Gedachteloos

Caution is the eldest child of wisdom. – Victor Marie Hugo

Ondanks dat ik eindelijk de stap naar de osteopaat gezet heb, blijf ik nog wel last houden van mijn Frozen Shoulder.. Nu ben ik ook nog maar 2 x geweest, volgende week mag ik weer, maar volgens haar moest er langzaamaan verbetering in komen. Nu ben ik nooit iemand met veel geduld geweest, maar hierbij is ook weer geduld een schone zaak. Of zoals mijn oma zou zeggen: zoetjes aan dan breekt het lijntje niet.

Vanmorgen was ik aan het werk en stond ik op de huishoudtrap de ramen te zemen bij mijn mevrouw van dinsdag. Haar overbuurvrouw, een jonge vrouw van ergens begin 20, is aan het verhuizen en kwam aangereden met haar auto en stopte voor de deur onder luid getoeter. Ik schrok in gedachten verzonken. Ik wilde een stap terug doen, van de trap af en schoof zo van de huishoudtrap naar beneden. Natuurlijk stond ik weer met mijn 'slechte' arm die me niet op kon vangen aan de verkeerde kant. Dus met 1 arm aan de trap geklemd en de andere proberend mezelf op te vangen, hing ik half tussen trap en een stoel in.
Natuurlijk op mezelf foeterend dat ik niet beter uit had gekeken. Ik ging weer staan en voelde hoe zeer mijn schouder weer deed. Die had een flinke klap gehad.
Later kwam de overbuurvrouw binnen en onder: 'Viel jij nou? 'ons mam' en ik lagen in een deuk!' denderde ze voort tegen mijn mevrouw. Ik mompelde iets van: 'ja nog bedankt' en ging verder waar ik mee bezig was.

Stom vond ik het wel van mezelf. Waarom ben ik niet meer bezig met mijn gezondheid, mijn lijf en let ik niet beter op met wat ik doe! Het is toch al een zwakke plek en zo duurt het nog langer voor het genezen zal.

 

Hetzelfde met mijn gewicht. Ik trok thuis gekomen mijn nieuwe spijkerbroek aan die ik morgen aan wil als ik naar mijn zus ga. Och dacht ik, die ga ik vast 'inzitten'. Er viel weinig in te zitten. Hij zit veel te strak. Hetzelfde model als wat ik altijd had, bleek vervangen te zijn door een stretch broek die anders zit dan mijn oude spijkerbroek. Ik kon amper ademhalen. Nee, ik hoefde hem niet te passen, die zou wel passen, riep ik nog. Het was tenslotte dezelfde! Niet dus. Zonde van mijn geld. Waarom laat ik dat toch op zijn beloop, dat gewicht van mij? Ik weet dat het er af moet, dat ik er wat aan moet gaan doen, maar ik doe het niet. Al is het maar een paar kilo dat ik weer wat lekkerder in mijn vel zit. Maar nee, te lui, en ik weet dat goed van mezelf.

Mijn moeder neemt mijn zus, petekind en mij in mei mee naar Londen, voor een paar dagen. Subtiel liet ze vallen dat ik dan wel conditie moest hebben. Of we de marathon gaan lopen, vroeg ik. Zijn er geen metro's meer? De laatste keer dat ik in Londen was nog wel. Ik was fijngevoelig. Mijn gewicht en conditie zijn een té teer onderwerp. Ik weet het donders goed, maar ze mogen het niet aansnijden. Het onderwerp, niet het gewicht, hoewel... dát zou ook schelen.
Ik heb nog een maand tot we naar Londen gaan. Ik denk dat ik toch maar eens mezelf tot de orde moet gaan roepen. Geen woorden maar daden. Lopen, wandelen, wat dan ook om wat fitter te worden. Van mijn luie gat af en wat gaan doen. Ik word al moe als ik eraan denk....

 

Eigenlijk doe ik alles gedachteloos, terwijl ik zo graag mindful bezig wil zijn. Ik laat het weer helemaal los of heb het los gelaten. Fout bezig zeg ik dan weer tegen mezelf. Ik baal er van, maar dat helpt niet. Ik moet veranderen, mijn gedachten over mijzelf en mijn lijf veranderen. Dan moet het beter gaan, zegt men...




Misschien moet ik dat maar eens vaker toepassen in plaats van het alleen maar opschrijven. Er naar leven, in plaats van er over denken. Starting NOW!


© KH