ADHD

Als kind was ik 'gewoon heel druk'. Onder elk schoolrapport stond wel iets als 'weinig concentratie, ziet elk vogeltje in elke boom' dat soort teksten. Mijn hele leven moest ik horen; 'Praat eens wat zachter, lach niet zo hard, doe eens rustig' en dan vooral in gezelschap en ook tijdens familiebijeenkomsten wat ik toen heel oneerlijk vond want mijn neefje en nichtje waren zoveel drukker (en irritanter) maar die mochten dat wél!

Toen ik een jaar of 7 was stond er een artikel in de krant over MBD zoals ADHD destijds nog genoemd werd oftewel Minimal brain damage, later gematigd met minimal brain disfunction. Het is nogal wat! Maar door dat artikel zag mijn vader in; 'Hee dit kon mijn dochter wel eens hebben!' en ging ermee naar de huisarts. 'Ja meneer, dat kan best' was diens antwoord en daar kon je het in die tijd mee doen. Dus op 7 jarige leeftijd had ik al geholpen kunnen worden, een 'stempel' gehad kunnen hebben en niet zo door school heen hoeven ploeteren wellicht. Maar och, ik wist het niet eens. Mijn vader vertelde mij dit alles pas toen ik een jaar of 20 was, tussen neus en lippen door. 'Ja maar jij bent een mbd kind' of iets van die strekking. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik ben een wat?

In die tijd was er nog geen internet (ja lieve kijkbuiskinderen, dat kwam pas later) dus even Googelen was er  niet bij... Ik vergat het weer maar bleef wel last houden van wat men 'mijn gedrag' noemde.

Ik trouwde, kreeg kinderen en mijn jongste bleek pdd-nos met adhd te hebben. Aangezien autisme erfelijk is, waar kwam het dan vandaan? Mijn oma was altijd nogal op zichzelf, weerde mensen over de vloer die geen familie waren en mijn vermoeden was dan ook dat dit van die kant af kwam, de adhd? Tja, die neef en nicht die zo godvergeten druk waren, en ikzelf natuurlijk. Maar goed, nog steeds geen diagnose. Ik had alleen maar epilepsie, maar ja dat kwam doordat mijn moeder zo'n zware bevalling had van mij, toch? Of zou dat er nu ook mee te maken hebben?

Ik modderde maar aan, en mijn flapuit gedrag bracht mij meermalen in de problemen vooral op social media. Ik ben eerlijk en vind dan dat ik dat ook moet zeggen, niet inkleden, of zeggen wat men wil horen. Dat je soms beter helemaal niks kunt zeggen, dat komt vaak niet in mij op.

Gisteren las ik dit artikel via Facebook en barstte ineens in tranen uit. Wat een herkenbaarheid!
Zelfs dat er staat dat ze dingen soms twee keer vraagt of zegt! Hoe vaak zeggen mensen tegen mij niet; 'alweer? dat zei je net ook al' Het onbegrip dat je krijgt zelfs van je eigen familie die dan zegt; 'dat is gewoon haar onzekerheid hoor'  terwijl je je vooral bij je familie heel zeker voelt (of hoort te voelen) De dingen die ik zeg en die anderen anders begrijpen omdat ik ze nu eenmaal niet inkleed zoals 'men' gewoon is en dat ze dan boos zijn en niks meer met je te maken willen hebben, want jij bent degene die mensen kwetst. En ik, ik ben me van geen kwaad bewust! Werkelijk niet, het is voorbij voor ik het weet en sta echt stomverbaasd van 'wat is er nu weer gebeurd'...

Mijn moeder zegt regelmatig tegen me;  'ja als kind al had je zo een wisselende stemmingen, dan was je heel blij en dan weer ontzettend down' Nu ik dat artikel zo lees hoort dat gewoon dus bij ADHD en ben ik geen moeilijk lastig kind met nukken!

Ik ben 49 en ik heb altijd al wel een vermoeden gehad maar pas hierdoor zijn mijn ogen echt geopend en ik denk dat het zo'n wezenlijk verschil had gemaakt in mijn leven, stempel of geen stempel, als ik had geweten dat ik ADHD had gehad. Op school maar ook werk en verdere dagelijkse leven.
Het is nu aan mij om hier aan te gaan werken denk ik dan maar. Al hoop ik wel dat mijn omgeving ook zal helpen door niet meer de druk op mij te leggen te veranderen of om 'rustiger' te doen, terwijl dat gewoon vaak zo vreselijk moeilijk voor mij is.

© KH