Friday 31 May 2013

Top 5: Gedichten

Vorige week had ik een top 5 en het leek me wel leuk om voortaan elke vrijdag een top 5 van iets te bloggen.

Deze week: Gedichten.

Ik hou van gedichten. Vooral van Engelstalige gedichten. Mijn favorieten zijn de schilder en dichter:
Dante Gabriel Rossetti en zijn zus Christina. Maar ook vele anderen.
Sinds een paar jaar ben ik zelf gedichten gaan schrijven en je kunt er zo lekker je gevoel in kwijt.
Hieronder een aantal van mijn favorieten:

© KH

1.

Sudden Light


By Dante Gabriel Rossetti
         
I have been here before,
                But when or how I cannot tell:
         I know the grass beyond the door,
                The sweet keen smell,
The sighing sound, the lights around the shore.

         You have been mine before,—
                How long ago I may not know:
         But just when at that swallow's soar
                Your neck turn'd so,
Some veil did fall,—I knew it all of yore.

         Has this been thus before?
                And shall not thus time's eddying flight
         Still with our lives our love restore
                In death's despite,
And day and night yield one delight once more? 


2.

Solitude


By Ella Wheeler Wilcox

Laugh, and the world laughs with you;
    Weep, and you weep alone;
For the sad old earth must borrow its mirth,
    But has trouble enough of its own.
Sing, and the hills will answer;
    Sigh, it is lost on the air;
The echoes bound to a joyful sound,
    But shrink from voicing care.

Rejoice, and men will seek you;
    Grieve, and they turn and go;
They want full measure of all your pleasure,
    But they do not need your woe.
Be glad, and your friends are many;
    Be sad, and you lose them all,—
There are none to decline your nectared wine,
    But alone you must drink life’s gall.

Feast, and your halls are crowded;
    Fast, and the world goes by.
Succeed and give, and it helps you live,
    But no man can help you die.
There is room in the halls of pleasure
    For a large and lordly train,
But one by one we must all file on
    Through the narrow aisles of pain.
  
3.

Dream Land

   
By Christina Rossetti


Where sunless rivers weep
Their waves into the deep,
She sleeps a charmed sleep:
         Awake her not.
Led by a single star,
She came from very far
To seek where shadows are
         Her pleasant lot.

She left the rosy morn,
She left the fields of corn,
For twilight cold and lorn
         And water springs.
Through sleep, as through a veil,
She sees the sky look pale,
And hears the nightingale
         That sadly sings.

Rest, rest, a perfect rest
Shed over brow and breast;
Her face is toward the west,
         The purple land.
She cannot see the grain
Ripening on hill and plain;
She cannot feel the rain
         Upon her hand.

Rest, rest, for evermore
Upon a mossy shore;
Rest, rest at the heart's core
         Till time shall cease:
Sleep that no pain shall wake;
Night that no morn shall break
Till joy shall overtake
         Her perfect peace. 


4.

 

The Road Not Taken  

By Robert Frost


Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.


5.

If—


By Rudyard Kipling


(‘Brother Square-Toes’—Rewards and Fairies)


If you can keep your head when all about you   
    Are losing theirs and blaming it on you,   
If you can trust yourself when all men doubt you,
    But make allowance for their doubting too;   
If you can wait and not be tired by waiting,
    Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
    And yet don’t look too good, nor talk too wise:

If you can dream—and not make dreams your master;   
    If you can think—and not make thoughts your aim;   
If you can meet with Triumph and Disaster
    And treat those two impostors just the same;   
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
    Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
    And stoop and build ’em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
    And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
    And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
    To serve your turn long after they are gone,   
And so hold on when there is nothing in you
    Except the Will which says to them: ‘Hold on!’

If you can talk with crowds and keep your virtue,   
    Or walk with Kings—nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
    If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
    With sixty seconds’ worth of distance run,   
Yours is the Earth and everything that’s in it,   
    And—which is more—you’ll be a Man, my son!

Tuesday 28 May 2013

Gepest en getreiter

http://robindirksen.files.wordpress.com/2012/12/pesten.png?w=614&h=868

Niet alleen de directeur van de school in Rotterdam is verbijsterd dat hij door de rechter op het matje geroepen wordt als hij 3 gewelddadige jongens van zijn school verwijderd, ik ben dat ook. En met mij waarschijnlijk meer mensen. Het is de wereld op zijn kop.

Vorige week vrijdag hoorde ik dit bericht bij EditieNL op tv:  Een schooldirecteur stuurt 3 jongens van school af nadat ze een andere leerling in elkaar sloegen. De ouders van deze probleemjongeren zijn naar de rechter gestapt omdat de 'heren' nergens anders toegelaten worden. Goh, gek hè? En wiens probleem is dit nu helemaal? Van de school? Van de jongen die in elkaar getrapt wordt? Of van de ouders van deze jongens?

http://api.ning.com/files/b0cux8vEHWH14SJtEaQPtIMzMUiCnE*e8V*1Y9hkrIamazbf9b3VdVjf67BQ54eiB6zS*19F0Aojf-UHVGKHUSyRo-L609RL/pesten.gif

Dit verhaal en programma's als 'Gepest' of binnenkort 'Project P' (programma's die ik echt niet kan kijken ) brengen mij meteen terug naar mijn eigen schooltijd. Ik werd op de Lagere School soms gepest in de zesde klas (nu groep 8) Later op een reünie kwam ik die jongen tegen en hij kon én mij niet meer herinneren én het pesten niet, maar hij heeft zich wel verontschuldigd! Ook al wist hij het niet meer, toch vond ik dat netjes. Dat is ook niet echt blijven hangen, een boze knul die over je heen gebogen staan beetje dreigend is wel akelig, maar ik had een hoop vrienden en dat maakte een hoop goed. Na de Lagere School, toen we verhuisden en ik op de mavo in een voor mij onbekende stad terecht kwam, begon het pas. 2 meiden, die, laten we eerlijk zijn, uit een milieu kwamen wat we nu asociaal zouden noemen, begonnen mij te treiteren. Eerst heel gewoon net alsof het een zogenaamd 'geintje' was. Maar daarna gemener, stiekemer, dreigender. Ze zouden me wel na school opwachten, ze zouden me in elkaar slaan als ik dit of dat niet deed. Doodsbang kwam ik elke dag thuis uit school. Mijn moeder was het op een dag zo beu dat ze de klassenlerares belde maar toen werd het alleen maar erger. Poeslief waren ze ineens, maar dreigender. Mijn huiswerk overschrijven maar de meest walgelijke dingen in mijn schriften schrijven, anderen ophitsen tegen mij. Het hield pas op toen ik in de 2e bleef zitten en zij niet. Eindelijk was ik van ze af.
Alleen je vergeet zoiets nooit meer. Het blijf je je hele leven bij.

Ik heb mijn kinderen altijd proberen te behoeden voor pesters. Het is niet altijd gelukt maar vaak toch wel.
1 jaar helaas niet toen bleek dat een leerkracht zo zijn lievelingetjes had en dat niet mijn zoon bleek te zijn. Verre van kennelijk. Boos omdat een leraar pest in de klas ben ik verhaal gaan halen bij  de school directeur. Maar deze beweerde doodleuk dat ik mijn eigen pestverleden mee liet spelen. Dat mijn zoon het hele jaar getreiterd werd, door een leraar nog wel, och, dat viel wel me toch? Naar die school had ik ze nooit moeten laten gaan, achteraf gezien. Vele ouders denken er net zo over als ik. Vele kinderen zijn nadien op de middelbare school opgebloeid omdat ze op de basisschool genegeerd werden, en anderen voorgetrokken werden. Mijn zoons ook. Mijn zoons bleken hele zelfverzekerde pubers ineens te zijn. Misschien wel doordat ze zo'n akelige tijd hadden gehad op die basisschool.

 http://www.dewilderen.nl/getFile.php?file=RunUJCG0jhrD%2F%2BrYQS2h9MvtKU56k8baTUu3TWqVTvyZnnz74vnNyaq4GVevZ78eoFGPCEyfLRSXssYRSOAqf%2FXIPtm14G4J

Pesten blijft je voor altijd bij. Het gaat niet weg, nooit. Ik geef die directeur dan ook groot gelijk. Die jongens horen daar niet. Vele scholen horen pestprotocols te hebben en die te volgen, maar doen dat niet uit angst voor de ouders en de rotte appels die de dienst lijken uit te maken.
Natuurlijk moet ieder kind onderwijs hebben, ook de rotte appels, maar wie verteld het de ouders van de rotjongens dat ze hun kinderen beter moeten opvoeden? Dat hun kinderen treiterkoppen zijn? Hoe vaak durft een leerkracht dat niet omdat er dan een ouder verhaal komt halen?
'mijn kind doet dat niet', hoe vaak hoor je dat niet? Een gepest kind leeft met de gevolgen van 'mijn kind doet dat niet', en dat werkt lang door. Ik ben lang onzeker gebleven mede daardoor.

Ik hoop dat er betere regels of wetgeving gaat komen omtrent pestgedrag, zowel op scholen, als op werk, als online of waar dan ook. Pesten is nooit goed te keuren, nooit!

© KH

Sunday 26 May 2013

Muziek op Zondag, Liedje in mijn hoofd

Soms word je wakker met een liedje in je hoofd. Tenminste ik wel. Eigenlijk elke morgen. Elke morgen word ik wakker en heb ik (weer een ander) liedje in mijn hoofd. Meestal is dat een liedje wat ik de dag ervoor nog gehoord heb en wat is blijven hangen. Ik vind het niet erg. Erger is, lijkt me als je constant hetzelfde deuntje in je hoofd hebt. Mijn oma beweerde op het laatst van haar leven dat ze steeds dezelfde muziek in haar hoofd had, eerst zei ze dat het van de buren kwam, later zat het in haar hoofd. Steeds weer dezelfde muziek, in haar geval een of andere oude Nederlandse hit van heel vroeger uit haar jeugdige jaren. Lastig!
Maar in mijn geval is het gewoon gezellig, wakker worden met een song in je hoofd.

Zeker met de muziek waar ik af en toe me wakker word: Hoewel ik eerlijk toegeef, dat er ook nummers bij zijn waarvan ik denk: Nou blijven jullie voortaan maar weg, zeker als je op 'repeat' in mijn hoofd staat... op een bepaalde regel (The roof the roof the roof is on fire The roof the roof the roof is on fire The roof the roof the roof is on fire We don't need no water let the motherfucker burn Burn motherfucker burn, je ziet mijn punt wel, gezellig is anders om mee wakker te worden)

Maar vanmorgen was prettig, dit was gisteren nog op de Voice UK en het is 1 van mijn favoriete nummers;



Nou vooruit dan deze ook maar en maar hopen dat ie niet in mijn hoofd kruipt:




En dit vrolijke nummer zit ook regelmatig in mijn hoofd:



O en deze, hoewel normaal gesproken totaal niet het genre waar ik van hou, pakte het nummer me vanaf dag 1:



En de stem van Tom Smith zit heel vaak in mijn hoofd (gelukkig)



© KH

Friday 24 May 2013

Top 5: Boeken

Het is wel weer eens tijd voor een top vijf : Deze keer van boeken die ik de laatste tijd weer meer en meer lees. Tijdschriften gaan snel vervelen vind ik al ben ik blij met mijn Happinez en Flow en Quote Historie maar dan nog wil ik weer snel in een echt boek duiken. Voor mij dan ook geen E-reader vooralsnog. Ik moet een boek vasthouden, ruiken!

De laatste boeken die ik gelezen heb en die zijn blijven hangen omdat ik ervan genoot;

1. Isa Hoes & Barry Atsma-Doordraven en overeind blijven

http://www.kekmama.nl/files/2013/04/ATSMA_HOES_rgbDEF.jpg

Ik ben er nu in bezig en het is een heerlijk boek om te lezen. Soms met een glimlach, dan weer met een brok in je keel. Je mag een kijkje nemen in hun drukke agenda en hun whats app lezen en brieven aan elkaar. Hartverwarmend en ontroerend. Een fijn boek wat ik bijna in 1 ruk uit aan het lezen ben.

2. Nicci French: de Frieda Klein reeks : Blauwe maandag, dinsdag is voorbij en vanaf volgende week uit: Wachten op woensdag.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZcpAGKqpEJPyOla179mY5Mah7ymEq676nuQszaGwAXNBqBQT8cO8Knk_7MVCn7WKJD_7gbccrV4HRSZtAx0VXISOM33N6NSgdkun870LMecEYyd-t35ZQYuJYC4TQ01mIBp2r303sPzSf/s1600/kaft.jpg

Spannende psychologische thrillers die je het moeilijk maken je boek neer te leggen. Ook weer bijna in 1 adem uitgelezen! Ik kan niet wachten tot volgende week deel 3 uitkomt!

3. Carole Matthews-The Chocolate lovers' diet

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDA0Fyx5Zx_l7dzukwuQFRHyKlWvCqtgSBL0HV9LUbH2b8QdubTxpxNNqSkLYAKOSj34evBpfZXwc5kkuw07H-HClgBiAr4L5z5RbUnvYUuU3EkeVnJgnqeGU8gnozfEiz-eMOJv9jJjs/s1600/2009_tcld.jpg

Ooit gekocht op het vliegveld in Edinburgh en niet geweten dat dit een deel 2 was, deel 1 'The Chocolate lovers' club' zal ik eens kijken of ik die kan bemachtigen via internet. Engelstalige chicklit maar hilarisch en zeer vermakelijk.

4. Kate Mosse-Het verloren Labyrint

http://static.aanbodpagina.nl/img/215/kate-mosse-het-verloren-labyrinth.jpg

Ik ben dol op historische romans en deze kon ik ook al niet wegleggen. Het gaat van heden naar verleden en terug. Prachtige roman! Later bleek er ook nog een verfilming van te zijn die op Film1 kwam. Ik heb hem gekeken nadat ik het boek uit had, maar zoals altijd, bleek het boek beter te zijn.

5. J.K. Rowling- Een goede raad

http://www.meerdaneenboekhandel.nl/index.php/imagestream/stream/976/600/600/1/0/1/j.k.-rowling-een-goede-raad.jpg

Ik weet niet of het komt omdat ik er meer van verwachtte, of omdat ik iets Harry Potter-achtigs van haar verwachtte maar dit boek viel dus zeer tegen. Jammer. Het kostte me zelfs moeite dit uit te krijgen. Vol met scheldkanonades wat waarschijnlijk in de Engelse versie beter te lezen is dan in de vertaling. Ik hoop stiekem weer op iets wat Harry kan evenaren. (een vervolg?) Maar ik ben bang...

© KH

Wednesday 22 May 2013

Leven

Hoe laat leven we
Het is om het even
Het leven raast maar door
Maar ik sta stil
 

Het Universum dijt uit 
We dansen mee langs de getijden
De wereld veranderd
Maar ik, ik sta stil
 

De bladeren groeien
Om weer af te vallen
Een continue stroom 
En ik sta nog steeds stil

Ons leven is in een flits voorbij

Je moet snel zijn het bij te houden
Geboorte, opgroeien, sterven
En ik kijk, sta stil en verwonder me


© KH 

Tuesday 21 May 2013

Kleine stapjes 2

Mijn blog van gisteren heeft een vervolg nodig, merk ik. Niet alleen aan de reacties die ik kreeg maar ook aan mezelf. Het lijkt nu of ik continu met mezelf in de knoop zit en dat is niet zo, verre van dat. Het is maar af en toe dat ik aan mezelf merk dat ik niet ben die ik wil zijn. Of dat de wilskracht me ontbreekt te worden die ik wil zijn.

Ik ben altijd de eerste die roept: What you see is what you get, take it or leave it. En dat is ook zo. Hoe onzeker ik ook was of nog mag zijn soms of over kan komen, het interesseert me minder en minder wat anderen van mij vinden. Alleen dat uiterlijk zit me dwars, of eigenlijk meer de gezondheid die daarbij hoort.
Natuurlijk zijn er wel meer dikkere mensen in de wereld die een heel gelukkig en productief leven hebben, alleen ik voel me af en toe niet goed. Geestelijk gaat het prima met me, maar ik vind mezelf een slappeling dat ik te lui ben, te slap, geen doorzetter of soms het gewoon niet weet hoe ik die kilo's teveel eraf moet krijgen. Ik hou absoluut niet van koken en zou niet weten hoe ik makkelijke, snelle maaltijden op tafel kan zetten die ook nog eens gezond zijn. Ik doe maar wat. Als het aan mij lag, at ik eigenlijk gewoon alleen nog maar broodmaaltijden en salades. Maar het ligt niet aan mij, ik heb ook nog een gezin.

http://24.media.tumblr.com/tumblr_m8znzxWpFO1rr6og1o1_500.jpg

Vanmorgen zei een mevrouw waar ik werkte nog: Waarom zou je jezelf kwellen om in die maat kleiner te wurmen die eigenlijk helemaal zo lekker niet zit, alleen maar omdat je die grotere maat niet aan wil? Wie ziet nou dat jij die grotere maat aan hebt? Het staat beter, het zit lekkerder. En alleen jij weet het. En daar zit het hem meestal in. Dat je het zelf weet. Verdikke, heb ik toch weer die maat groter terwijl ik eerst de maat kleiner nog aan kon. De overgang helpt ook al niet mee. Mijn luie aard ook niet. Waarom jezelf vermoeien met bewegen terwijl je ook binnen met een kop thee en een goed boek op de bank kunt zitten?

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm49d_I-pUwRVva8XYRFFM8mFPF0T9hodc7sg2E79vMGA_L4K7IWst8kcxgRU-kQFbaTc2UFWxZZAhcepeaeNi5V29tEsx021uUy3oKJnmJNk9gV-GA5vLC2JF4fPmP7ACu2O8wBRNmm4/s1600/what+you+see+is+what+you+get.jpeg

Dan is er ook nog het beeld wat ik van mezelf heb, in mijn hoofd. Ik ben niet dik. Ik ben ik. Ik ben lang (gelukkig) Ik heb dunne onderbenen (thank God) en ik zie er niet onaardig uit (als ik dat mag zeggen) Ik wil geen foto's van mezelf zien, dat niet. Dan is dat beeld in 1 klap ook weer weg. (de foto's van Londen van mezelf hebben een 'schok' teweeg gebracht) Kleding of beha's passen stel ik zo lang mogelijk uit. Het beeld wat ik van mezelf heb, houd ik in stand. Ik ben ik.

Vroeger was ik lang onzeker, werd gepest een aantal jaren op school. Ik was niet dik maar gewoon. Pas toen ik epilepsie kreeg en medicijnen moest slikken ben ik dikker geworden. Later toen mijn huwelijk zo slecht ging en ik een 'emotie-eter' werd, is het de spuigaten uit gaan lopen. Na mijn scheiding  ben ik 20 kilo afgevallen. Maar zoals dat gaat met zulke stress kilo's: Die komen er binnen no time ook weer aan.
Er zijn dagen bij dat het me helemaal niet interesseert. Maar er zijn ook dagen bij dat ik elke kilo teveel voel. Of dat mijn moeder dan een opmerking maakt als: 'Je moet niet naar die reünie van de Lagere School gaan. Zeggen ze: Jee wat is zij dik geworden! Dat wil je toch niet?' Nee, denk ik dan, dat wil ik niet! En voor september krijg ik dat er nooit af! De eerste reünie was ik ook al dik, en vond dat vreselijk. Nee ze heeft gelijk, ik ga niet. Die opmerking is goed bedoeld maar is al in mijn hoofd een geheel eigen leven gaan leiden zoals meer van die opmerkingen dat al mijn hele leven doen. Ik duw ze weg, lees weer eens wat Mindfulls en probeer Zen te zijn.

Mezelf veranderen doe ik niet, gaat niet, ik kan wel proberen mezelf te verbeteren. Ik hoef niet alles tegelijk te doen, van mezelf. Vandaar dat ik gisteren zei: One step at a time. Er is de laatste paar jaar zoveel gebeurd in mijn leven, ik ben aldoor maar sterk gebleven, of sterker geworden. Langzaam maar zeker moet er rust komen, als die rust er eenmaal is, dan komt het vanzelf. Dan gaat die knop ook vanzelf een keer om.


http://img341.imageshack.us/img341/3658/iamwhoiam.gif

© KH

Monday 20 May 2013

Kleine stapjes

“No amount of self-improvement can make up for any lack of self-acceptance.”

- Dr. Robert Holden
http://www.vitsaf.org/wp-content/uploads/2012/02/Self-acceptance.jpg

Elke week krijg ik de nieuwsbrief van TinyBuddha in mijn mail en die kijk ik dan even vluchtig door. Maar deze week zag ik iets voorbij komen wat mijn aandacht trok. 3 principles for accepting yourself and being authentically happy

De bovenstaande quote komt daar ook uit en die raakte me weer diep. Hoe ik ook bezig ben de laatste paar jaar met mezelf te verbeteren en te veranderen: Het accepteren van mezelf en nog erger, het houden van mezelf, lukt me maar niet. Kennelijk zit het ergens er diep in gehamerd: het niet goed genoeg zijn. Door wie en waarom is ook mij niet duidelijk. 

Ik ben te dik, laten we dat dan maar eerst eens uit de weg ruimen. Ik verberg dat door mezelf een air aan te meten of eigenlijk meer het weg te lachen. Lollig te doen. Valt het dan minder op? Nou dat waarschijnlijk niet, the elephant is still in the room, maar er wordt niet meer zoveel over gesproken. Negeren die handel. Iemand zei ooit eens tegen mij: Jij blijft zo dik omdat het je bescherming is. Dan hoef je niet over al het andere na te denken wat je raakt, je daar niet (geestelijk) mee bezig te houden. En misschien is dat ook wel zo. Die bescherming dan. Putting up a brave front, so to speak. Soms weet ik de dingen nu eenmaal beter in het Engels te verwoorden dan in het Nederlands. 

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZeAsSK5LyqVp3-WY80aO0-McF1BTBGLal4hNI82vvF_bD78AFXBs-uM2_eKsiuv8GaR6salzXKQw6QyteSKc4d0wr-0a7ihAKmwjHXsVykGz6onIJge27y_g6Yoj4H1Gc4wPe3kA_LXbA/s1600/selfacceptancedef.gif 

Maar mezelf accepteren zal ik toch gaan moeten leren: Met al mijn gebreken. Van mezelf houden, is dan in mijn ogen stap 2. Al roep ik in al die blogs nog zo hard: Je kunt niet verlangen van iemand dat ie van je houdt als je niet eerst van jezelf houdt... het is en blijft een lastige als er dagen zijn dat je niet om kunt gaan met de lichamelijke ongemakken van gewrichten die het laten afweten, Frozen Shoulders, enkels die zeggen: draag jij zelf dat gewicht maar, ik kap ermee. En wat dies meer zij. 
Ik kan ook niet meer de schuld bij mijn moeder neerleggen wat ik vroeger maar al te graag deed. Ik ben 45, tijd om de schuld geheel en al zelf op me te nemen. Maar er iets aan doen, dat is en blijft een lastige...
Ik ben lui, aartslui wel te verstaan en ik weet het ook nog maar al te goed. 
Gisteren zijn we met het mooie Pinksterweer naar het bos gelopen. Nu we geen auto meer hebben kunnen we niet meer elke zondag naar het bos rijden en daar een eind gaan wandelen, dus het was lang geleden. Met al die kwaaltjes die opspelen verzon ik ook keer op keer excuus na excuus. Maar als ik eenmaal loop, vind ik het heerlijk ook! Waarom dan al die smoesjes!? Ik snap mezelf minder en minder. Laat staan dat ik mezelf accepteren kan. 

Laten we wel wezen, ik zit met mezelf een beetje in de knoop. Dat 'putting up a brave front'.. .daarmee zit ik er niet eens zo heel ver naast. De buitenwereld ziet een hele andere ik dan dat ik zie als ik naar mezelf kijk. 
Ik zie een vrouw die last heeft van haar opvliegers, worstelt met haar emoties en overgewicht en een innerlijke strijd aan het leveren is waar ze voorlopig nog niet klaar mee is. De buitenkant ziet een altijd vrolijke en opgewekte ik, die altijd lacht. Zoek de verschillen. Natuurlijk worstel ik niet altijd, maar veel wel. 

Small steps, kleine stapjes, met kleine stapjes moet je beginnen...



Beter eten, meer bewegen, en me beter voelen. Kijken naar wat ik heb, niet naar wat ik niet heb.
Ik heb mooi haar, mooie ogen, dat is alvast iets, dat slanke lijf hoef ik niet te krijgen, maar wel betere conditie en minder last van mijn gewrichten.
Elke dag bewegen, en aardiger voor mezelf gaan zijn.

Zie? Ik voel me meteen al een stuk beter! :-)

http://25.media.tumblr.com/tumblr_m4w9b4rtrk1r63udgo1_500.jpg

© KH

Sunday 19 May 2013

Muziek op Zondag, Op een mooie Pinksterdag

Vandaag kan er maar 1 liedje zijn dat er toe doet. Voor mij tenminste.
Elke Pinksteren zong mijn vader dit, of hij floot het. Toen ik verkering kreeg met iemand die toevallig destijds in Den Haag woonde, zong hij vooral dat stukje extra hard.
Dit jaar is het 10 jaar alweer dat mijn vader er niet meer is. Zoals in de tekst: Ook ik zou willen dat ik nog een keer met mij vader aan het handje lopen kon, wandelend in de zon.

Op een mooie Pinksterdag
Als 't even kon
Liep ik met m'n dochter aan het handje in het parrekie te kuieren in de
zon
Gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos
Kijk nou toch je jurk wordt nat, je handjes vuil en papa boos

Vader was een mooie held, vader was de baas
Vader was een duidelijke mengeling van onze lieve Heer en Sinterklaas
Ben je bang voor 't hondje, hondje bijt niet
Papa zegt dat hij niet bijt
Op een mooie Pinksterdag, met de kleine meid

Als het kindje groter wordt, roossie in de knop
Zou je tegen alle grote jongens willen zeggen "handen thuis en lazer op"
Heb u dat nou ook meneer, jawel meneer
Precies als iedereen
Op een mooie Pinksterdag
Laat ze je alleen

Morgen kan ze zwanger zijn
'k Kan ook nog vandaag
't Kan van de behanger zijn of van een Franse zanger zijn
Of iemand uit Den Haag
Vader kan gaan smeken en gaan preken tot hij purper ziet
Vader zegt "pas op m'n kind, dat hondje bijt"
Ze luistert niet

Vader is een hypocriet
Vader is een nul
Vader is er enkel en alleen maar voor de centen en de rest is flauwekul
Ik wou dat ik nog 1 keer met mijn dochter aan het handje lopen kon
Op een mooie Pinksterdag samen in de zon
Op een mooie Pinksterdag samen in de zon
Samen in de zon



© KH

Wednesday 15 May 2013

Beroemde graven in St. Paul's Cathedral

Mijn moeder en ik bezochten st. Paul's Cathedral tijdens ons bezoek aan Londen terwijl zus met haar dochter liep te zwijmelen over de in was gegoten beelden van One Direction bij Madame Tuseaud. (petekind zwijmelde, zus niet)
Een schitterende kathedraal, zonder meer het bezoeken waard. Prins Charles en Lady Diana zijn daar nog getrouwd. Oké, niet alle sprookjes hebben een happy end.
De plafonds steentje voor steentje met mozaïek belegd. Prachtige beelden, alles schitterde je tegemoet.
Ook al mochten er geen foto's gemaakt worden, natuurlijk kon ik het niet laten. Het lijkt me geen kwaad te kunnen zolang je geen flitslicht gebruikt. Ik denk ook dat het hem daarin zit, de meeste toeristen gebruiken in dit soort juweeltjes te pas en te onpas hun flits terwijl het ook makkelijk zonder kan. Het beschadigd de vaak eeuwenoude bewaarde pracht en praal.

Maar wat mij bijzonder trof was de crypte beneden. Om een of andere reden, werd ik enthousiast en kreeg ik de rillingen tegelijk toen ik daar tot mijn verrassing de graven van een aantal van mijn favoriete schilders aantrof. Mijn moeder keek mij verbaasd aan om zoveel enthousiasme over graven. Volgens haar liggen ze daar niet eens (wat wel zo is):' ik schilder zelf en ik ken ze niet eens.' zo was haar verweer. Alsof dat wil zeggen dat je dan meteen ook maar alle Engelse schilders moet kennen. In ieder geval, ik weet wel wie ze zijn/waren: Het waren een paar van de oprichters van de Pre-Raphaelite_Brotherhood :
John Everett Millais en William Holman Hunt. Daarnaast lag nog William Turner, een beroemde landschapsschilder. En Sir Lawrence Alma-Tadema. Boven had ik al de enorme tombe gezien van Sir Fredric Lord Leighton die mijn moeder ook al niks zei. Het was alsof ik mijn helden ontmoette. Zo'n gevoel.
Later heb ik nog gevraagd of mijn grootste held; Dante Gabriel Rossetti ook nog in de crypte lag omdat ik hem niet vinden kon maar (ze houden daar een hele lijst bij van waar alle Engelse beroemdheden begraven liggen) die ligt in een klein plaatsje ergens in Kent.

Misschien snapt mijn moeder het dan niet, er zal vast ergens iemand zijn die het wel snapt, zeker als je ziet wat ze gemaakt hebben:

Niet alle foto's zijn even scherp door de donkere kathedraal:



https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtLDcm4igvESNmAW2jGP8sjRIRV4VjBkV9pzgoPCrWUF8n1Q-kSe0EM-1hPdub9AWMx7lB1cbfOEzP_ADW7du7V5o7K7gB5MsuTB9GN1Hg4PErjMYYOJqbpeswOPeEoacqn0Ut7xbBLbU/s1600/JOHN_EVERETT_MILLAIS-Ophelia-1852.jpg
Ophelia

 

File:William-holman-hunt-valentine-rescuing-sylvia-from-proteus.jpg
Valentine rescuing Sylvia from Proteus

 

http://uploads1.wikipaintings.org/images/alma-tadema-lawrence/ask-me-no-more-1906.jpg
Ask me no more

 

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a0/Joseph_Mallord_William_Turner_-_The_Shipwreck_-_Google_Art_Project.jpg
The Shipwreck

 
Sir Fredrick Lord Leighton

http://25.media.tumblr.com/tumblr_matv6s52ny1rnszofo9_1280.jpg
Flaming June

© KH

Sunday 12 May 2013

Muziek op Zondag, Muziek voor Moeder



Vandaag is het Moederdag. Mijn kids liggen nog rustig te slapen en naar mijn eigen moeder hoef ik niet vandaag. Zij zei tegen me; 'Kind, ik heb je net 3 dagen in Londen gezien, ben op de verjaardag van je man geweest, je moet met de trein komen, blijf lekker thuis, ik heb je toch wel genoeg gezien nou?'  O lekker mam! 'Je weet best hoe ik het bedoel', mopperde ze nog even na. Natuurlijk weet ik hoe ze het bedoelde. Alleen, haar moeder, mijn oma, is er niet meer. Normaal zou ze daar even heengaan. De eerste moederdag zonder je moeder, hoe zou dat zijn? Ik moet er niet aan denken! Mijn moeder had het al helemaal geregeld. Ze gaat naar haar broer en schoonzus. Die hebben geen kinderen en haar zusje komt ook nog even. Samen gedenken ze hun moeder die er niet meer is. Ik slik even, dat gaan zus en ik ook nog krijgen, ooit.. Ik hoop nog lang niet.

Deze muziek op zondag is voor alle moeders die op deze dag aan hun moeders denken, die er niet meer is.
Ik denk met jullie mee, voor mijn oma, voor alle moeders die van bovenaf op ons neer kijken met een glimlach.





Misschien niet echt een 'speciaal' Moederdag nummer maar 1 van mijn favoriete nummers met 'mama' in de titel.









© KH

Wednesday 8 May 2013

Londen

 

Ik ben al een paar dagen terug uit Londen. Het afscheid viel me als altijd weer zwaar. Afscheid nemen van Groot-Brittannië bedoel ik. Zodra het vliegtuig opsteeg, rolden de tranen weer stiekempjes over mijn wangen. Wie weet hoe lang ik weer moet wachten voor ik haar weer zie: My home away from home.
Want als iets me keer op keer weer bewijst dat ik daar op wat voor manier dan ook, mijn roots heb liggen, is het dit land wel.

De mensen zijn er anders ten eerste. Vriendelijker, kalmer, easy-going... Niet zo opgefokt. Moet je wachten dan pak je je boek of krantje en sluit je keurig netjes aan in de rij en ga je even lezen. Bij ons dring je voor, of duw je of mopper je over de lange rij. Daar niet. Ga je met de metro? Dan ga je netjes op de roltrap rechts staan zodat de mensen die haast hebben, links kunnen inhalen. Bij ons staan ze kris-kras door elkaar. De enige keer dat ik in een boos gezicht keek was toen ik met mijn moeder naar St. Paul's Cathedral ging met een overvolle metro. We moesten ons erin persen zo vol. Maar de halte waar we uit moesten was aan de andere kant, dus je moet je er ook weer uitpersen door de menigte. Onder een 'excuse me' en 'sorry' kreeg ik 1x een 'Will you not push me?' te horen en een boze Engelse dame te zien. Dat ik ook geduwd werd kon ik al niet eens meer uitleggen.
Graffiti? Niet gezien. Baldadige jongeren ook niet. Alleen maar behulpzame, aardige Londenaren die je willen helpen als je in een verkeerde metro zit en je wijzen waar je over moet stappen en welke metro je dan moet nemen.



Net zo bij de Changing of the Guards bij Buckingham Palace. Het verkeer wordt er door de politie elke dag een aantal keren stil gelegd maar je hoort er geen een Londenaar over. Moet je hier proberen!
Het verkeer wordt stil gelegd, de guards komen van de ene kant richting het paleis gemarcheerd en verdwijnen achter de hekken nadat ze door vele camera's van toeristen zijn gefotografeerd. Dan mag het hele spul even een aantal minuten rijden om vervolgens weer stil te worden gelegd voor de volgende rits guards die van een andere kant komen. Weer even rijden, weer stil want de guards van het paleis moeten ook nog terug. Dan komen nog de horse guards en uiteindelijk mag iedereen weer normaal rijden en dat elke dag!

 

 Helaas ben ik 2x gevallen. Omgezwikt, ik weet niet hoe het ging. Maar de eerste keer viel ik kennelijk tegen een Engelsman aan. De man en zijn vrouw schrokken zo dat ze zich gingen verontschuldigen en ook nog wilden helpen. Wij bedankten ze en ze liepen weer door. Ik had een dikke enkel en heb er later een rekverband om gedaan. De dag erna, zwikte ik door dezelfde enkel heen. Gelukkig kon ik nog wel lopen maar hinkepotend.

Wat ik wilde zien heb ik deels wel en deels niet gezien, dat gaat ook niet in drie dagen tijd. Je bent ook met vieren dus je wilt niet allemaal hetzelfde. Voor mij hoefde shoppen ook niet zo nodig maar zus en petekind wilden dat wel weer graag. De dingen die ik niet heb gezien of gedaan, bewaar ik gewoon voor een volgende keer. Oudste en ik hebben het er al tijden over om samen naar Londen te gaan.

 

Soms is het wel lastig als niet alle neuzen dezelfde kant op staan. Maar ook daar leer je weer van. Er is zeker wel gelachen en genoten absoluut. De UK is 'mijn land' en my home away from home en zal dat altijd blijven.
Ik ben blij dat ik de gelegenheid had eventjes terug te mogen. Sfeer proeven en snuiven.
Maar eigenlijk heb ik nu alweer heimwee.

© KH

Sunday 5 May 2013

Muziek op Zondag, Bevrijdingsdag

Vandaag op 5 mei vieren we Bevrijdingsdag. Bij ons hangt de vlag te wapperen als ik van mijn tripje uit Londen terug kom. Deze Muziek op Zondag maak ik dan ook eerder want ik kom pas zondag terug. Mijn Lief is ook op 5 mei jarig, we vieren niet alleen Bevrijdingsdag ieder jaar maar ook zijn verjaardag.
Natuurlijk staan we stil bij de Bevrijding. Ik werk bij ouderen en zij hebben de mooiste verhalen te vertellen over de oorlog. Ik hang aan hun lippen. Het is voor onze generatie haast niet te geloven wat zij hebben meegemaakt en hebben moeten doorstaan. Mannen die weggevoerd zijn naar Duitsland om te werk te worden gesteld, of juist zijn ondergedoken om dat te voorkomen. Of in het verzet hebben gezeten. De vader van mijn ex-man heeft in een Jappenkamp gezeten met zijn moeder een broertjes, vader zat in het mannenkamp. En zo zijn er zoveel verhalen van de ouderen.
Er zijn verschillende soorten vrijheid, maar elke vorm van vrijheid, moeten we koesteren.
Bij stil staan, liefst vaker dan 1 keer per jaar.

Muziek hoort daar ook bij. Muziek met het thema : Vrij zijn, freedom.













© KH