Deze week heb ik een drukke week voor de boeg. Van te voren had ik er al helemaal geen zin in. De maandag, de dag die het langste is van allemaal qua werkuren, allerlei afspraken deze week, een cursus van het werk, noem maar op. Tussendoor maak ik me ook nog 'even' druk om mijn huisgenoten: Lief die nog steeds werkzoekende is, Jongste die deze week mondelinge examens heeft maar daar helemaal niet mee lijkt te zitten, sterker nog, er niet eens aan gedacht heeft! En Oudste die weer zit te wachten op bericht of hij wel aangenomen is op een nieuwe opleiding. Ondertussen zit mijn ex ook nog even mails te sturen waar ik nét op zat te wachten, kortom: Je zou er horendol van worden ware het niet dat ik me voorgenomen had me nergens meer druk over te maken. Maar lúkt dat ook?
In mijn geval meestal niet. Als ik iets meemaak, me druk maak over iets of iemand dan uit zich dat een tijd later in een periode van rust in een hyperventilatie aanval of 'mini-epilepsie aanval'. Zaak is dus om me zo rustig en relaxed mogelijk te houden. Mindfulness is dus 'een zaak van leven of dood' voor mij.
Jongste vraagt zich regelmatig af waarom ik me zo druk maak. Volgens hem is er niets om je druk over te maken: 'Relax toch eens mens'. zegt hij regelmatig tegen mij. 'Kijk naar mij, ik maak me nergens druk over'. Om hem vervolgens fluitend te zien vertrekken, zonder jas, richting Albert Heijn met zijn kameraad om een pak roze koeken te gaan kopen bedoelt als lunch. Waarover zijn vader mij dan weer moet mailen want die maakt zich zomaar ineens zorgen over het kind zijn gezondheid en leven.
Adem in, adem uit... het beste advies dat ik mezelf kan geven. Het beste advies dat ik mezelf iedere keer geef: Laat los! Waarom moet ik zo nodig ieders leven in de hand houden? In de gaten houden? Dat gaat niet eens. Oudste heeft zelf zijn eerste 2 jaren op 2 mbo's verknald, en ondanks wat mijn ex erover zegt, is dat niet mijn schuld. Ik zat niet op die opleiding. Ik was niet degene die niet leerde. Iedereen, ook eigenwijze 17 of 18 jarigen, is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. En mijn ervaring is, dat wat je ouders ook zeggen: Als je geen zin hebt om te leren, doe je het ook niet. (eigen ervaring overigens) Je moet eerst je neus flink stoten wil je gaan inzien dat je op de verkeerde weg zit. Oudste is nu zover denk ik, hoop ik. Wat zijn pa of ik er ook van zeggen, hij moet het doen. Jongste precies zo. Kunnen wij zeggen: Eet brood, geen roze koeken, of leer nou eens. Hij moet het doen, niet wij.
Kun je er je druk over maken, maar wat Jongste al zegt, het is alleen maar slecht voor je hart. In mijn geval mijn epilepsie.
Volgende week ga ik een paar dagen naar Londen. Even helemaal eruit. Samen met mijn moeder, zus en petekind. Ik heb me nu al voorgenomen om me niet druk te maken of het thuis wel goed zal gaan. Soms snappen mijn Lief en de kids elkaar niet helemaal. Maar die 3 dagen, mogen ze het zelf regelen. Ik ben er dan niet. Even bijtanken.
Is het al volgende week?
© KH
No comments:
Post a Comment