Intuïtie

Als een gewond dier zat ze daar, in elkaar gedoken op de grond. Niet eraan denkend om te bewegen, bang om aangeraakt te worden. Stel dat iemand haar zou zien, niet bewegen, niet ademen. Bij iedere beweging van zijn kant dook ze in elkaar, een hoopje ellende dat was ze.
Waar ze vandaan kwam, hoe ze heette, het werd op dit moment uitgezocht door een heel team van rechercheurs met hem aan het hoofd. Hij krabde zich op zijn kaler wordende bol en keek peinzend haar kant op. Hij moest toch op een of andere manier met haar zien te praten maar hoe? Haar kleren plakten op haar lichaam. Ze was vuil en ja sorry dat hij het zei, maar ze stonk ook. Korsten opgedroogd bloed plakten aan haar haren die langs haar gezicht hingen. Hij leunde tegen zijn bureau en keek haar dringend aan: 'Ik kom nu naar je toegelopen en ik wil je alleen wat vragen. Er gebeurt je niks, je bent veilig. Ik wil je alleen wat vragen stellen, goed?' Zijn collega's maakten altijd achter zijn rug om opmerkingen over zijn norse stem, en hij had echt geprobeerd die zo vriendelijk mogelijk te laten klinken. Hij liep op haar af en ja hoor, ze dook zo ze kon, nog meer in elkaar. Hij hurkte bij haar neer en reikte haar een beker water aan. 'Hier', zei hij zijn vriendelijkste stem opzettend. 'Drink wat, je zult wel uitgedroogd zijn. Het is gewoon water.' Hij gaf haar het water en toen ze geen aanstalten maakte hield hij de beker tegen haar gesprongen lippen. Even sijpelde er water over haar kin maar voorzichtig als een klein kind, begon ze te drinken. Heel voorzichtig, met kleine slokjes, om vervolgens gulziger te slokken. 'Ho ho niet te snel, ik weet niet hoelang je niks meer gegeten en gedronken hebt', baste hij. 'De dokter is onderweg, die zal wel weten wat te doen', mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Met een van de papieren handdoekjes van de wastafel in water gedrenkt depte hij voorzichtig haar gezicht een beetje af. Het arme kind zat stijf onder het vuil. Hoe oud zou ze zijn? Haar jurk gescheurd, op blote voeten, vuil en onder het bloed, hij schudde zijn hoofd. '17', hoorde hij fluisteren. Had hij het zich hardop afgevraagd? 'Ben je 17 jaar?', vroeg hij haar. Heel langzaam ging haar hoofd op en neer. 'En je naam, kun je mij je naam geven?' Het leek een eeuwigheid te duren, ze smakte met haar lippen. Hij gaf haar nog een slokje water en toen zei ze: 'Tessa' Alsof het een enorme inspanning had gevergd sloot ze vermoeid haar ogen en het leek of ze bewusteloos geraakt was. Of sliep ze gewoon? Waar bleef die dokter? Hij schreeuwde het even later ook door de bijna verlaten gang.

Ik lag al uren op bed toen mijn telefoon ging. Even wist ik niet waar ik was, volgens mij was ik net nog aan het jet-skieën met George Clooney. Wie belde er in vredesnaam om dit tijdstip? Verdwaasd nam ik op. 'Doc, met mij', alsof dat alles verklaarde. Ik wierp een blik op de wekker: 'Wie je ook bent, ik hoop dat je een goede reden hebt om mij van mijn date met George af te houden'. Even was het stil aan de andere kant: 'O sorry, ik wist niet dat, sorry.' O jee, die denkt echt dat ik.. daar maken we maar snel een eind aan voor er geruchten verspreid gaan worden: 'Nee ho, ik was aan het dromen! Over George, George Clooney? Nou ja, laat ook maar, met wie spreek ik eigenlijk en waarom bel je?' 'Met rechercheur Tom Brandts, we hebben elkaar eerder ontmoet, je gaf mij je kaartje, als ik hulp nodig had kon ik je bellen?' Ik heb koffie nodig denk ik bij mezelf terwijl ik uit bed stap en naar de keuken slof: 'Ja Tom dat klopt, sorry hoor ik ben echt nog niet wakker. Wat kan ik voor je doen?'Tom vertelde me over het meisje dat ze gevonden hebben, dat Tessa heet, 17 jaar is en dat ze er meer niet uitgekregen hebben, of ik kan helpen. 'Ik wil je wel even waarschuwen, ze moet nog medisch onderzocht worden, maar we willen er eerst jou naar laten kijken, gooi het maar op mijn intuïtie', zei hij. Het maakte me nieuwsgierig genoeg om er de koffie voor te laten schieten.

Tom had niks teveel gezegd. Het arme ding was vreselijk schuw. Tom had uitgelegd wat hij gedaan had, wat hij geprobeerd had beter gezegd. Van een afstand keek ik naar haar hoe ze daar in elkaar gedoken zat. De koffie hier was warm en maakte me wakker maar o wat een bocht: 'Ik snap niet hoe je dit dag in dag uit kunt drinken´, zei ik met een vies gezicht terwijl ik nog een slok nam. Tom keek me onderzoekend aan:´Wat denk je van haar?' 'Waar hebben jullie haar gevonden?' ik keek hem aan, de grote gesloten man zou dit eerst moeten uitleggen voor ik wat kon betekenen. Hij krabde zich op zijn hoofd, een tik van hem. 'Collega's voerden een controle uit bij de haven in een loods na een anonieme tip, daar vonden ze geen drugs wat ze dachten aan te treffen, maar dit meisje, in een smerig hok ergens achterin weggestopt.' 'Anonieme tip?' ik had het niet zo op anonieme tips, maar ik was dan ook geen rechercheur. Ik zette mijn koffie weg, en wilde naar binnen. 'Het lijkt me verstandig als jij ook meegaat', zei ik tegen Tom, 'Aangezien jij al contact gemaakt hebt met haar.' Hij knikte.

Ook van dichtbij viel was het niet te ontkennen, ze was een schuw bang vogeltje en vreselijk vervuild, het arme kind. Voorzichtig liep ik op haar af, ik zag haar onder haar lange haren door gluren. 'Hai', zei ik, 'Ik ben Evelien Dekker en jij moet Tessa zijn. Wil je niet liever op een stoel komen zitten? Veel warmer dan op die koude grond!' Tessa keek me aan maar zei niets. Ik zag dat Tom een knikje gaf toen ze naar hem keek. Ze stak een magere koude hand naar hem uit en hij hielp haar voorzichtig overeind. Ze ging tegenover me op een stoel zitten. Tom had zijn jasje uitgedaan en om haar schouders gedrapeerd. 'Tessa', begon ik, 'Ik ben psycholoog, alles wat je tegen mij verteld, vertel je in vertrouwen. Wil je met mij praten zonder rechercheur Tom erbij?' Even keek ze naar Tom. Toen hij een knikje gaf en haar een kneepje in haar hand gegeven had, knikte ze. Ik vroeg haar of ze iets wilde eten of drinken maar ze schudde haar hoofd. Terwijl Tom de ruimte uitliep, liep ik even met hem mee: 'Als ik hier klaar ben, moet ze echt nodig naar het ziekenhuis voor een medisch onderzoek. Eigenlijk begrijp ik niet waarom jullie dat niet meteen gedaan hebben.' 'Nogmaals, intuïtie', zei Tom terwijl hij de ruimte verliet om het ziekenhuis in te lichten. Ik draaide me om naar Tessa. 'Heb je het koud?' vroeg ik haar. Weer schudde ze haar hoofd. 'Ik ga je nu een aantal vragen stellen en als ik jouw antwoord daarop heb gekregen, brengen ze je naar het ziekenhuis om je volledig te onderzoeken, oké?' weer knikte ze. Ik hoopte maar dat ze ook antwoord zou geven op mijn vragen. 'Tessa, kun je mij vertellen hoe het komt dat je daar terecht gekomen bent?' Tessa keek mij aan, ik zag iets van paniek in haar ogen. Ik legde mijn hand op haar arm: 'Op je gemak maar Tessa, je bent hier veilig, er kan je niks meer gebeuren.' 'Beloofd?' vroeg ze met een benepen stemmetje. 'Beloofd', antwoordde ik ferm. 'Neem jij het op wat ik zeg', fluisterde ze ineens zachtjes. 'Niet als jij dat niet wilt' Ze schudde haar hoofd: 'Nee niet doen'. Snel keek ze naar de deur. Ineens kreeg ik een unheimisch gevoel. 'Ik schrijf wel voor mezelf een paar dingen op, goed? Is Tessa je echte naam?' Ze keek me aan met grote uitpuilende ogen. Heel langzaam schudde ze haar hoofd heen en weer. Ik voelde langzaam een steen in mijn maag zinken, alsof er iets gaande was of stond te gebeuren wat ik niet meer kon stoppen. 'Mag ik je echte naam weten dan?' Heel langzaam schoof ze haar hand naar mijn schrijfblok en schoof het naar haar toe, ze pakte mijn pen en schreef met hanepoten iets op. Ik las: Lena van Doorn. Meteen klikte er iets boven in mijn hoofd. Ik pakte mijn smartphone en zocht online haar naam op: Lena van Doorn, 2 jaar geleden als vermist opgegeven. Fietste van school weg en kwam nooit thuis aan. Twee jaar geleden, ze was nu 17 dus 15 toen ze meegenomen was. 'Wie heeft jou meegenomen en op die plek verstopt?' Lena keek me met betraande ogen aan, de eerste tranen die ik zag, en schudde hard haar hoofd. Ze kon of wilde (of mocht) het dus niet zeggen. 'Lena, als je niet zegt wie het is geweest, kan hij niet aangehouden worden, en kan het zijn dat hij het weer doet, of met jou of met een ander meisje.' Verschrikt keek ze me aan: 'Nee, niet met een ander meisje.' Ik knikte. Ik zag een traan uit haar ooghoeken naar beneden glijden. 'Zal ik Tom maar weer roepen? Misschien kun je nu naar het ziekenhuis voor onderzoek.' Met een ruk hief ze haar hoofd op: 'Niet hij.' 'Hoe bedoel je niet hij?' Maar meer wilde ze niet zeggen. Ze kroop weer in haar schulp. Ik opende de deur en riep Tom. 'Wie brengt haar naar het ziekenhuis?' vroeg ik. Toen Tom zei dat hij dat wel zou doen, zag ik de paniek in de ogen van Tessa/Lena en had ik het gevoel dat mijn bange voorgevoelens uit zouden komen.

Terwijl Tessa naar het ziekenhuis gebracht zou worden, liep ik naar de commissaris. Natuurlijk wilde hij mijn verhaal niet geloven, ik geloofde mezelf niet eens, maar ik stond erop dat hij meeliep naar de kamer waar ze zat, klaar om vervoerd te worden naar het ziekenhuis. Tom had de camera's in die kamer uitgeschakeld zo vertelde hij me, maar ik had ze weer aan laten zetten. In de kamer ernaast konden we zo precies zien wat Tom en Tessa tegen elkaar zeiden.
'Goed gedaan meisje', Tom stond met zijn rug naar de camera en Tessa's ogen leken op steeltjes te staan. 'Je hebt precies gedaan wat ik je zei, als je nu je mond blijft houden, ook in dat ziekenhuis, zeg je niks over mij, dan komt het helemaal goed.' 'En dan?' piepte Tessa. 'Dan? Niks dan. Dan is het klaar. Jij houdt je mond en niemand komt te weten waar jij de afgelopen 2 jaar geweest bent. Misschien kun je zelfs nog wel eens een keertje je ouders zien, ooit. Maar het leuke is, je kunt nergens terecht, dus deze oude eenzame rechercheur is zo goed je een kamer in zijn huis aan te bieden en die zul jij niet afslaan. Zie? Het probleem lost zichzelf op.' Tom lachte en hielp haar met opstaan. 'Jij en ik zullen het geweldig gaan krijgen samen liefje.. net zoals de afgelopen 2 jaar.' Even liefkoosde hij haar billen, haar rug om snel weer zijn handen terug te trekken. 'Kom, we gaan naar het ziekenhuis, jij kunt je niks meer herinneren, dus als ze daar zeggen dat je aangerand of verkracht bent, geen idee, ja duidelijk?' Tessa knikte. De deur ging open en dicht en Tom en Tessa waren uit het zicht van de camera verdwenen. Nu gleed er een traan uit mijn eigen ooghoek. De commissaris zag paars van woede en blafte bevelen naar de collega's van Tom. Alles ging in een sneltreinvaart. Binnen een mum van tijd lag Tom op de grond met handboeien om, stond ik naast Tessa/Lena en waren haar ouders gebeld, die huilend het politiebureau binnen kwamen.
Tom keek mij woedend aan. 'Gewoon intuïtie', zei ik, terwijl ze hem van ons wegvoerden.

© KH