50 het nieuwe 40?

Deze week word ik 50 en om me heen hoor ik iedereen dingen roepen als; ‘Och joh 50, daar voel je niks van’ of ’50 is maar een getal’ of ’50 is het nieuwe 40 joh!’

Die laatste laten we het daar nou eens over hebben. Toen ik 40 werd zei men namelijk dat 40 het nieuwe 30 was. Overigens life begins at 40 daar kan ik me nog wel in vinden. Ik was nét gescheiden, was 20 kg afgevallen van de stress én de nieuwe liefde in mijn leven en had energie voor tien! Ik gaf een jaren 80 party om te vieren dat je met 40 inderdaad happy bent ook al heb je al die shit achter de rug. Zwager, DJ geweest in een vorig leven, nam zijn spullen mee en ik had het al helemaal uitgevogeld hoe het zou worden. De kamer leeggeruimd op de bank na, gezellig wat sta-tafels voor de rokers buiten, de boel versierd, zelfs een karaoke setje op de playstation van de kids aangesloten want lekker meebrullen op de jaren 80 muziek dat zouden we net als lekker dansen. Wat kwam ik bedrogen uit! Mijn toenmalige vriendinnen zaten bij elkaar vastgeplakt op de bank en waren er niet af te branden! Laat staan dat ze karaoke gingen doen! Welnee, ik kon in mijn eentje gaan dansen, oh wacht er was 1 vriendin (naast zus) die er ook wel voor te porren was. De rest moest echt om 12 uur naar huis want de oppas moest naar huis. Meen je die? Ik had nog wel de buren ingeseind dat het laat kon worden. Dat was eens maar nooit weer dus.

Als 40 niet het nieuwe 30 is, is 50 al helemaal niet het nieuwe 40.

Ik kwam met mijn 39^ste al in de overgang terecht en nu 10 jaar later zit ik nog volop in de opvliegers, en die 20 kg die er toen af was zijn weer terug en hebben vriendjes meegebracht. Gezellig... Krijg dát er maar eens af als je in de overgang zit. In het begin had ik fikse aanvallen van chagrijnigheid, energie staat nog steeds op een zeer laag pitje; mijn moeder van 73 heeft meer energie in haar kleine teen dan ik in mijn hele lijf. Moet je meer bewegen zeggen ze. Bij het idee alleen al breekt het zweet me uit, letterlijk dus. Mijn werk in de thuiszorg bezorgt me niet alleen plezier met de ouderen, het is vooral een hele opgave om de dag door te komen zonder zweetaanvallen, rode konen, en mijn werk te doen zonder lusteloos te worden ineens.

En dan heb ik het nog niet eens over al die vreemde pijnen en pijntjes die zomaar ineens komen. Had ik een jaar of 8 geleden last van niet 1 maar twee frozen shoulders wat langzaam maar zeker genas, die pijn is nog niks vergeleken met de pijnscheuten die ik voel in heupen, benen, rug, schouders, knieën, noem maar op. ‘Ja’, zegt mijn moeder dan behulpzaam ‘heupen zit in de familie hoor denk erom! Net als een uitgezakte baarmoeder dus ga maar vast bekkenbodemspieren oefeningen doen’ Okay....
Niet in slaap kunnen komen van de rusteloze benen, pijn in heup als je je omdraait in bed, gewoon algehele slapeloosheid, moeheid.

Nee, 50 is echt het nieuwe 40!

Het schijnt allemaal over te gaan als je eenmaal die overgang door bent, maar wanneer dát is kan niemand je zeggen. Sommige mensen beweren dat je zelfs met 70 nog last kunt hebben, fijn vooruitzicht ook. Dus leef je gewoon met de dag, probeer je vooral niet teveel van negatieve mensen wat aan te trekken, of van alle ellende in de wereld zodat je chagrijnigheid die dag niet omhoog schiet en probeer je vooral rustig te blijven als er weer een hitte aanval komt.

Als ik straks 50 ben moet/mag ik nog 18 jaar en 9 maanden werken tot ik met pensioen ga. Gelukkig heeft mijn moeder de rollator van oma nog op zolder staan, dan kan ik die tegen die tijd gebruiken om zo naar mijn oudjes te komen om te gaan poetsen. Als het tegen die tijd al niet verhoogd is! Of er überhaupt nog pensioen of AOW is!
Lang leve de verzorgingsstaat. Hoera hoera.

‘Goh mam, je wordt al 50, oud hoor’ probeert zoonlief van 20 grappig te doen, waarop zijn oudere broer van 23 zegt; ‘Ja mam als je 50 wordt zetten we zo’n grote opblaas Sarah voor de deur.’
Ik kreun ‘Als je dát doet prik ik het ding eigenhandig lek! Doe maar gewoon’
De heren lachen samenzweerderig en ik heb het er niks op.
Ik hou niet van die flauwekul, gewoon normaal doen. Je mag tegenwoordig al blij zijn dat je ouder wordt.
Ik ben nu al bijna 5 jaar ouder dan mijn opa ooit geworden is!
Ik ben 10 jaar jonger dan mijn vader was toen hij overleed aan de gevolgen van darmkanker! Dat is een heel gek idee besef ik ineens.

Mijn vader leefde heel gezond, was al met pensioen en had een gezond gewicht. En toch... Misschien helpt mijn buikvet mij wel, beschermt het mij, maak ik mezelf wijs. Maar misschien moet ik toch eens wat minder piekeren en binnenvetten zoals hij deed.
En meer bewegen uiteraard, de buitenlucht in ipv na mijn (lichamelijke huishoudelijke werk bij de oudjes) binnen achter mijn laptop zitten.

Maar misschien moet ik het ook allemaal wat luchtiger zien; het leven. Take it as it comes. Ook al is het soms gewoon shit en zijn er dingen om je mega druk over te maken. Loslaten, met de dag leven en alles sal reg kom. Schijnt.

Op naar de 60!

© KH