', zei hij bij zijn laatste rapport wat vrij goed was, 'En zonder te leren he!' 'Kun je nagaan wat voor punten je zou hebben als je geleerd zou hebben', kon ik niet nalaten te zeggen. Hij rolde met zijn ogen. Op mijn vraag wat hij nog moest leren antwoordde hij 'Maatschappijleer, maar dat is stom'. Het ging over multiculti. 'Slaat nergens op, mam', zo zei hij. 'Nederland is multicultureel zeggen ze. Marokkanen, Turken, Nederlanders, Surinamers en zo. Maar dat is toch niet multiculti? Dat is toch gewoon normaal?'. Ik kon een glimlach niet onderdrukken: 'Goed zo jongen', zei ik. Hij keek me raar aan. 'Hoezo, goed zo? Dat is toch zo?'
En ja hij heeft gelijk, dat is zo. Net zo goed als het heel normaal is dat hij een hardrock vriend met lang haar heeft, zelf houdt van emo en metal muziek en ook nog een vriend heeft die homo is. En dat zat allemaal boven vanmiddag te gamen. Nee, Jongste is er 1 om trots op te zijn, die komt er wel.

© KH

Wednesday 6 March 2013

Lentekriebels

It was one of those March days when the sun shines hot and the wind blows cold: when it is summer in the light, and winter in the shade. ~Charles Dickens, Great Expectations

De temperaturen zijn nog maar net in de twee cijfers en op tv heeft Jan Mulder het al over rokjesdag. Mijn Jongste rent al de straat over naar school (oké dat is 200 meter hier vandaan) zonder zijn jas aan te trekken en ik, ik heb mijn achterdeur wagenwijd openstaan ondanks dat ik in de trek zit.
Het is Lente! Nou ja, bijna dan.





Ik hang weer de natuur-paparazzo uit en fotografeer alles wat los en vast zit in mijn tuin en mijn omgeving. Zeker nu met mijn nieuwe camera. De kolonie mussen in mijn tuin zou onderhand wat gewend moeten zijn zou je denken maar niets is minder waar helaas. Ze blijven nog even schrikachtig als altijd als ik gewapend met mijn Nikon aan kom sluipen. Misschien moet ik net als een echt paparazzo een container proberen?

Het gaat kriebelen en jeuken, om weer alles te fotograferen in mijn tuin, van kruipende en vliegende beestjes tot bloeiende knoppen. Mijn vingers jeuken ook om alles te gaan snoeien, alleen dat is nog te vroeg.
Ik kam de wintervacht van mijn hond en hang de hondenharen in de oude heksenbezem die tegen het schuurtje staat. Mussen vliegen af en aan met haar haren in hun bek. Over een tijdje zullen er heel wat babymusjes heerlijk slapen in Jessie's zachte warme haren. Leuk idee!

 

Het enige nadeel van de achterdeur weer open hebben is dat ik niet de enige ben die dat heeft. Aangrenzende huizen hebben ook hun deuren open, en uit die deuren schalt knijterharde muziek. Blaffende honden, gillende kinderen, schreeuwende ouders. Mijn hond loopt zenuwachtig rondjes. Ze kan niet tegen dat lawaai, ze is oud en kan er niet meer aan wennen. Ik zucht en trek de achterdeur weer dicht. Niet alleen hou ik van het najaar en de winter vanwege de seizoenen, maar ook omdat de achterdeur dan niet open hoeft. Gek misschien, maar als je zo op elkaar woont als in dit kleine landje dan zou je toch denken dat men wat meer rekening met elkaar zou houden? Het wordt een hele lange lawaaierige zomer denk ik en het moet nog lente worden. Wat was het ook weer? Mens erger je niet, verwonder je slechts. En adem in, adem uit.

© KH

Monday 4 March 2013

Van 1 kant




Vandaag bedacht ik me, nadat ik een vriendin, of eigenlijk meer een kennis, sprak, dat de echte vrienden op 1 hand te tellen zijn. De vrienden die ik had, hebben mij laten vallen zodra ik ging scheiden. Waarom, is mij tot op de dag van vandaag onduidelijk. Niet dat ze voor mijn ex kozen, het waren mijn vriendinnen, niet de zijne. Hij had eigenlijk niet echt vrienden. Ik denk dat ik mijn verwachtingen te hoog stelde altijd.

Laatst had ik het er nog over met mijn vriendin. Zij en ik zijn al heel lang vriendinnen. Zij kent me van toen onze kinderen samen kleuters waren, bevriend waren en toen ik nog getrouwd was. Zij bleef. Wij zijn dol op elkaar. Zij snapt ook niet waarom onze gezamenlijke vriendinnen zo deden. Zij heeft het ook met een aantal mensen. Zij verhuisde en raakte vrienden kwijt. De kennis die ik sprak is ook haar kennis. Het verbaasd haar al niet meer. Ze zei me dat het waarschijnlijk komt omdat het van 1 kant moet komen. Altijd van de onze, nooit van die van de ander. Zo ook bij haar familie zo zegt ze. Ik ken dat.

 

Mijn schoonfamilie zit ook zo in elkaar. Bellen wij niet, horen we niets. We laten het nu maar zo. Dan niet. Lekker rustig, zo is de conclusie van Lief. Waarom zou je je er druk om maken. En eigenlijk is dat ook wel zo. Maar toen ik kennis sprak en zij vroeg of ik bij haar (altijd bij haar nooit eens hier) koffie kwam drinken, want die en die kwam ook, (en die en die had mij al jaren geleden laten vallen) had ik al gegeten en gedronken. De datum stond al vast, als ik niet gebeld had, had ik van niets geweten en die en die daar had zij nooit contact mee en nu wel? Hoe zit dat nu weer? Ik wilde het ineens niet meer weten. Mensen die mij laten vallen als een baksteen in tijden waarin ik het vreselijk moeilijk heb (die en die dus) hoef ik niet op een koffie-visite bij een ander te zien ineens. Ongemakkelijk zou ik me voelen. Ik wil me daar niet druk over hoeven maken. De kennis belt nooit ondanks beloften, komt nooit ondanks beloften.

 

Ik heb altijd mijn intuïtie genegeerd, teveel verteld over mezelf tegen teveel 'vriendinnen' die deden kennelijk of ze mijn beste vriendin waren en als het te moeilijk werd mij heel gemakkelijk lieten vallen. Zolang het leuk was, was het leuk, maar werd het moeilijk, dan wilden ze niet meer. Mijn vader overleed en na 3 maanden zei 1 van hen echt dat ik nu maar weer eens gezellig moest doen! Na mijn scheiding ging ik weer eens op hockey na een hoop tranen en dezelfde dame zei: heb je eindelijk weer eens iets leuks te vertellen. Van je vrienden moet je het hebben toch? Mijn intuïtie heeft het vaak bij het juiste eind, en ik, ik negeer haar.
Veel van dat 'soort' dames praten het liefst over zichzelf en over hun leven en hun kinderen. En ze horen je maar al te graag uit. Later wordt dat tegen je gebruikt. Een andere heeft dingen die ik in vertrouwen tegen haar heb gezegd, ooit tegen mijn ex verteld vorig jaar. Dat lijkt mij gewoon: not done, maar zij vindt dat blijkbaar heel normaal.

Het klinkt heel haatdragend allemaal, maar eigenlijk ben ik heel gelaten. Mijn leven lang al heb ik maar een paar vriendinnen per periode in mijn leven gehad. En wat is daar mis mee? Niets toch zeker? Zo zit ik in elkaar. Liever een paar hele goeie vriendinnen, dan heel veel valse of onechte.

© KH

Sunday 3 March 2013

Muziek op Zondag, be happy

Vandaag is weer een goede dag. Ik ben weer blij. Blijer dan ik vorige week was. Lief heeft gelukkig weer werk. Er gloort weer licht aan de horizon zij het voorzichtig. Ik werk namelijk in de thuiszorg en daar is het nu aan het rommelen. Mijn baas heeft nu al een spoedvergadering belegd om de maatregelen van dit kabinet mee te delen. Maar voorlopig hou ik hoop.
Mijn moeder noemde mij als kind al: Jantje lacht, Jantje huilt. Het zal er wel in zitten, in mijn aard. Iets waar ik aan moet werken dus. Laten we nu maar vrolijke hoopvolle muziek beluisteren. Geeft een mens moed.
Fijne zondag!







Ach Freddie, krijg altijd weer rillingen en tranen in mijn ogen van die man:



Ook wel een goeie les voor mij: Let it be.



En als laatste deze: Niet alleen omdat het me altijd laat lachen maar ook omdat het de lijfspreuk was van een forum vriendin die hier lang haar leven mee gerekt heeft. Ze overleed een paar jaar geleden aan kanker.



© KH

Friday 1 March 2013

Geduld is een schone zaak

“Patience is waiting. Not passively waiting. That is laziness. But to keep going when the going is hard and slow - that is patience.”



Het is niet makkelijk geweest de afgelopen tijd. Als ik heel eerlijk tegen mezelf ben, kan ik ook wel zeggen dat het niet meevalt. Misschien zelfs dat ik het onderschat heb. Dat ik dacht: Dat doe ik wel even. Dat ik de bezwaren die het stemmetje in mij negeerde. En dat ik de adviezen die de zogenaamde expert gaf, makkelijk terzijde schoof. Ik vond het belachelijk, te idioot voor woorden. Hoe kwam de man erbij!

Maar nu Lief 2 maanden thuis gezeten heeft en vandaag gelukkig weer begonnen is bij een nieuwe baan, hoewel tijdelijk voor een half jaar voorlopig, ben ik blij en opgelucht tegelijk. Ik heb mijn huis weer voor mezelf alleen. Ik hoef niet meer constant op hem te letten, voor hem te denken en te zeggen: 'Denk je hier wel aan, en daar aan? ' Moest ik dat dan? Ja, voor mijn gevoel wel. Het leven met een Autistische partner of  een aan Autisme verwante stoornis is zwaarder dan ik vermoedde. Ik wist het niet toen ik aan de relatie begon. Hij wist het zelf ook niet. Zodra je het ontdekt zeg je ook niet: Ja maar hier heb ik niet voor gekozen, ik doe het niet. Zeker in mijn geval niet met mijn Jongste zoon die hetzelfde heeft. Hoewel mijn Jongste het vooralsnog toch in mindere mate lijkt te hebben.

Soms voel ik me belazerd. Bedonderd. Als ik weer me alleen voel staan in de relatie. Als ik weer denk: Ja maar ik ben zijn moeder toch niet? Het constant moeten aansturen (wat die zogenaamde expert dus bedoelde) zeggen wat wel kan en wat niet. Wat hij wel aan kan trekken en wat niet. Ik begrijp nu de blauwe overhemden in zijn kast toen we elkaar leerden kennen en hij nog alleen woonde. Dat was makkelijk, je hoefde niet na te denken en trok gewoon een blauw overhemd uit de kast. Of dat er nu een was met ruiten of strepen deed er niet toe, blauw is blauw.

We stonden voor het dilemma toen hij werkloos raakte, wat doen we? Verkopen we de auto? We moeten wel, want het kan niet meer. Maar eer hij er werk van maakte om de daad bij het woord te voegen... Daar ging heel wat aan vooraf. Steeds helpen herinneren: het kan niet meer, het moet, doe het nou. Een zeurende moeder of een secretaresse in plaats van een partner. Maar dat is mijn rol, als partner van een man met Pdd-nos. Hoe sneller ik dat accepteer hoe beter mijn leven wordt.

 

Wij vrouwen hebben de neiging om ons een beeld te vormen van dé perfecte man. Hij moet op onze vader lijken, hij moet de prins op het witte paard zijn, hij moet alles kunnen, twee rechterhanden hebben, ons op een voetstuk plaatsen, elke week bloemen mee brengen, lief en zorgzaam zijn, deuren openhouden, en het liefst ook nog een goede baan hebben en daarnaast nog ons helpen met van alles en nog wat. Onze eisen liggen vrij hoog. Niet gek dat de 'gemiddelde man' daar niet aan kan voldoen. Zo perfect zijn wij zelf ook niet. Mijn eerste man was dat zeker niet. In het begin dacht ik van wel, maar al snel bleek dat hij die twee rechterhanden dan wel had, maar er niets mee wilde doen. De man die op mijn vader lijkt is er niet meer, dat was mijn vader zelf. En zelfs hij was niet perfect.
Is Lief perfect? Hij heeft dan wel Pdd-nos maar in de twee maanden dat hij werkloos was, heeft hij wel het huishouden gedaan terwijl ik werkte. Hij strijkt omdat ik er een hekel aan heb, 's avonds ruimt hij af en de vaatwasser in omdat ik gekookt heb. Hij masseert mijn pijnlijke Frozen Shoulder, hij laat de hond uit en kijkt met mij een vrouwen-serie.
Dat ik dan een keer moet 'mopperen' omdat hij een vreemde combinatie qua kleren heeft aangetrokken of omdat hij weer eens zijn sleutel kwijt is, is dan ook niet zo erg. En moet je perse autisme hebben om door je vrouw je kleren te laten klaar leggen of je vrouw te laten onthouden waar je sleutels liggen? Volgens mij doen legio mannen dat.



Als ik erover nadenk heb ik het toch zo slecht nog niet. Voortaan maar wat positiever ertegenaan kijken. Dat scheelt sowieso heel veel. En het maakt het leven een stuk vrolijker!

© KH